ΑΡΝΟΥΜΕΝΟΣ ΝΑ ΚΟΡΟΪΔΕΥΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΜΟΥ.
Από: ΚΩΣΤΑΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ
Ημέρα παρασκευή 26-7-13, δύσκολη μέρα για μένα γιατί μετά από 23 ολόκληρα χρόνια καθημερινής δημοσίευσης γελοιογραφιών στο “ριζοσπάστη” έκλεισα ένα σημαντικό κύκλο προσωπικής δημιουργίας και πολιτικής έκφρασης μέσω του σκίτσου, αποχωρώντας από την εφημερίδα της ΚΕ του ΚΚΕ.
Απόφαση εξαιρετικά δύσκολη, γιατί η παρουσία μου εκεί σηματοδοτούσε και τη προσωπική μου, στο μέτρο του δυνατού, μέσα από το σκίτσο, συμβολή σε ένα καλύτερο αύριο για την εργατική τάξη και γενικότερα τα λαϊκά στρώματα που μάχονταν με την ταξική πάλη να πάνε λίγο ψηλότερα.
Μεγάλος καθοδηγητής σε αυτήν την υπόθεση για μένα ήταν ο ιστορικός ρόλος που έπαιζε πάντα το τιμημένο ΚΚΕ, που με τις αποφάσεις του σηματοδοτούσε πάντα αυτό που ο Μαρξισμός-Λενινισμός εξέφραζε .
Εδώ και χρόνια σιγά-σιγά άρχισε να υπάρχει μέσα μου ένας προβληματισμός όμως για το αν βαδίζαμε καλά σε αυτήν την πορεία ή υπήρχαν σοβαρά πισωγυρίσματα σε ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο τα οποία με τη σειρά τους γεννούσαν διαλεκτικά ζητήματα στο πως διεκδικούμε από το μικρότερο έως το μεγαλύτερο, στην καθημερινή πάλη για την καλυτέρευση της ζωής των εργαζομένων.
Μάλιστα, τώρα που αυτά οξύνονται τραγικά από τις μνημονιακές πολιτικές, που πηγάζουν από το πώς το μεγάλο καφάλαιο θα βγει από την κρίση που το ίδιο δημιουργεί με τους κύκλους που κάνει κατά την καπιταλιστική του εξέλιξη.
Προσωπικά, μετά το τελευταίο του συνέδριο, φοβάμαι πως το ΚΚΕ κλείστηκε στον εαυτό του
κι αυτό κυρίως, αδικεί το ίδιο το ΚΚΕ.
Θεωρώ πως μέσα του κρύβει ακόμη απίστευτες δυνάμεις που αν απελευθερωθούν θα κάνουν άλλο ένα ιστορικό θαύμα.
Ειδικά δε, οι αποφάσεις που πάρθηκαν για να βγει η εφημερίδα του ο “Ριζοσπάστης” από το οικονομικό αδιέξοδο που έφτασε όπως ενημερωθήκαμε , αλλά και το γενικότερο οικονομικό πρόβλημα που εμφανίστηκε στο κόμμα, αποφάσεις που δεν ήταν άλλο από απολύσεις δημοσιογράφων, δεν μπορούσε παρά να με φέρει κάθετα απέναντι σε αυτό.
Πίστευα και πιστεύω, ότι ένα κόμμα σαν το ΚΚΕ άσχετα πόσο μεγάλο πρόβλημα αντιμετωπίζει, δεν μπορεί να απολύει τους εργαζόμενούς του, είτε έιναι μέλη του είτε όχι.
Αυτό είναι ένα κακό παράδειγμα που δίνουμε στους ταξικούς μας αντιπάλους για να πουν: “ κι εμείς έχουμε κρίση κι εμείς αντιμετωπίζουμε οικονομικό πρόβλημα άρα για να σωθεί η επιχείρηση δε θέλουμε αλλά αναγκαζόμαστε να απολύσουμε” κι έτσι το νερό στο μύλο χύνεται εύκολα…
Αν ήμουν κομματικό μέλος (ιδιότητα που είχα μέχρι το 1991) θα καταψήφιζα τέτοιες αποφάσεις, γιατί θα ήταν αντίθετες στα πιστεύω μου έτσι όπως τα απέκτησα μέσα από την κομματική μου ζωή όσο και έξω από αυτήν, γιατί να σημειώσω, πως πάντα αντιμετώπιζα τον εαυτό μου σα να είναι μέλος του ΚΚΕ και ένιωθα ιδιαίτερα περήφανος για αυτό.
Αυτήν τη στιγμή η εφημερίδα περνάει την μεγαλύτερή της κρίση, οι εργαζόμενοι σε αυτήν που απολύθηκαν και ίσως να συνεχίσουν να απολύονται είναι οι μόνοι που δε φταίνε.
Δε ζητήσανε ποτέ τίποτε παραπάνω από αυτό που η συλλογική σύμβαση εργασίας της ΕΣΗΕΑ είχε κατακτήσει- άλλωστε το ΚΚΕ με τις δυνάμεις του, πάντα πρωτοστατούσε για καλύτερες συλλογικές συβάσεις εργασίας σε κάθε εργασιακό χώρο.
Άρα πως γίνεται να πληρώνουν λοιπόν το μάρμαρο οι εργαζόμενοι στην οποιαδήποτε κρίση εμφανίζεται και δεν φταίνε αυτοί;
Δε θέλω να κοροϊδέψω το κόμμα, για αυτό και εξέφρασα στη διεύθυνση τους λόγους που με αναγκάζουν να αποχωρήσω από την εφημερίδα παύοντας να γελοιογραφώ.
Είναι καθαρά μια διαφωνία στις επιλογές που πήρε το κόμμα στη κρίση του “ριζοσπάστη” δεν μπορώ να βλέπω τους συναδέλφους μου, που είναι πραγματικοί φίλοι αλλά και αληθινοί σύντροφοι και που για 23 ολόκληρα χρόνια ήμασταν μαζί σε αυτό το ονειρικό ταξίδι για το καλύτερο, να βγαίνουν στη δίνη της ανεργίας.
Αυτό επίσης μου δημιουργεί απίστευτη πνευματική ασφυξία άρα και μεγάλη δυσκολία να παράξω τις γελοιογραφίες που εγώ επιθυμώ.
Αν διαφωνώ και δεν μιλάω, αν γελοιογραφώ και δεν εκφράζομαι, τότε κοροϊδεύω και το ίδιο το κόμμα αλλά και τον ίδιο μου τον εαυτό κι αυτό ένας κομμουνιστής δεν πρέπει να το κάνει ποτέ.
ΠΗΓΗ:papaioannou-giannis.net/
