Το Brexit θα είναι ένα μεγάλο πρόβλημα ή μήπως αποδειχθεί η μεγάλη ευκαιρία του Τσίπρα;

Από το greeklignite.blogspot.gr
Όλοι ξέρουμε πια πως οι Βρετανοί αποφάσισαν στο δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου Brexit, στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα στο Βερολίνο: ένα αιώνα μετά τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και 72 χρόνια μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι Βρετανοί δεν δέχονται να ζουν σε μια Γερμανική Ευρώπη, μια Ευρώπη που οι Γερμανοί ελέγχουν χωρίς να χρειάζονται πια τη Βέρμαχτ, τους αρκεί να ελέγχουν το ευρώ και την ενέργεια.

Η ΕΕ έχει πάρει ένα εντελώς στραβό δρόμο, έχει γίνει η "ΕΟΚ των μονοπωλίων" που όλοι φοβόντουσαν πάντα και δεν έχει καμιά σχέση με την "Ευρώπη των λαών", που ονειρευόταν ο Σημίτης όταν στα τέλη της δεκαετίας του 1970 τον είχε διαγράψει ο Ανδρέας απ' το τότε ΠΑΣΟΚ του "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο". Σ' αυτή την ΕΕ των πολυεθνικών και των τραπεζιτών οι πολίτες φαίνεται να είναι απλά..
μια "παράπλευρη απώλεια". Ακριβώς γι' αυτό το λόγο οι λαοί δηλώνουν όλο και περισσότερο πως έχουν αρνητική εικόνα για την ΕΕ, όπως αποτύπωσε έρευνα του αμερικανικού think tank "Pew Research Centre" παραμονές του δημοψηφίσματος στη Βρετανία, καθώς όλοι διαπιστώνουν πια πως οι Γερμανοί γίνονται όλο και πιο πλούσιοι, σε βάρος των χωρών του Νότου. Το ιστολόγιο έγκαιρα ανέβασε στη σελίδα στο Facebook τόσο την πρώτη "κρυάδα", που έφερε η δημοσκόπηση του The Independent, όσο και το τελειωτικό χτύπημα, που έφερε η "απορία", που απ' τα πιο ημιεπίσημα χείλη, αυτά του βασιλικού βιογράφου, "φέρεται να εξέφρασε" η Ελισάβετ: "Give me THREE good reasons, why Britain should be part of Europe?"

Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δει κανείς τη σύγκριση του χάρτη των εκλογών του 2015 (αριστερά στο σχήμα) με το χάρτη του δημοψηφίσματος: ουσιαστικά το μόνο που ...
παρέμεινε στο ίδιο χρώμα είναι η Σκωτία, που ψήφισε τους τοπικούς εθνικιστές του SNP το 2015 και ψήφισε μαζικά παραμονή την προηγούμενη εβδομάδα. Στη Βόρειο Ιρλανδία Brexit ψήφισαν οι ανατολικές περιοχές, που το 2015 είχαν κερδίσει οι τοπικοί κυβερνώντες του DUP (Democratic Unionist Party με κόκκινο). Οι δυτικές περιοχές, των Ενωτικών του Ulster (με μωβ), που θέλουν ένωση με τη Βρετανία κι όχι την Ιρλανδία και του Sinn Féin (με πράσινο), που είναι το πολιτικό παρακλάδι του ΙΡΑ, ψήφισαν μαζικά υπέρ της παραμονής, καθώς φαίνεται πως λειτούργησαν με τη σκέψη στα σύνορα με την ελεύθερη Ιρλανδία. Στην Ουαλία, οι περιοχές που ψήφισαν τους τοπικούς εθνικιστές και τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες τάχθηκαν με την παραμονή στη ΕΕ, ενώ οι περιοχές που ψήφισαν τους Εργατικούς τάχθηκαν με το Brexit.

Κατά τα λοιπά, στην Αγγλία, εκεί που είναι η μεγάλη μάζα των ψηφοφόρων κι εκεί που πραγματικά έχει καθοριστική σε εθνικό επίπεδο σημασία ποιος θα κερδίσει, ο χάρτης ήταν μπλε τόσο το 2015 όσο και το 2016. Μόνο που το 2015 με το μπλε ήταν ο Κάμερον, ενώ το 2016 με το μπλε ήταν το Brexit και οι ψηφοφόροι έστειλαν στ' αζήτητα τις ηγεσίες τόσο των Συντηρητικών όσο και των Εργατικών.

Το μήνυμα του Brexit ήρθε από πολύ νωρίς, απ' τις εργατικές γειτονιές του Νιούκαστλ και του Σάντερλαντ της Βόρειας Αγγλίας: στο Νιούκαστλ κέρδισε οριακά η παραμονή ενώ οι δημοσκόποι πρόβλεπαν σημαντική διαφορά και στο Σάντερλαντ, που οι δημοσκόποι πρόβλεψαν σωστά την επικράτηση του Brexit, δεν κατάφεραν να πετύχουν και τη διαφορά, που ήταν πολύ πέραν του αναμενομένου, αναγκάζοντας το BBC να βάλει πολύ νωρίς σαν κεντρικό τίτλο το μήνυμα που έστειλαν οι δυο αυτές περιοχές.  


Κι αν ο Κάμερον απέτυχε για μια φορά να πιάσει τον παλμό των ψηφοφόρων, εκείνο που απογοητεύει εξακολουθητικά είναι το Εργατικό κόμμα, που αδυνατεί να κατανοήσει τις αλλαγές που συντελούνται στη Βρετανία και σ' ολόκληρη της Ευρώπη. Δείτε στα διαγράμματα, που δημοσίευσε ο The Independent, πως οι φτωχογειτονιές ήταν που ψήφισαν Brexit, καθώς αυτές ήταν που είδαν τις ζωές τους να υποβαθμίζονται απ' τις πολιτικές της ΕΕ, ενώ οι καλοπληρωμένοι γιάπηδες του Σίτι ψήφισαν μαζικά την παραμονή. Μετά τη σαφή δεξιά στροφή της σοσιαλδημοκρατίας την εποχή του Μπλερ, του Σρέντερ, του Σημίτη, του Ντελόρ, τότε που οι εργασιακές σχέσεις έγιναν πανευρωπαϊκά "λάστιχο" προς όφελος της "ευελιξίας και ασφάλειας", άλλως γνωστής στα "εκσυγχρονιστικά" καθ' ημάς ως "ευελφάλειας", δεν υπάρχει στην Ευρώπη κεντροαριστερός χώρος, παρά μόνο κεντροδεξιός. Στην Ελλάδα αυτό το κενό κατάφερε να το καλύψει μ' επιτυχία ο Σύριζα του Τσίπρα, κερδίζοντας τρεις απανωτές αναμετρήσεις και παίρνοντας μάλλον μια πίστωση χρόνου τόσο απ' τους πολίτες όσο κι απ' τους δανειστές. Δεν ξέρω αν ο Σύριζα του Τσίπρα θα τα καταφέρει να σώσει τη χώρα, αυτό θα το γράψει έτσι κι αλλιώς η ιστορία. Ξέρω όμως πως οι άλλοι και δεν τα κατάφεραν, αφού μας οδήγησαν σε χρεοκοπία σε καιρό ειρήνης, και δεν δείχνουν την παραμικρή διάθεση ν' αλλάξουν αυτά που έκαναν λάθος τα προηγούμενα χρόνια.

Αν δεν αλλάξουν οι εργασιακές σχέσεις σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, για ν' αποκατασταθούν στοιχειώδη εργατικά δικαιώματα που έγιναν καπνός τα τελευταία χρόνια, όσο και να σκούζουν τα διαπλεκόμενα παραδοσιακά μέσα μαζικής πλύσης εγκεφάλου οι ψηφοφόροι δεν πρόκειται να ξαναγυρίσουν στο μαντρί, οι φτωχοποιημένοι πολίτες ριζοσπαστικοποιούνται και αποστασιοποιούνται απ' τα αναξιόπιστα παλιά κόμματα, όπως είδαμε πολύ πρόσφατα στις μεγάλες διαδηλώσεις στο Παρίσι. Η ΕΕ έχει άμεση ανάγκη από ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο, διαφορετικά η άνοδος της ακροδεξιάς θα πάρει παντού εκρηκτικές διαστάσεις.

Ο Ολάντ είναι ήδη τελειωμένος -και μάλλον το ξέρει κι ίδιος-, ο Γκάμπριελ ξέρει ήδη πως δεν έχει καμιά ελπίδα για το 2017, οι Ισπανοί "Σοσιαλιστές" κατέγραψαν πριν λίγες ημέρες το χειρότερό τους αποτέλεσμα, στην Ιταλία ο Γκρίλο πήρε τη Δημαρχία της Ρώμης, στην Αυστρία και την Ολλανδία ανεβαίνει η ακροδεξιά. Υπάρχει ένα σαφές πολιτικό κενό στην Ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή κι εδώ ακριβώς είναι η μεγάλη ευκαιρία του Τσίπρα: δεν είναι πια επικεφαλής μιας αριστερής ομάδας στις Ευρωεκλογές, είναι εν ενεργεία Πρωθυπουργός μιας όχι και τόσο μικρής χώρας. Αν καταφέρει να ηγηθεί μιας ευρύτερης συμμαχίας της Ευρωπαϊκής κεντροαριστεράς, πολλά θα μπορούσαν ίσως ν' αλλάξουν. 

Την ιστορία ως γνωστόν τη γράφουν αυτοί που μετέχουν σ' αυτή, όχι αυτοί που κάθονται μονίμως ως κριτικοί παρατηρητές της κοινωνίας που περνά από μπροστά τους.