Ότι και να γράφουμε, την πραγματικότητα του άφραγκου δεν την ζούμε. Του πατέρα που στήριξε το οικογενειακό όνειρο στο ρόλο του ως προστάτη. Άνεργος και προστάτης γίνεται;
Του νέου που συμμορφώθηκε, σπούδασε και δεν βρίσκει δουλειά.
Νέος χωρίς όνειρα γίνεται;
Της οικογένειας που ενάμισης δουλεύει για τέσσερα στόματα.
Να ζεις σαν βάρος γίνεται;
Αυτές είναι οι πραγματικότητες. Τα γεγονότα που δεν αλλάζουν. Δεν αφορούν έναν και δύο, αλλά εκατοντάδες χιλιάδες τουλάχιστον. Ελπίδα έχουν; Ναι από συνήθειο γιατί πεθαίνει τελευταία. Όλοι λυγίζουν στην απελπισία. Αλλά όλοι δεν σπάνε.
Οι άνθρωποι ξεχωρίζουμε όχι τόσο από το τι μας συμβαίνει, αλλά από το πως χειριζόμαστε ό,τι μας συμβαίνει, από τους τρόπους.
Μπορείς να θυμώσεις με την κοινωνία που είναι άδικη. Αυτονόητα δίκαιο. Και το σύστημα που είναι αυταπόδεικτα άχρηστο. Και τους κυβερνήσαντες και κυβερνώντες. Και μετά;
Θα κάνεις το θυμό δύναμη ροπάλου στους πάγκους μικροπωλητών αλλόχρωμων στις λαικές;
Θα βάλεις τη μαύρη μπλούζα του εκδικητή που θα αποκαταστήσει τη δική του δικαιοσύνη στους υπόλοιπους; Το μίσος δεν γιατρεύει.
Θα χαθείς σε χίμαιρες αυτοδικίας, επανάστασης, ανατροπής των πάντων, στο τεντωμένο μιας καθολικής άρνησης; Ανακουφίζει, αλλά ούτε δουλειά ούτε ζωή χαρίζει.
Μέσα στους μύθους που στήριξαν τη χρεοκοπία ήταν κι αυτός της κοινωνικής αλλαγής.
Όχι γιατί πολλοί, ευγενικά και δίκαια δεν τον αποζητούν.
Αλλά γιατί τάζοντας παραδείσους πολλοί εμπορεύθηκαν τις ελπίδες.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου