ΦΤΑΝΕΙ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ.........

Τα χρόνια περνάνε , οι μέρες περνάνε,  και η μνήμη φυσιολογικά εξασθενεί.

 Περίεργο πράγμα η μνήμη. Λένε ότι είναι η άμυνα του ψυχισμού του ανθρώπου.
 
Κι αυτό γιατί τείνει να διαγράψει ή να θαμπώσει τις κακές αναμνήσεις και να διατηρήσει φρέσκες  τις καλές. Έτσι βαστιέται ο άνθρωπος, και δεν τρελαίνεται από το αρνητικό συναισθηματικό φορτίο της ζωής.

Πλην όμως αυτή η ιδιότητα της μνήμης είναι πολύ επικίνδυνη .
 
Και το κενό έρχεται να καλύψει η π@@@άνα η τεχνολογία με τις φωτογραφίες, τα βίντεο, τις ηχογραφήσεις και κάθε άλλο τεχνολογικό μέσο που δεν υπόκειται στην επίδραση της εκλεκτικής μνήμης.
         

                                                           
                         Πυρκαγιά στα διυλιστήρια της Jet Oil στη Θεσσαλονίκη το 1986

Όταν συμβαίνει ένα εργατικό ατύχημα, πάντα φταίει η «κακιά στιγμή», ένα «ανθρώπινο λάθος», μια «παράλειψη». 

Συνήθως, τις πρώτες ώρες, ειδικά αν το περιστατικό αφήνει πίσω εργαζόμενους  με σοβαρά ή λιγότερο σοβαρά τραύματα, τα αφεντικά και οι ντουντούκες τους  δηλώνουν την οδύνη και τη θλίψη τους. 

Ένας εργάτης πάντα θα πρέπει να πάρει πάνω του την ευθύνη και σίγουρα  κανένας από την εταιρεία  δεν θα αναλάβει όχι απλά το κόστος αλλά δεν θα ζητήσει ούτε ένα συγγνώμη, γιατί το κύρος της εταιρίας είναι πάντα πάνω από όλα... 

                                    Ο Απολογισμός τραγικός μετά από τέτοια γεγονότα

                  Και εδώ, έρχεται  ο ρόλος που πρέπει να έχει ο κάθε συνδικαλιστής.
          Πρέπει να αγωνίζεται και να διεκδικεί, ώστε να προλαβαίνει τα άσχημα γεγονότα
 και εάν είναι ανίκανος να αγωνιστεί ζητάει τουλάχιστον ένα μεγάλο συγνώμη και αποχωρεί.

                                                Φτάνει πια με την υποκρισία...