Σε μία κοινωνία λοβοτομημένη, μπορεί να περάσει κανείς τα πάντα. Να πετσοκόβει τις συντάξεις και να πείθει τους συνταξιούχους ότι είναι πλούσιοι. Να κλείνει επιχειρήσεις και να πείθει την κοινωνία ότι έτσι τιμωρεί το άπληστο κεφάλαιο. Να σε ταράζει στους φόρους και να σου φορτώνει ενοχικά σύνδρομα ότι είσαι φοροφυγάς.
Δεν μπορεί λοιπόν. Αφού δεν μας ψεκάζουν, κάτι μας δίνουν. Μήπως αυτά τα χάπια – ζόμπι, τις περίεργες εκείνες αμφεταμίνες που χρησιμοποιούν οι τζιχαντιστές για να είναι σε κατάσταση νηφάλια και ονειρική όταν εκτελούν κόσμο ή ανατινάζονται, μας τα πασάρουν με κάποιο τρόπο και σε εμάς; Λέτε να τα διαλύουν στο νερό; Γιατί δεν μπορεί, κάποιος θα έπρεπε να αντιδράσει. Κάποιος να σηκώσει μια φωνή. Ότι δεν πάει άλλο βρε αδερφέ!
Κι όμως, η κοινωνία προτιμά την εύκολη λύση. Την απαξίωση κάθε κριτικής με το άλλοθι ή πρόσχημα ότι τα ίδια έκαναν και οι προηγούμενοι! Μα εκείνους τους έστειλε η ίδια η κοινωνία στο περιθώριο. Τους διέλυσε. Και αν απέμειναν και κάποιοι, διαλύονται τώρα μόνοι τους. Τι σημαίνει όμως αυτό; Ότι επειδή υπήρξαν πολλοί που κορόιδεψαν και έκλεψαν στο παρελθόν, θα πρέπει να γίνει αυτό ανεκτό και από τους επόμενους; Με αυτό τον ιδιόμορφο συμψηφισμό θα πορευτούμε; Με το "έλα μωρέ, μήπως και οι άλλοι τι έκαναν;".
Αυτό δεν είναι λογική αντιμετώπιση. Αυτό είναι συμπεριφορά μιας καταθλιπτικής και...
