Ο Ενεργειακός Σχεδιασμός πιστοποιεί την πλήρη αποτυχία των κυβερνώντων τα τελευταία 15 χρόνια.

Κάποτε η Ελλάδα είχε Ενεργειακό Σχεδιασμό. Και μέχρι την προηγούμενη δεκαετία είχε και μια Επιτροπή, που εξέταζε τέτοια θέματα κι έδινε στη δημοσιότητα εκθέσεις. Μου το θύμισε ένας αναγνώστης χθες, που σχολίασε την ανάρτηση "Η ασφάλεια ηλεκτροδότησης και πώς να τη χάσετε. Μέρος 1ο: η περίπτωση της Ελλάδας" ως εξής: "Νέος ήμουν και μεγάλωσα (δεν γέρασα ...) και θυμάμαι πάντα ότι όλες οι επιτροπές που συστήθηκαν να προβλέψουν και να σχεδιάσουν την ενεργειακή πολιτική της Ελλάδας, έδιναν πάντα ένα μίνιμουμ ποσοστό 40% στις μονάδες βάσεις, οι οποίες εγγυόντουσαν την ασφάλεια του συστήματος, και φυσικά δεν θα μπορούσαν να είναι άλλες από τις λιγνιτικές, λόγω του επαρκούς και σίγουρου καύσιμου!!!"

Εντόπισα λοιπόν στο αρχείο μια τέτοια έκθεση κι έχει πολύ ενδιαφέρον να δούμε ...
πώς πιστοποιεί την πλήρη αποτυχία των κυβερνώντων τα τελευταία 15 χρόνια, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε Πανευρωπαϊκό επίπεδο. Υπάρχει μάλιστα ακόμα ανεβασμένη στο πόρταλ του ΤΕΕ και είναι διαθέσιμη να τη δείτε ολόκληρη.

Πρόκειται για την "1η Έκθεση Για Το Μακροχρόνιο Ενεργειακό Σχεδιασμό Της Ελλάδας 2008-2020", που δόθηκε στη δημοσιότητα απ' το Υπ. Ανάπτυξης τον Αύγουστο 2007. Η Έκθεση αυτή ήταν η πρώτη που υποβλήθηκε μετά το ν.3438/2006 περί της "Σύστασης Συμβουλίου Εθνικής Ενεργειακής Στρατηγικής", με συνεργασία του Υπουργείου Ανάπτυξης, του Συμβούλιου Εθνικής Ενεργειακής Στρατηγικής, της ΡΑΕ και του ΚΑΠΕ.

Εκεί λοιπόν, στη σελ. 11, μπορεί κανείς να διαβάσει μια καταγραφή του περιβάλλοντος στο οποίο εκπονήθηκε η έκθεση:
"Κατά τη σύνοδο κορυφής της Λισσαβόνας το Μάρτιο του 2000, οι ηγέτες των κυβερνήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης συμφώνησαν σ' ένα νέο στρατηγικό στόχο για ...
την Ευρωπαϊκή Ένωση: να την αναδείξουν στην ανταγωνιστικότερη οικονομία του κόσμου έως το 2010.
Διακηρυγμένος στόχος των αρχηγών κυβερνήσεων κατά τη σύνοδο κορυφής της Λισσαβόνας ήταν να αναδείξουν την ΕΕ "στην πιο ανταγωνιστική και δυναμική, βασισμένη στη γνώση οικονομία στον κόσμο, ικανή για αειφόρο οικονομική ανάπτυξη με περισσότερες και καλύτερες θέσεις εργασίας και μεγαλύτερη κοινωνική συνοχή".
Κατά το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Μαρτίου του 2005, οι ηγέτες της ΕΕ έθεσαν την ανάπτυξη και την απασχόληση στην πρώτη γραμμή των πολιτικών προτεραιοτήτων της Ευρώπης."

Είμαστε πλέον 15 χρόνια μετά τη σύνοδο της Λισσαβόνας, 5 χρόνια μετά το 2010 και δεν νομίζω πως υπάρχει οποιοσδήποτε στην Ευρώπη που να θεωρεί πως η ΕΕ είναι "η ανταγωνιστικότερη οικονομία του κόσμου". Ίσως μόνο η Μέρκελ κι ο Σόιμπλε, μια που η Γερμανία ήταν ο μεγάλος ωφελημένος σε Ευρωπαϊκό επίπεδο απ' τις πολιτικές της τελευταίας 15ετίας και στο οπτικό τους πεδίο η Ευρώπη ταυτίζεται με τη Γερμανία. Αλλά με Ελλάδα, Κύπρο, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία να έχουν γνωρίσει την ευτυχία των μνημονίων και με τη Βρετανία να ετοιμάζεται για δημοψήφισμα παραμονής ή μη στην ΕΕ, μάλλον κάτι πρέπει να πήγε πολύ στραβά στη Λισσαβόνα.

Οι "περισσότερες και καλύτερες θέσεις εργασίας" δεν υπάρχουν ούτε στα όνειρα, ο Ευρωπαϊκός Νότος μαστίζεται από ανεργία, υποαπασχόληση, ακόμα κι ένα ιδιότυπο δουλεμπόριο του 21ου αιώνα, η ανεργία των νέων έχει ξεπεράσει το 50%, η μετανάστευση από όλο τον Ευρωπαϊκό Νότο προς τη Γερμανία και κάποιες ακόμα Βόρειες χώρες θυμίζει τη δεκαετία του 1960, οι εργασιακές σχέσεις έχουν διαλυθεί παντού και η εργασία με "μπλοκάκι" ή με μερική απασχόληση έχει γίνει κανόνας, όχι εξαίρεση.

Η "μεγαλύτερη κοινωνική συνοχή" υπάρχει μόνο στο μυαλό των πολιτικών που τη σκέφτηκαν, το μεταπολεμικό κοινωνικό μοντέλο της Ευρώπης καταρρέει, στην ΕΕ οι πλούσιοι γίνονται καθημερινά πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι, οι πολίτες γίνονται μια "παράπλευρη απώλεια" για την Ευρώπη των πολυεθνικών. Εντελώς φυσιολογικό αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής είναι η άνοδος των εθνικιστικών ή ακροδεξιών ή και φασιστικών κομμάτων στην Ευρώπη, καθώς η σύγκλιση των Δεξιών "Λαϊκών" κομμάτων με τα κεντροδεξιά "Σοσιαλ"δημοκρατικά σε ανάλγητες πολιτικές, που ενισχύουν κυρίως το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, έχει δημιουργήσει πολιτικό κενό σ' όλη την Ευρωπαϊκή ήπειρο. Σε λίγο θα δούμε τον Ολάντ να συμμαχεί με το Σαρκοζί για να κόψουν το δρόμο στη Λεπέν. Στη Βρετανία το εκλογικό σύστημα "κουκούλωσε" προς το παρόν την άνοδο του Φάρατζ. Στην Αυστρία Σοσιαλδημοκράτες (29%), Λαϊκό Κόμμα (28,6%) και Κόμμα Ελευθέρων (26,8%) βρίσκονται σε απόσταση μόλις 3,2 ποσοστιαίων μονάδων μετά τα αποτελέσματα των τοπικών εκλογών της Κυριακής 31/5. Δεν είναι "στραβός ο γιαλός" των Ευρωπαίων πολιτών, "στραβά αρμενίζουν" τα κυβερνητικά κόμματα και καλό θα είναι να πάρουν τα μαθήματά τους απ' τον καταποντισμό των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων σε Ουγγαρία κι Ελλάδα ή την εδραίωση των "Αληθινών Φινλανδών" στην προτίμηση των εκεί ψηφοφόρων. 

Η τελευταία έκθεση Μακροχρόνιου Ενεργειακού Σχεδιασμού στην Ελλάδα δόθηκε σε δημόσια διαβούλευση την άνοιξη του 2012 απ' το ΥΠΕΚΑ κι έκτοτε αγνοείται η τύχη της. Ήταν μια έκθεση γεμάτη "κλιματική αλλαγή", που έδενε την Ελλάδα στο Γερμανικό άρμα του Super Grid και των ΑΠΕ, οδηγώντας το λιγνίτη σε μεγάλη συρρίκνωση μετά το 2020. Το αποτέλεσμα του σχεδιασμού το βλέπουμε ήδη να εφαρμόζεται: η λιγνιτική παραγωγή στο 33% και η ηλεκτροδότηση της χώρας βασίζεται όλο και περισσότερο σε εισαγωγές!

Μακρύς θα είναι ο δρόμος για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας 


ΠΗΓΗ:greeklignite.blogspot.gr