«Πόσους βουλευτές έχετε;» ρώτησε ο Βέλγος τουρίστας τον Έλληνα εστιάτορα που είχε καθίσει στο τραπέζι του. «Τριακόσιους» απάντησε αυτός. «Και πόσοι κάτοικοι είσαστε;» «Κάτι λιγότερο από έντεκα εκατομμύρια». Ο τουρίστας σκούπισε τα χέρια του και πληκτρολόγησε κάποια νούμερα στο κομπιουτεράκι τού κινητού του. «Ένας βουλευτής ανά 36 χιλιάδες κατοίκους. Είναι υπερβολικό. Αχρείαστη σπατάλη». Ο εστιάτορας σηκώθηκε βιαστικά να φύγει. «Τι να σου πω… Άλλοι αποφασίζουν».
Αυτό είναι το πρόβλημα, ότι άλλοι αποφασίζουν. Για ένα θέμα για το οποίο θα έπρεπε να αποφασίζει ο λαός, αποφασίζουν αυτοί που νομίζουν ότι έχουν δικαιοδοσία επί ανθρώπων και ζώων και νομιμοποίηση αορίστου διάρκειας. Όπως συμβαίνει άλλωστε με τα περισσότερα σημαντικά θέματα σ’ αυτή τη χώρα. Εδώ όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Το ζήτημα του αριθμού των μελών τού κοινοβουλίου δεν αφορά μόνο τη νομοθετική λειτουργία τού κράτους, αλλά είναι άμεσα συνδεδεμένο με την ευημερία τού Έλληνα πολίτη, και γι’ αυτό θα έπρεπε να έχει τύχει καλύτερης αντιμετώπισης απ’ αυτήν που του επεφύλαξαν οι εκάστοτε κυβερνήσεις κρατώντας το επί δεκαετίες κρυμμένο κάτω από το καθεστωτικό χαλί. Παρ’ όλο που η προδιαγεγραμμένη βύθιση της χώρας συνέβαλε ώστε να βγει από μόνο του στην επιφάνεια, όπως ένα αντικείμενο που το ξεβράζει το κύμα στην ακτή, τα μηνύματα δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά, καθώς το κατεστημένο βρήκε για άλλη μια φορά την ευκαιρία να εξασκήσει το ταλέντο του στον φαρισαϊσμό, προβαίνοντας σε λαϊκίστικες προτάσεις και υποκριτικές εξαγγελίες για δημοψηφίσματα-παρωδίες.
Είναι όμως όντως πολλοί οι τριακόσιοι; Μια ματιά στις υπόλοιπες χώρες αρκεί για να δώσει την απάντηση: στο Βέλγιο, την Αυστρία, την Τσεχία και την Πορτογαλία, κράτη με ανάλογους πληθυσμούς με την Ελλάδα, οι βουλευτές είναι 150, 183, 200 και 230 αντίστοιχα. Η Ολλανδία, με 17 εκατομμύρια κατοίκους, έχει 150 βουλευτές, ο Καναδάς των 35 εκατομμυρίων 308 και η Ισπανία των 46 εκατομμυρίων 350. Στην Πολωνία αντιστοιχεί ένας βουλευτής ανά 83 χιλιάδες κατοίκους, στην Ιταλία ένας ανά 96 χιλιάδες, στη Γαλλία ένας ανά 117 χιλιάδες και στην Τουρκία ένας ανά 135 χιλιάδες. Στην Ουγγαρία μόλις ψηφίστηκε η μείωση του αριθμού των βουλευτών από 386 σε 200, ενώ στη Ρουμανία των υπερδιπλάσιων κατοίκων από την Ελλάδα προωθείται η μείωσή τους από 334 σε 300.
Ο κάθε βουλευτής κοστίζει στο ελληνικό δημόσιο περίπου 540,000 ευρώ ετησίως (μισθός, επιδόματα, αποζημιώσεις, παροχές, φοροαπαλλαγές, προσωπικό, ατέλειες, διευκολύνσεις). Πράγμα που σημαίνει πως αν ο αριθμός τους μειωνόταν σε 200, ο κρατικός προϋπολογισμός θα εξοικονομούσε 54 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο. Για να συμβεί αυτό δεν χρειάζεται συνταγματική τροποποίηση, αφού το σύνταγμα ορίζει ότι ο αριθμός των εθνικών αντιπροσώπων μπορεί να κυμαίνεται από 200 έως 300. Θα πρέπει να επισημάνουμε πάντως ότι η μείωση του αριθμού των βουλευτών δεν αρκεί από μόνη της για να φέρει την άνοιξη. Είναι απαραίτητο να συνοδεύεται από ουσιαστικές αλλαγές στη δομή και στον τρόπο λειτουργίας του κράτους, αλλά κι από ένα πακέτο παράλληλων κανονιστικών ρυθμίσεων (όπως για παράδειγμα, την κοινοποίηση στο διαδίκτυο των καθαρών μηνιαίων βουλευτικών απολαβών), διαφορετικά υπάρχει ο κίνδυνος το όφελος από το ξεκούμπισμα των εκατό να πηγαίνει στις τσέπες των υπόλοιπων διακοσίων, χωρίς ο λαός να καταλάβει ποτέ τίποτα.
(Τα κείμενα των «Ρεπόρτερ στο δρόμο» δεν υφίστανται επεξεργασία και εκφράζουν τις απόψεις των συντακτών τους)
ΠΗΓΗ:topontiki.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου