Αγαπητοί Συνάδελφοι,
Θα ήθελα να σας καλωσορίσω στην Πατρίδα μου την Ελλάδα, και να συγχαρώ θερμά την EZA για ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον σήμερα θέμα, τις ‘κοινωνικές επενδύσεις’ αφού
• αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Μοντέλου στο πλαίσιο της οικοδόμησης μιας ισχυρής ευρωπαϊκής κοινωνικής οικονομίας της αγοράς.
• Είναι απαραίτητη προϋπόθεση για μια στέρεη, μακροπρόθεσμα βιώσιμη και χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξη.
• Είναι αναγκαία συνθήκη για μια υγιή πορεία Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης με όρους συνοχής και αλληλεγγύης, για μια Ευρώπη που θα αθροίζει τις αρετές και θα πολλαπλασιάζει τα πλεονεκτήματα των κρατών-μελών της.
Ο ρόλος των κοινωνικών εταίρων στη διαδικασία λήψης αυτών των αποφάσεων πρέπει να είναι πρωταγωνιστικός, ο λόγος τους επιβάλλεται να ενισχυθεί θεσμικά τόσο σε εθνικό, όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η πρόκληση είναι μεγάλη και η ευθύνη ακόμη μεγαλύτερη.
Αυτή η πεποίθησή μου έγινε βεβαιότητα μέσα από τη συμμετοχή μου στην Ευρωπαϊκή Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή, αλλά και από τη στη συνέχεα θητεία μου σαν Ευρωβουλευτή την κοινοβουλευτική περίοδο 2009-2014, μια κοινοβουλευτική περίοδο κατά τη διάρκεια της οποίας η χρηματοπιστωτική κρίση στην Ευρώπη κορυφώθηκε και το Ελληνικό Ζήτημα τέθηκε στο επίκεντρο των διεργασιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Κυρίες και Κύριοι,
Χωρίς αμφιβολία, η εκδήλωση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης βρήκε την Ελλάδα σε μια κατάσταση αδυναμίας.
Ανέδειξε χρονίζουσες στρεβλώσεις και επέτεινε παθογένειες για τις οποίες η ευθύνη βαραίνει πρώτα από όλα τη χώρα μας.
Ταυτόχρονα ανέδειξε την επείγουσα ανάγκη για μεταρρυθμίσεις, διαρθρωτικές αλλαγές και βαθιές τομές.
Αυτή η αδυναμία εντοπίστηκε από τις αγορές και τους κερδοσκόπους που εξαπέλυσαν μια λυσσαλέα επίθεση.
Η νεοεκλεγείσα τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τους επικίνδυνους χειρισμούς της μετέτρεψε αυτήν την εξαιρετικά δύσκολη δημοσιονομική κατάσταση σε αδιέξοδο…
Τα στατιστικά στοιχεία που άλλοτε εσφαλμένα προσαρμόζονταν πλασματικά προς τα κάτω, εκείνη την περίοδο αναθεωρήθηκαν πλασματικά προς τα πάνω.
Η κρίση χρέους γίνεται οξεία κρίση δανεισμού.
Σε αυτήν την κρίσιμη συγκυρία η Ευρωπαϊκή Ένωση έδειξε ότι ήθελε την Ελλάδα μέσα στην Ευρώπη και την Ευρωζώνη, στάθηκε αλληλέγγυα.
Βέβαια και οι Εταίροι μας οφείλουν να αναγνωρίσουν ότι ο ελληνικός λαός με τις τεράστιες και δυσβάσταχτες θυσίες του την τελευταία πενταετία απέδειξε έμπρακτα τη θέλησή του να παραμείνει η Πατρίδα μας σε ευρωπαϊκή τροχιά.
Όπως, λοιπόν, όλοι γνωρίζουμε για την επίλυση του Ελληνικού Ζητήματος συγκροτήθηκε ο Μεικτός Μηχανισμός Στήριξης με τη συμμετοχή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Μια δομή εξωθεσμική και όχι αμιγώς ευρωπαϊκή με όλες τις ανακολουθίες, τις αντιφάσεις και τις δυσλειτουργίες που αυτό συνεπάγεται.
Με την υπογραφή του 1ου Μνημονίου -χωρίς ουσιαστική διαπραγμάτευση από την τότε ελληνική κυβέρνηση- η αναγκαία δημοσιονομική εξισορρόπηση επιχειρείται μέσα από την ταυτόχρονη εφαρμογή πολιτικών ακραίας λιτότητας και εσωτερικής υποτίμησης.
Αυτό το μείγμα πολιτικής συνεχίζει έως σήμερα να αποτελεί το περιεχόμενο όλων των Δανειακών Συμβάσεων και των επικαιροποιήσεών τους.
• Ένα μείγμα πολιτικής που αγνοεί εθνικές ιδιαιτερότητες και ζωτικές κοινωνικές ανάγκεςυπονομεύοντας τόσο την οικονομική ανάκαμψη, όσο και την κοινωνική συνοχή.
• Ένα μείγμα πολιτικής που δεν συνοδεύεται από ισοδύναμα μέτρα ανακούφισης των χαμηλών και μεσαίων εισοδηματικών στρωμάτων.
• Ένα Πρόγραμμα που βασίστηκε σε εσφαλμένους δημοσιονομικούς πολλαπλασιαστές ενώ εμπεριέχει δεσμεύσεις που κινούνται στα κατώτατα όρια -αν δεν παραβιάζουν- το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Μοντέλο και Κεκτημένο.
• Ένα Πρόγραμμα που οι όποιες μεταρρυθμίσεις επιβάλλονται χωρίς το στοιχειώδη κοινωνικό διάλογο, χωρίς κοινωνική συναίνεση και συνεννόηση.
Η Ελλάδα μπαίνει σε ένα «ειδικό καθεστώς» και εξαιρείται από τους κοινωνικούς στόχους της Ευρωπαϊκής Στρατηγικής 2020.
Οι αριθμοί δεν ευημερούν και οι άνθρωποι δυστυχούν.
Η χρηματοπιστωτική κρίση εξελίσσεται γρήγορα σε κοινωνική κρίση, κρίση στην απασχόληση και την πραγματική οικονομία, και δυστυχώς μετατρέπεται σε μια πρωτοφανή ανθρωπιστική κρίση.
Φυσικά και οι ευθύνες μπορεί να μην βαραίνουν μόνο την Τρόικα, όμως τα δομικά της προβλήματα όπως:
• η έλλειψη δημοκρατικής νομιμοποίησης και λογοδοσίας,
• η έλλειψη επαρκούς ελέγχου και
• η απουσία αξιολόγησης των πολιτικών που επιβάλλει
ενισχύουν το επιχείρημα για την αντικατάστασή της.
Όμως μερίδιο ευθυνών πρέπει να αναζητηθεί και σε όλες τις κυβερνήσεις της τελευταίας πενταετίας που:
• δεν διαπραγματεύτηκαν σθεναρά,
• δεν αντιστάθηκαν με θεσμικό τρόπο απέναντι σε τιμωρητικές και εξοντωτικές απαιτήσεις,
• δεν αντιπρότειναν μέτρα,
• δεν ενημέρωσαν τους Εταίρους μας για την πραγματική κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας,
• δεν αντιμετώπισαν τη φοροδιαφυγή και φοροαποφυγή,
• δεν προώθησαν μεταρρυθμίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές με θετικό αναπτυξιακό πρόσημο,
• δεν διαβουλευτήκαν με τους κοινωνικούς εταίρους,
• ενώ υλοποίησαν και ίδιες άστοχες οριζόντιες πολιτικές κρυπτόμενες πίσω από δήθεν προαπαιτούμενα της Τρόικα.
Κυρίες και Κύριοι,
Η απαραίτητη δημοσιονομική εξυγίανση είναι μια σύνθετη διαδικασία και σαν τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται. Δεν υπάρχει, όμως, άσπρο ή μαύρο….
Κανείς δεν αμφισβητεί την αναγκαιότητα των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών.
Κανείς δεν πρέπει να ονειρεύεται την επιστροφή στα ελλείμματα.
Επιβάλλεται, όμως, η κοινωνία να βγει από το στόχαστρο.
Πόσο, όμως, κοινωνικά βιώσιμη μπορεί να είναι η εσωτερική υποτίμηση όταν αυτή πραγματοποιείται μόνο στο σκέλος των μισθών;
Όταν, δηλαδή, δεν καταπολεμούνται μονοπώλια, ολιγοπώλια και καρτέλ που διατηρούν τις τιμές των προϊόντων σε υψηλά επίπεδα παρά τη ραγδαία μείωση μισθών και συντάξεων.
Αυτό για εμένα θα ήταν πραγματική διαρθρωτική αλλαγή.
Πόσο κοινωνικά ανεκτό μπορεί να είναι ένα Πρόγραμμα λιτότητας που δεν συνοδεύεται πριν από όλα από ένα πλέγμα κοινωνικής προστασίας;
• Όταν η Ελλάδα είναι μια από τις δύο χώρες της Ε.Ε. που δεν διαθέτει μηχανισμό ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος. Μόλις τώρα ξεκινάει η πιλοτική εφαρμογή του…
• Όταν το 90% του συνολικού αριθμού των ανέργων δεν παίρνει επίδομα ανεργίας;
• Όταν δεν υπάρχει Πρόγραμμα Κοινωνικής Στέγασης σε ένα κράτος-μέλος που οι άστεγοί τουπολλαπλασιάζονται.
• Σε μια χώρα που σχεδόν τα 2/3 των πολιτών της ζουν στα όρια ή και κάτω από τα όρια της φτώχειας δεν μπορεί ο χαμηλός συντελεστής ΦΠΑ για αγαθά πρώτης ανάγκης να μην μειώνεται από το 13% στο 6 ή 7% όπως ισχύει σε άλλες οικονομικά εύρωστες χώρες.
Φίλες και Φίλοι,
Αυτά τα σημεία κριτικής και προτάσεων αποτέλεσαν ένα μεγάλο μέρος της παρουσίας μου στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο επισημαίνοντας τον κίνδυνο της ακραίας λιτότητας όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Οφείλω να πω ότι σε πολλές από αυτές τις θέσεις μου βρήκα έμπρακτη συμπαράσταση από τους συναδέλφους μου Ευρωβουλευτές του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος.
Όχι βέβαια ότι δεν υπήρξαν διαφοροποιήσεις ή και διαφωνίες. Υπήρξαν και πολλές μάλιστα.
Εξάλλου, όταν η αντίθεση οδηγεί στη σύνθεση είναι πάντα χρήσιμη και εποικοδομητική.
Όπως γνωρίζετε πριν από περίπου 2 εβδομάδες είχαμε στην Ελλάδα Εθνικές Εκλογές.
Συγκροτήθηκε μια νέα κυβέρνηση που ξεκίνησε μια νέα διαπραγματευτική προσπάθεια.
Ανεξάρτητα από την ιδεολογική της τοποθέτηση, τις όποιες τυχόν διαφωνίες για τη ρητορική της και τις ενστάσεις για τις προτάσεις ή τις πρακτικές της,
αυτή η κυβέρνηση -όπως και κάθε δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση- κουβαλάει μαζί της την αγωνία επιβίωσης ενός ολόκληρου λαού.
Σε αυτό το πλαίσιο αυτή η νέα διαπραγματευτική προσπάθεια αποκτά για εμάς Εθνικό Χαρακτήρα και ως τέτοια σας καλώ να τη στηρίξετε.
Να τη στηρίξετε όχι κατ’ ανάγκη ως προς την ολότητα του περιεχομένου της,
αλλά στη βασική αρχή της αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης.
Το ανθρώπινο κεφάλαιο, άλλωστε, αποτελεί το συγκριτικό πλεονέκτημα της Ε.Ε. και η «επένδυση» στον άνθρωπο αδιαμφισβήτητη αρχή του ευρωπαϊκού παραγωγικού μοντέλου.
Ο ελληνικός λαός έχει ξεπεράσει προ πολλού κάθε όριο ανοχής και αντοχής, αυτό άλλωστε ήταν και το κεντρικό συμπέρασμα του εκλογικού αποτελέσματος.
Σας ζητάμε λοιπόν, μια στήριξη στη βάση της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης και αμοιβαιότητας.
Η δημοσιονομική εξυγίανση μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την κοινωνία όρθια και την αναπτυξιακή προοπτική ζωντανή.
Κοινωνία και Οικονομία, άλλωστε, είναι συγκοινωνούντα δοχεία.
Το Ελληνικό συμφέρον ταυτίζεται με το Ευρωπαϊκό.
Η επίλυση του ελληνικού ζητήματος θα απελευθερώσει ευρωπαϊκές δυνάμεις και δυνατότητες.
Θα στείλει ένα ηχηρό μήνυμα από μια ισχυρή Ευρώπη.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, άλλωστε, ήταν, είναι και θα παραμείνει η Ένωση που συνδέει άρρηκτα τη μοίρα των λαών της με στόχο την κοινή προκοπή και ευημερία.
Ευχαριστώ πολύ.
ΠΗΓΗ:olympia.gr
