Καβάλα: Πρωτοφανής επίθεση συνδικαλιστών της Καβάλα Όιλ κατά δημοσιογράφου

Από το thessalonikipress.gr
Όπως φαίνεται οι συνδικαλιστές της Καβάλα Όιλ  και ο Πρόεδρος  Μανώλης Κελαϊδάκης αποκτούν και ένα νέο ρόλο, αυτόν του ελέγχου των απόψεων δημοσιογράφων που αποτυπώνουν την άποψη τους όχι στα σημεία ενημέρωσης του μέσου , αλλά στις στήλες όπου καταγράφονται οι απόψεις τους.
Αυτό τον έλεγχο αλλά και μια πρωτοφανή επίθεση δέχτηκε η  διευθύντριας σύνταξης της Νέας Εγνατίας Σίσσυς Ακοκαλίδου. Η γνωστή δημοσιογράφος στην προσωπική και επώνυμη στήλη της «Ευθαρσώς και Επωνύμως» αποτύπωσε την θέση της για το γνωστό θέμα της μετατροπής των μετοχών της Καβάλα Όιλ και της συγχώνευσής της με τη μητρική Energean Oil & Gas.

Η συνέχεια ήταν η απίστευτη αντίδραση του προέδρου του σωματείου εργαζομένων της Καβάλα Όιλ Μανώλη Κελαϊδάκη στο προσωπικό του προφίλ στο Facebook με προσβλητικούς χαρακτηρισμούς στους οποίους συμμετείχαν και άλλοι εργαζόμενοι της εταιρείας αλλά και απολυμένοι της ΒΦΛ

Διαβάστε την άποψη της δημοσιογράφου που προκάλεσε την απίστευτη αντίδραση των συνδικαλιστών
 


To έχω ξαναγράφει και έχω ξαναεκφράσει τις απορίες μου, με τις λίγες οικονομικές γνώσεις που διαθέτω από τις σπουδές μου, ότι δεν εννοώ να καταλάβω πώς γίνεται ένας μέτοχος σε μια ιδιωτική εταιρία να διατηρεί μετοχές χωρίς να έχει καταβάλλει το αναλογούν σε αυτές κεφάλαιο. Η αναφορά μου, για το ποσοστό που διεκδικούν οι εργαζόμενοι να διατηρήσουν μετά τη συγχώνευσή της Kαβάλα Oιl με την Energean Oi& Gaς.

Πάσα «γνωμάτευση» ή βιαστική δια- πίστωση ότι επιχειρώ να δημιουργήσω κλίμα σε μια χρονική στιγμή που το θέμα κρίνεται δικαστικά, μακριά από εμέ- να. Πρώτα- πρώτα επικροτώ και κρίνω ως θετικό στοιχείο το γεγονός ότι μετά τα γεγονότα του 2003 επανήλθε η εργασιακή ειρήνη και διοίκηση και εργαζόμενοι συνεργάζονται πλέον αγαστά και μάλιστα μετά τις γεωτρήσεις στα νέα πηγάδια, διανοίγονται πολύ ελπιδοφόρες προοπτικές για την εταιρία, κατά συνέπεια και για τους εργαζόμενους. Αν τα προγνωστικά επαλη- θευτούν, η εταιρία με την τρέχουσα τιμή του brent και με τη διαφαινόμενη αύξηση της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης και κίνησης δεν έχει να φοβηθεί τίποτε, επομένως διασφαλίζονται και οι θέσεις εργασίας των εργαζομένων. Όλα αυτά σε μια εποχή και σε μια χρονική συγκυρία που καμία πλέον θέση εργασίας δεν θεωρείται διασφαλισμένη.

pώς βρέθηκαν, όμως, οι εργαζόμενοι με το 33% στα χέρια τους; Πρόκειται για ένα ποσοστό το οποίο είχε παραχωρηθεί στους εργαζόμενους μέσα από το καταστατικό ίδρυσης της Καβάλα Oil και για το οποίο, βέβαια, δεν έχουν βάλει ποτέ χρήματα, ως μετοχικό κεφάλαιο. Την εταιρεία την παρακολουθούμε χρόνια, είναι μια από τις δύο μεγαλύτερες στο νομό μας και, εξ όσων γνωρίζω, δεν προκύπτει ούτε από το Καταστατικό της Καβάλα Oil, ούτε από τη Σύμβαση Έρευνας και Εκμετάλλευσης με το ελληνικό Δημόσιο, ούτε από τον ισχύοντα νόμο, δικαίωμα του Συνεταιρισμού να διατηρήσει ποσοστό συμμετοχής 33% στην Καβάλα Oil. Πώς θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο, άλλωστε, αφού μιλάμε για μια ανώνυμη εταιρεία και αφού μιλάμε και για μια Ευρωπαϊκή Ένωση (μας αρέσει δεν μας αρέσει, ακόμη μέσα είμαστε) που βασίζεται, μεταξύ άλλων, στην αρχή ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων;

Για να το πω ποιο απλά: πώς μπορεί σε μια ιδιωτική εταιρεία να επιβάλλει κάποιος ότι ο ένας από τους δύο μετόχους θα έχει ένα ποσοστό …τζάμπα και θα το διατηρεί, μάλιστα, για πάντα κι ας μην βάζει φράγκο, ενώ ο άλλος θα βάζει λεφτά κάθε φορά που θα χρειάζεται αύξηση μετοχικού κεφαλαίου και θα παίρνει και το επενδυτικό ρίσκο;

Λένε οι εργαζόμενοι ότι η εταιρεία είναι «ειδικού σκοπού», προφανώς επειδή είναι το πετρέλαιο στη μέση. Μα, αν υπήρχε αυτό το σκεπτικό, θα είχε έρθει το ελληνικό Δημόσιο και θα είχε κάνει μια ρύθμιση που θα ήταν γνωστή σε όποιον ήθελε να μπει στον χώρο, λέγοντας ότι «σε κάθε εταιρεία που χειρίζεται κοιτάσματα πετρελαίου θα συμμετέχω εγώ, οι εργαζόμενοι, ο δείνα και ο τάδε με το τάδε ποσοστό, ανεξαρτήτως του ύψους του μετοχικού κεφαλαίου». Το ελληνικό Δημόσιο έχει βγάλει ένα σωρό περιοχές της χώρας για έρευνα και εκμετάλλευση πετρελαίου, τις έχουν αναλάβει ελληνικές και ξένες εταιρείες και πουθενά δεν υπάρχει τέτοιος όρος –πολύ απλά γιατί δεν θα ερχόταν κανείς να επενδύσει τα ωραία του λεφτά, έχοντας δίπλα του και με το ζόρι εταί- ρους που δεν επιβαρύνεται η τσέπη τους ούτε με ένα ευρώ. Αν υπάρχει τέτοιο σχήμα στην Ελλάδα, όπου ένας συνεταιρισμός εργαζομένων διατηρεί ποσοστό σε μια Ανώνυμη Ιδιωτική Εταιρία χωρίς λεφτά, παίρνω πίσω όσα έγραψα.
Υπάρχει όμως;