Στη Μαδρίτη, χθες, διαδηλωτές πολιόρκησαν το κοινοβούλιο. Συγκρούσεις. Πλαστικές σφαίρες. Γενικευμένη αναστάτωση. Σήμερα, το ίδιο αναμένεται να κάνουν και οι Έλληνες. Η μέρα μυρίζει μπαρούτι.
Η κοινωνία μετεωρίζεται ανάμεσα στην οργή και το φόβο. Προχθές ήταν οι Πορτογάλοι, αύριο θα ‘ναι οι Ιταλοί και μεθαύριο οι Γάλλοι. Ο Νότος της Ευρώπης κοχλάζει. Ο Βορράς, κουνάει το δάχτυλο στους απελπισμένος. Οι δημοσιονομικοί δεσμοφύλακες τούς βάζουν στη γραμμή. Ο ένας πίσω από τον άλλον. Για το κρεματόριο. Της λιτότητας. Της ανεργίας. Της φτώχειας. Της εξαθλίωσης. Οι άνθρωποι γίνονται κτήνη. Μαρκαρισμένοι. Με αριθμούς και ποσοστά. Του χρέους. Των ελλειμμάτων. Της ύφεσης. Των επιτοκίων. Η κοινωνία γίνεται αγέλη. Κίνηση βουστροφηδόν. Κλαυθηρμοί και βογγητά. Ζωή σε δόσεις. Σέμπρα. Στους ισχυρούς και τις αγορές.
Πολλοί πεθαίνουν επειδή δεν μπορούν να μην πεθάνουν. Το να θέλεις από μόνος σου να παραμείνεις συνετός είναι επικίνδυνο. Συνιστά τρέλα. Το ρολόι της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Γηραιάς Ηπείρου χτυπά μεσάνυχτα. Κάποιοι είναι κουφοί. Δεν το ακούν. Το βουητό απ’ τα έγκατα της κοινωνίας. Έχουν τη μύτη βουλωμένη. Με βαμβάκι βουτηγμένο στην περιφρόνηση. Έτσι δεν μυρίζουν τις αναθυμιάσεις. Της τυφλής εξέγερσης. Και βάζουν το κεφάλι στην άμμο. Όπως η ανόητη στρουθοκάμηλος.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου