Το πρώτο ταμπού, η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα, έσπασε τον Οκτώβριο του 2010 υπό δραματικές συνθήκες: Υπήρξε μετωπική σύγκρουση του τότε επικεφαλής της ΕΚΤ Τρισέ με τους Μέρκελ - Σαρκοζί και ένα κύμα επίθεσης των αγορών που έθεσε εκτός αγορών την Ιρλανδία, στον προθάλαμο της διάσωσης την Πορτογαλία, προκάλεσε σοβαρούς κλυδωνισμούς στην Ισπανία και την Ιταλία, και άγγιξε προειδοποιητικά τη Γαλλία και το Βέλγιο.
Το δεύτερο ταμπού, το «κούρεμα» των καταθέσεων, έσπασε πριν από ένα μήνα στην απόφαση του Eurogroup για την Κύπρο χωρίς δραματικές συγκρούσεις και νευρικότητα στις αγορές. Σε επίπεδο κορυφής δεν υπήρξε αιφνιδιασμός, καθώς η Επιτροπή επεξεργαζόταν το σενάριο της κατάσχεσης των καταθέσεων εδώ και ένα χρόνο, και επιπλέον το μικρό μέγεθος της Κύπρου φάνηκε να επιτρέπει πειραματισμούς εκ του ασφαλούς.
Το τρίτο ταμπού είναι εδώ, και είναι μια πολύ πιο σύνθετη πρόκληση: Αντέχει η Ευρωζώνη χωρίς σοβαρούς κλυδωνισμούς τον εξαναγκασμό μιας χώρας-μέλους σε έξοδο ;
Το πρόβλημα για το Βερολίνο είναι ότι το ερώτημα σήμερα δεν τίθεται για τα επόμενα της Κύπρου μεγέθη -Ελλάδα και Πορτογαλία- αλλά για μεγάλες χώρες όπως η Ιταλία και η Ισπανία.
Το τρίτο ταμπού έχει σαφή ποιοτική διαφορά με τα δύο προηγούμενα: Το «κούρεμα» των κρατικών ομολόγων και των καταθέσεων άνω των 100.000 ευρώ είναι επιλογές επιβολής της σκληρής γερμανικής γραμμής, αλλά δεν θέτει σε αμφισβήτηση το σύνολο της Ευρωζώνης.
Μέχρι στιγμής, μια ισορροπία του τρόμου αποτρέπει την υιοθέτηση μιας πολιτικής εθελούσιας εξόδου από τις χώρες του Νότου: Δεν υπάρχει διαχειρίσιμη επόμενη μέρα ύστερα από μετωπική σύγκρουση με το Βερολίνο, η εικόνα του αεροσκάφους που προσγειώθηκε στη Λάρνακα, μετά την αποδοχή της θυσίας του τραπεζικού συστήματος της Κύπρου, με τα 5,5 δισ. ευρώ έκτακτης ρευστότητας τα λέει όλα και δεν χρειάζεται σχολιασμό.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου