Το στοίχημα αν η παραμονή των χωρών του Νότου στην Ευρωζώνη είναι συμβατή με την κοινωνική και πολιτική σταθερότητα παραμένει ανοικτό, με τη Γερμανία να εξακολουθεί το οριακό παιχνίδι καθυστέρησης, με στήριξη στο παρά πέντε, που αποτρέπει την ασύντακτη χρεοκοπία αλλά δεν λύνει το πρόβλημα.
Την ίδια στιγμή, καταγράφεται μαζική φυγή των πολυεθνικών από τον Νότο, ο οποίος αργά αλλά σταθερά συρρικνώνεται ως ποσοστό στις εντός Ε.Ε. - Ευρωζώνης εξαγωγές της Γερμανίας. Πέραν της φυγής των πολυεθνικών και παρά της περί του αντιθέτου εντυπώσεις, οι γερμανικές επιχειρήσεις δεν φαίνεται να έλκονται ούτε από τις fast track ιδιωτικοποιήσεις, ούτε από τις ευκαιρίες φθηνών εξαγορών στον ιδιωτικό τομέα των χωρών του Νότου της Ευρωζώνης.
Με τα παραπάνω δεδομένα, η απαξίωση του Νότου για το Βερολίνο δεν προβάλλει πλέον ως συγκυριακή, λόγω της δημοσιονομικής κρίσης, αλλά ως μακράς διαρκείας, καθώς παραπέμπει στη μέχρι το 1998 αρνητική θέση του Κολ για συμμετοχή των νότιων χωρών στην Ευρωζώνη.
Ο Νότος κοστίζει πολύ σε επιδοτήσεις και σε πακέτα στήριξης και ταυτόχρονα δυσφορεί κοινωνικά και πολιτικά απέναντι στην επιβολή του γερμανικού δημοσιονομικού μοντέλου.
Σε αντίθεση, όμως, με την Αθήνα, τη Λισαβόνα, τη Μαδρίτη και τη Ρώμη, υπάρχουν οι εντός αλλά και εκτός Ευρωζώνης χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, που μόνον αναβάθμιση του χαμηλού βιοτικού τους επιπέδου προσδοκούν αν προσδεθούν στο άρμα της Γερμανίας.
Επιπλέον η γεωγραφική εγγύτητα των χωρών αυτών με την παραγωγική βάση της Γερμανίας επιτρέπει μια επικερδή για τη γερμανική πλευρά γεωγραφική ανακατανομή δραστηριοτήτων χωρίς να τίθεται το δίλημμα της αποβιομηχάνισης.
Ηδη, έχουμε μπροστά μας το παράδειγμα της Πολωνίας, που εισπράττει σημαντικό μέρισμα από τη γερμανική ευημερία και ταυτόχρονα διαμορφώνει μια στενή ειδική σχέση με το Βερολίνο.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου