Είναι, άραγε, στις μέρες μας οι λαοί υπεύθυνοι για να εκλέγουν και να ελέγχουν τις κυβερνήσεις που ασκούν την εξουσία στις χώρες τους; Οφείλει η ανθρωπότητα να αγωνιστεί προκειμένου το στοιχειώδες αυτό δημοκρατικό δικαίωμα να ισχύσει σε κάθε γωνιά του πλανήτη; Ή μήπως πρέπει να αποδεχτούμε ότι θα ισχύει α λα καρτ, αναλόγως με το πώς βολεύει τους ισχυρούς αυτού του κόσμου;
Η περίπτωση της Αιγύπτου είναι αποκαλυπτική. Το 2011, ο λαός της εξεγέρθηκε και ανέτρεψε τον μισητό δικτάτορα Χόσνι Μουμπάρακ. Στη συνέχεια, με την ψήφο του, ανέδειξε -κατά πλειοψηφία- κυβέρνηση και πρόεδρο από τις τάξεις του πολιτικού Ισλάμ. Όταν δε αυτός, ο Μοχάμεντ Μόρσι, προσπάθησε να αποκτήσει υπερεξουσίες, χιλιάδες πολίτες ξαναβγήκαν στους δρόμους, αυτή τη φορά εναντίον του, διαμηνύοντάς του ότι αυτά δεν περνάνε πια. Και επιχείρησαν ένα δεύτερο γύρο εξέγερσης, με πιο κοινωνικά χαρακτηριστικά.
Η Δύση και ειδικά οι ΗΠΑ, όμως, που είχαν αισθανθεί να απειλούνται με την άνοδο των ισλαμιστών, είδαν μια μεγάλη ευκαιρία για να πάρουν ρεβάνς. Και το πέτυχαν όταν ο αιγυπτιακός στρατός ανέτρεψε τον Μόρσι, στις αρχές Ιουλίου. Η χαρά τους δεν κρυβόταν: την περασμένη εβδομάδα, ο Τζον Κέρι χαρακτήρισε ουσιαστικά το πραξικόπημα ως καλή υπηρεσία προς τη δημοκρατία -ενώ η Ε.Ε., αν και δεν έφτασε τόσο μακριά, τήρησε στάση ίσων αποστάσεων απέναντι στον εκλεγμένο πρόεδρο και τους πραξικοπηματίες.
Αν το σκεφτούμε καλύτερα, βεβαίως, η στάση Αμερικανών και Ευρωπαίων δεν θα μποορούσε να είναι διαφορετική. Αλήθεια, αυτοί δεν είναι που έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους για τα σκοταδιστικά καθεστώτα που κυριαρχούν στις περισσότερες αραβικές χώρες του Κόλπου;
Οι ίδιοι (όπως και το Ισραήλ) δεν είναι που θεωρούν τους -ελέω... Αλάχ βασιλιάδες και ηγεμόνες της περιοχής- σεΐχηδες πολύτιμους αγοραστές των ομολόγων τους, αλλά και συμμάχους στον «πόλεμο» κατά του Ιράν, παρά το ότι εκεί, έστω και κακήν-κακώς, διεξάγονται εκλογές; Οι ΗΠΑ δεν είναι, επίσης, αυτές που εισέβαλαν το 2003 στο Ιράκ, χωρίς καμία διεθνή δημοκρατική νομιμοποίηση, προκειμένου να ανατρέψουν τον Σαντάμ Χουσεΐν -τον οποίο, δύο δεκαετίες νωρίτερα, είχαν στείλει να εξολοθρεύσει με τα χημικά του τους Ιρανούς που είχαν τολμήσει να ανατρέψουν τον αγαπημένο τους Σάχη;
Για να προλάβουμε, μάλιστα, όσους σπεύσουν να κάνουν λόγο για «παλιά, ξινά σταφύλια», ας αναφερθούμε σε κάτι πιο πρόσφατο: πώς μπορεί να περιμένει κανείς από τις Ηνωμένες Πολιτείες να λειτουργούν ως θεματοφύλακες της δημοκρατίας όταν, όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα, οι μυστικές τους υπηρεσίες έχουν στήσει ένα τεράστιο παγκόσμιο δίκτυο παρακολούθησης των επικοινωνιών -στο όνομα του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας»; Όταν έχουν χαρακτηρίσει προδότες αυτούς που τόλμησαν να βγάλουν στη φόρα τα άπλυτα της NSA και της CIA και θέλουν να τους τιμωρήσουν παραδειγματικά;
Και γιατί να διαφέρουν οι Γερμανοί σε αυτό το θέμα όταν, όπως επίσης αποκαλύπτουν απόρρητα έγγραφα, είναι εξίσου βουτηγμένοι ως τον λαιμό στον βούρκο του Μεγάλου Αδελφού; Ή όταν -για να μην ξεχνιόμαστε- επιβάλλουν με το έτσι θέλω κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα στους πιο αδύναμους εταίρους τους στην Ε.Ε., στο όνομα της «αντιμετώπισης της κρίσης χρέους»;
Αν ανοίξουμε τον κατάλογο των βιασμών σε βάρος των στοιχειωδών δικαιωμάτων και ελευθεριών του ανθρώπου στις ημέρες μας δεν θα τον κλείσουμε εύκολα. Τελικά, μήπως η δημοκρατία τείνει να γίνει είδος υπό εξαφάνιση; Μήπως κινδυνεύουμε ήδη από ένα νέο Μεσαίωνα και τους σύγχρονους ιεροεξεταστές; Και μήπως θα πρέπει να φωνάξουμε «φτάνει πια!» προτού να είναι πολύ αργά;
Γιώργος Παυλόπουλος
ΠΗΓΗ:logoplokies.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου