Το Τέλος των Συνδικάτων

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΗ REAL NEWS ΤΗΣ 17/2/2013

Τα Ελληνικά Δικαστήρια κηρύσσουν παράνομες και καταχρηστικές πάνω από το 95% των απεργιών.
Όλοι οι ξένοι διαπορούν (ή «θαυμάζουν») την ανεκτικότητα των Ελλήνων, που θεωρούσαν ατίθασους. Οι Έλληνες
μισθωτοί του ευρύτερου Δημοσίου διαμαρτύρονται εντός των συστημικών πλαισίων.

Ποτέ στην Ελλάδα δεν υπήρξε το συχνά στην Ευρώπη εμφανιζόμενο φαινόμενο, ακόμη και υπάλληλοι του «σκληρού πυρήνα» της κρατικής λειτουργίας να απεργούν ή να
διαμαρτύρονται με βίαιο τρόπο. Ποτέ π.χ. οι Έλληνες πυροσβέστες ή αστυνομικοί δεν πήραν τα υπηρεσιακά τους οχήματα για να αποκλείσουν με βαμβακοειδές υγρό τα κυβερνητικά μέγαρα ή τα κτίρια της ΕΕ, όπως έκαναν οι Βέλγοι συνάδελφοί τους!
Ούτε οι εργάτες των λιγοστών πλέον ελληνικών βιομηχανιών συνηθίζουν να καταλαμβάνουν τα
εργοστάσια και να αιχμαλωτίζουν ή να απαγάγουν τους εργοδότες μέσα στους εργοστασιακούς χώρους, όπως στη Γαλλία!

Είναι πασίδηλο, εξάλλου, ότι όσον αφορά στις μεγάλες επιχειρήσεις εμπορίου, οι απεργοσπαστικοί
μηχανισμοί και οι στρατιές των ανέργων στην Ελλάδα αντικαθιστούν αμέσως όσους υπακούουν στα απεργιακά κελεύσματα της συνδικαλιστικής τους ηγεσίας.
Παρά ταύτα όμως για τη μνημονιακή δημοσιολογία, τα Συνδικάτα και τα συνταγματικώ κατοχυρωμένα δικαιώματά τους αποτελούν τη βασική αιτία της κοινωνικής αναταραχής. Δεν είναι,
ισχυρίζονται, τα μέτρα του Μνημονίου που δημιουργούν την κοινωνική ένταση, αλλά οι κακομαθημένοι συνδικαλιστές και εργαζόμενοι που δεν κατανοούν την κρισιμότητα των καιρών...
Έτσι το κλίμα έχει προετοιμαστεί κατάλληλα, σε βαθμό που μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης να
θεωρεί απολύτως φυσιολογικό το να καταργηθούν οι βασικές προβλέψεις του ν.1264/1982! Κάποιοι νομίζουν μάλιστα ότι η κατάργησή του θα είναι …κάθαρση για το Εργατικό Κίνημα!

Η συστηματική επίθεση κατά των συνδικαλιστών (κυρίως των ΔΕΚΟ, που αποτελούν την αιχμή του
δόρατος της ΓΣΕΕ) και η απαξίωσή τους ήταν το κύριο μέλημα του μνημονιακού συστήματος. Με τη δυσφήμησή τους πλήττεται ο κορμός του Συνδικαλιστικού Κινήματος και παραμερίζεται η βασική δύναμη αντίστασης για την εκποίηση των Κοινωφελών Επιχειρήσεων στο αγοραίο κεφάλαιο.
Προηγήθηκε η αποδυνάμωση του μηχανισμού των ΣΣΕ, η αδρανοποίηση του εισοδηματικού
εξισορροπιστή-ΟΜΕΔ, η κατάργηση των πιο σημαντικών εργατικών νόμων από την εποχή του Ελευθέριου Βενιζέλου, η επιτυχημένη εκστρατεία κατακερματισμού των διαφόρων τμημάτων της ενιαίας Εργατικής Τάξης…

Ο αλήστου μνήμης ν. 330/1976 (ο επιλεγόμενος «νόμος Λάσκαρη») μέλλει να αντικαταστήσει
τον ν. 1264/1982, που θεωρείται από Διεθνείς Οργανισμούς ο προοδευτικότερος και λειτουργικότερος συνδικαλιστικός νόμος στην Ευρώπη, αν όχι στον κόσμο.
Όσοι παρακολουθούσαμε τη δράση των Συνδικάτων (βλ. «Νεοφιλελευθερισμός και Υποβάθμιση της Εργασίας», Εκδ. Αφοι Τολίδη 1991) είχαμε προβλέψει ότι η ενσωμάτωση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας στο σύστημα και η προσχώρησή της στη σοσιαλφιλελεύθερη «εκσυγχρονιστική υπευθυνότητα», θα οδηγούσε τη μεγάλη πλειονότητα των εργαζομένων, των ανέργων, των απόμαχων της Εργασίας σε αμφισβήτηση της αντιπροσωπευτικότητας. Ήταν επόμενο και οι ανυπεράσπιστοι
ουσιαστικά θεσμοί του ν. 1264/1982 να μην αντέξουν περαιτέρω! Η προϊούσα αποσυνδικαλιστικοποίηση και η αναποτελεσματικότητα των συνδικαλιστικών αγώνων να προστατέψουν τους εργασιακούς θεσμούς και το ύψος των αμοιβών, έδωσαν την ευκαιρία σε νεοφιλελεύθερους …διανοητές να προαναγγείλουν το τέλος των εργατικών κινητοποιήσεων. Η φιλοσυστημική ερμηνεία άλλωστε από τη Δικαιοσύνη του απεργιακού δικαιώματος προϊδέαζε και τη συρρίκνωσή του στο νομοθετικό πεδίο.

Τώρα, που η μνημονιακή συμμαχία κυβερνά με το παραΣύνταγμα του Μνημονίου, με τη βιομηχανία
των ΠΝΠ, με τη νομοθετημένη (μονομερώς από το κράτος) ρύθμιση του μισθού, με τη ρήτρα συγκρίσιμης ευθυγράμμισης με τους μισθούς των χωρών της ΝΑ Ευρώπης (Βουλγαρία, Ρουμανία)…, η ανάγκη για ύπαρξη Συνδικάτων, ΣΣΕ, Οργανισμού Μεσολάβησης και Διαιτησίας, εγγυημένου μισθού και σύνταξης, διεκδικητικών και απεργιακών αγώνων, εμφανίζεται μάταιη.
Στον «αυτόματο πιλότο» του Μνημονίου με λανθασμένους και καταστροφικούς δημοσιονομικούς
πολλαπλασιαστές, η απεργία, το Συνδικάτο, η κοινωνική δράση, δεν έχουν θέση και λόγο.

Η τραγωδία της πατρίδας μας δεν έχει τέλος στο μνημονιακό τούνελ. Η Δημοκρατία ακυρώνεται. Η
κοινωνική δράση εκτοπίζεται. Η ταξική πάλη αποτελεί έγκλημα …καθοσιώσεως!
Η σύγχυση και ο πανικός των μνημονιακών δυνάμεων προ της κοινωνικής αφύπνισης ποδηγετούν την
αλλοπρόσαλλη κυβερνητική δράση.

Αλλά όσο ο γίγαντας Λαός αδρανεί, όσο οι δυνάμεις της ενεργού, ανενεργού και απόμαχης Εργασίας δεν ενώνονται στην προοπτική της διεκδίκησης μιας άλλης μοίρας, η τρικομματική συγκυβέρνηση μπορεί να νομοθετεί και να αφαιρεί ακόμη και τις πιο ιερές κατακτήσεις του Συνδικαλιστικού Κινήματος και του Εργασιακού Πολιτισμού.-
 ΠΗΓΗ:enypekk.gr