Ακόμη και με τις καλύτερες προθέσεις αυτοσυγκράτησης της ηγεμονικής της ισχύος -πράγμα που δεν συμβαίνει- η Γερμανία θα συρόταν εκ των πραγμάτων στη συγκρότηση γερμανικής Ευρώπης με πεδίο τη μετατροπή της Ευρωζώνης σε υπερεθνική πολιτική ολοκλήρωση ομοσπονδιακού τύπου.
Τη δυναμική αυτή διαμορφώνουν οι σκληροί νόμοι των γεωπολιτικών συσχετισμών: Ποτέ άλλοτε από την πρώτη γερμανική ενοποίηση του 1870 οι ισορροπίες στη Γηραιά Ηπειρο δεν ήσαν τόσο ευνοϊκές για το Βερολίνο: Η Βρετανία των Κάμερον-Κλεγκ ωθείται με συνευθύνη της σημερινής κυβέρνησης εκτός ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Αν στην αρχή της θητείας του Μπλερ η μεγάλη πρόκληση ήταν η μεθόδευση της προσχώρησης στην ΟΝΕ, σήμερα η Γηραιά Αλβιών καλείται είτε να αποδεχθεί ένα καθεστώς Σουηδίας ή Τσεχίας, είτε να αποχωρήσει πλήρως από την Ε.Ε. και να εγκλωβισθεί σε μια απομόνωση σε σχέση με την ηπειρωτική Ευρώπη που σε αντίθεση με την παρόμοια στάση που είχε υιοθετήσει στην Βικτοριανή Εποχή (Splendid Isolation) δεν θα είναι καθόλου «λαμπρά».
Η Γαλλία του Φ. Ολάντ ολοένα και περισσότερο προβάλλει ως επόμενος αδύνατος κρίκος της δημοσιονομικής κρίσης που μπορεί να προηγηθεί στον ρόλο του στόχου των Αγορών και των Οίκων Αξιολόγησης ακόμη και της Ιταλίας. Δεν είναι ούτε τυχαία, ούτε συμπτωματική η σκληρή προειδοποίηση του πρώην καγκελαρίου Γκ. Σρέντερ που απευθύνει έκκληση στον Φ. Ολάντ να προχωρήσει κατεπειγόντως σε διαρθρωτικές αλλαγές.
Η Ρωσία του Πούτιν είναι πολύ πιο ισχυρή από την εποχή Γέλτσιν, αλλά σε καμιά περίπτωση η επιρροή και ηγεμονική εμβέλεια δεν μπορεί να επεκταθεί πέραν των συνόρων της πρώην ΕΣΣΔ. Εχει σοβαρές εκκρεμότητες με τις ΗΠΑ και ταυτόχρονα φαίνεται να έχει διατυπωθεί άτυπη συμφωνία κυρίων Μόσχας-Βερολίνου, με την Ευρωζώνη και την πρώην ΕΣΣΔ να αναγνωρίζονται ως ζώνες επιρροής των δύο πλευρών αντίστοιχα.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου