Μια νέα ιδέα αλλαγής χρήσης γης, από βιομηχανία σε χώρο αθλητισμού κι αναψυχής, μας έρχεται από τα Δυτικά, αρχικά με εφαρμογή στη Βόρεια Ουαλία και πολύ σύντομα και στο Ώστιν του Τέξας. Στην περίπτωση της Ουαλίας, που φαίνεται στο βίντεο, πρόκειται για μια μεγάλων διαστάσεων πισίνα/λιμνοθάλασσα, που κατασκευάστηκε σε δεξαμενή παλαιού εργοστασίου αλουμινίου και γέμισε με νερό της βροχής, αντλώντας το από παρακείμενους φυσικούς χώρους. Μέχρις εδώ δεν υπάρχει κάτι το πρωτότυπο ή ασυνήθιστο, πολλές φορές έχουν κατασκευαστεί πισίνες σε παλιές δεξαμενές, αν και οι διαστάσεις της συγκεκριμένης "πισίνας", 300x120μ. είναι μάλλον ασυνήθιστες. Η πρωτοτυπία βρίσκεται στην κατασκευή που δεσπόζει στο ...
μέσον της τεχνητής λιμνοθάλασσας και είναι μια μηχανή παραγωγής τεχνητών κυμάτων ελεγχόμενου ύψους, οπότε η λιμνοθάλασσα προσφέρεται για σερφ και για όλες τις ηλικίες!
Στο βυθό της "πισίνας" υπάρχει μια σιδηροτροχιά, επί της οποίας κινείται μπρος-πίσω ένα ιδιότυπο "σάρωθρο", παράγοντας κύματα κατά το δοκούν, στην περίπτωση της Ουαλίας μέσω υπολογιστή ελέγχεται το ύψος σε 0,7 ή 1,2 ή 2,0μ. Με διαμόρφωση υβωμάτων στον πυθμένα επίσης μπορεί να μεταβληθεί τοπικά το ύψος των κυμάτων. Στη Βόρεια Ουαλία, με μήκος "πισίνας" 300μ, το "ωφέλιμο" μήκος για σερφ φθάνει τα 150μ, περίπου μιάμιση φορά το μήκος ενός γηπέδου ποδοσφαίρου. Στα άκρα της πισίνας ο κυματισμός προσφέρεται για αρχαρίους, ενώ στο μέσον για πιο έμπειρους σέρφερ. Μέχρι 36 άτομα μπορούν να χρησιμοποιούν ταυτόχρονα την "πισίνα" της Ουαλίας, με τα κύματα να παράγονται με ρυθμό ένα ανά λεπτό. Σύμφωνα ωστόσο με την εταιρεία που ανέπτυξε την τεχνολογία παραγωγής των κυμάτων, μπορούν να βρίσκονται ταυτόχρονα στο νερό 80-120 άτομα (10-20 έμπειροι σέρφερ, 15-40 μέσης εμπειρίας και 50-70 αρχάριοι).
Μια ματιά στα οικονομικά της επένδυσης, όπως τα δίνει η εταιρεία που ανέπτυξε την τεχνολογία παραγωγής των κυμάτων: η επένδυση στην "πισίνα" με το σύστημα παραγωγής κυμάτωνκοστίζει 6-7 εκατ. ευρώ και η απαιτούμενη ισχύς για το σύστημα κυμάτων ύψους 1,9μ είναι 670kW. Στην περίπτωση της Ουαλίας η συνολική επένδυση, με τον περιβάλλοντα χώρο και τις εγκαταστάσεις αναψυχής και διαμονής, κόστισε 12 εκατ. στερλίνες (περίπου 16,4 εκατ. ευρώ) και είχε χρόνο κατασκευής 13 μήνες.
Αν μέχρι τώρα αναρωτιέστε τι είναι αυτά που διαβάζετε σήμερα, που δεν έχουν σχέση με ηλεκτροπαραγωγή ή την πολιτική επικαιρότητα, να σας θυμίσω πως στις αρχές Ιουλίου ρωτούσα "Απ' τη συμφωνία με τους δανειστές θα περισσέψουν λεφτά και για γήπεδο γκολφ;" Όπως κατά την αποκατάσταση ενός ορυχείου αδρανών υλικών μπορεί κανείς να διαμορφώσει διάφορες μελλοντικές χρήσεις γης, έτσι μπορεί να εντάξει και τη συγκεκριμένη "πισίνα" αναψυχής. Το συγκεκριμένο έργο μάλιστα κάλλιστα θα μπορούσε να ενταχθεί στην αποκατάσταση και των Ελληνικών λιγνιτωρυχείων, τόσο στη Δυτική Μακεδονία όσο και στην Πελοπόννησο, καθώς οι διαθέσιμες εκτάσεις επιτρέπουν την κατασκευή "πισίνας" πολύ μεγαλύτερων διαστάσεων απ' την Ουαλική, νερό για να γεμίσουν οι "πισίνες" υπάρχει και το ύψος της επένδυσης δεν είναι απαγορευτικό, ακόμα και για χρεοκοπημένες χώρες. Ήδη και στις δυο περιοχές έχουν κατασκευαστεί πίστες μηχανοκίνητου αθλητισμού, γιατί όχι και χώροι υγρού στίβου και δραστηριοτήτων αναψυχής;
Το συγκεκριμένο έργο θα μπορούσε να ενδιαφέρει είτε τις τοπικές αρχές σε Δυτική Μακεδονία και Πελοπόννησο είτε και την ίδια τη ΔΕΗ, για να το αναπτύξει μέσω μιας θυγατρικής εταιρείας, η οποία να δραστηριοποιείται στις περιοχές όπου έχει ολοκληρωθεί η εκμετάλλευση του λιγνίτη και αποδίδονται σταδιακά σε χρήση στις τοπικές κοινωνίες. Η μεταλιγνιτική εποχή χρειάζεται κατάλληλες δράσεις για να δημιουργήσει οικονομική δραστηριότητα και θέσεις εργασίας.
Αν λοιπόν δούμε τα επιφανειακά ορυχεία όχι αναγκαστικά ως μια περιβαλλοντική συμφορά, αλλά ως ένα χώρο που μας δίνει τα υλικά που χρειαζόμαστε για τον πολιτισμό μας, θα μπορέσουμε στο επόμενο βήμα να δούμε ως πρόκληση τη μελλοντική "αποκατάσταση" τέτοιων περιοχών. Με την κατάλληλη χρηματοδότηση πολλά μπορούν να γίνουν, ακόμα και οι "κήποι της Εδέμ". Φυσικά μόνο αν και εφόσον έχουν μελετηθεί και σχεδιαστεί κατάληλα κι ελέγχεται η τήρηση του σχεδιασμού σ' όλη τη διάρκεια ζωής του έργου. Γιατί η παροιμία "κι ο Άγιος φοβέρα θέλει", δεν βγήκε τυχαία. Κι αυτό ισχύει ιδιαίτερα στην Ελλάδα, όπου οι έννοιες του προγραμματισμού και του σχεδιασμού ποτέ δεν βρίσκουν πρόσφορο έδαφος.
Το κλίμα στην Ελλάδα είναι μάλλον καλύτερο απ' την Ουαλία για παιχνίδια με το νερό όλο το χρόνο, έχουμε ήδη περάσει τα 25 εκατομμύρια τουρίστες το χρόνο και συνεχίζουμε ανοδικά, τέτοιες δράσεις θα μπορούσαν να προσελκύσουν τουρίστες απ' όλη τη Βαλκανική και όχι μόνο, με επιμήκυνση της τουριστικής περιόδου. Αλλά αναρωτιέμαι αν η Ελληνική γραφειοκρατία θα μπορέσει να ποτέ ν' ανταποκριθεί στην αδειοδότηση παρόμοιων εγκαταστάσεων.
Σε κάθε περίπτωση αξίζει να παρακολουθήσουμε τη συγκεκριμένη πρόταση, που πρωτοπαρουσιάζεται στην Ουαλία, για να δούμε πώς θα εξελιχθεί τόσο απ' την τεχνική της πλευρά όσο και κυρίως απ' την οικονομική της προοπτική, κατά πόσο θ' αποδειχθεί όντως μια βιώσιμη επένδυση. Η εγκατάσταση άνοιξε για το κοινό την 1η Αυγούστου 2015, αλλά στις 19/8 αναγκάστηκε να κλείσει και ν' αδειάσει την "πισίνα", λόγω μηχανικού προβλήματος στο μηχανισμό παραγωγής κυμάτων. "Παιδικές αρρώστιες" νέων εγκαταστάσεων, καθώς ήδη στις 26/8 είχε αρχίσει το ξαναγέμισμα με νερό για να γίνει δοκιμή του μηχανισμού.
ΠΗΓΗ:greeklignite.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου