Κάπως έτσι πρέπει να συνοψίζεται αυτό που νιώθουν οι ΗΠΑ, η Ευρώπη και η Ιαπωνία για τα σχέδια των BRICS να δημιουργήσουν μια δική τους αναπτυξιακή τράπεζα που θα ανταγωνιστεί την Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ. Με την κίνησή τους αυτή μας θυμίζουν την Αλις Αμσντεν, οικονομολόγο του ΜΙΤ που πέθανε πέρυσι, και το βιβλίο που είχε γράψει το 2001 με τίτλο «Η άνοδος των άλλων».
Οι πλούσιες χώρες μπορούν να εξοργίζονται για την εξέλιξη, όπως και οι χώρες της περιφέρειας του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος μπορούν να θεωρούν τους εαυτούς τους πυρήνα. Οι ανεπτυγμένες χώρες μπορούν επίσης να κοιταχθούν στον καθρέφτη και να αναλογιστούν πως οι πράξεις τους συνεισέφεραν σε αυτήν την αλλαγή στην ισορροπία δυνάμεων.
Ας πάρουμε την επιτυχία της Ιαπωνίας να αποδυναμώσει το γιεν κατά 17% μέσα στους τελευταίους έξι μήνες για να ενισχύσει τις εξαγωγές της. Εδωσε στην Κίνα αλλά και σε άλλες χώρες το ερέθισμα, προκειμένου να αρχίσει να εξετάζεται μια επιστροφή στους νομισματικούς πολέμους.
Η ανησυχία για την αστάθεια των συναλλαγματικών ισοτιμιών που υπονομεύει το εμπόριο και την ανάπτυξη είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο η εμπροσθοφυλακή των «Αλλων», οι χώρες BRICS, θέλουν να επιστρατεύσουν τα συνολικά 4,4 τρισ. δολάρια συναλλαγματικών διαθεσίμων τους στην υπηρεσία των οικονομιών τους και του διεθνούς ρόλου τους.
Αν εσείς ήσασταν ηγέτης, όπως είναι η Ντίλμα Ρουσέφ της Βραζιλίας, ο Βλαντιμίρ Πούτιν της Ρωσίας, ο Μανμοχάν Σινγκ της Ινδίας, ο Σι Ζινπίνγκ της Κίνας ή ο Τζάκομπ Ζούμα της Νότιας Αφρικής, θα θέλατε να στηρίξετε μια οργάνωση τόσο ευρωκεντρική; Εχουν οι πέντε αυτές αναπτυσσόμενες χώρες που αντιπροσωπεύουν το 43% του παγκόσμιου πληθυσμού τίποτε να κερδίσουν από το σύστημά μας που βασίζεται στο Bretton Woods και έχει θεσπισθεί στα μέσα του προηγούμενου αιώνα;
Εχει γίνει αντιληπτό πως η Ευρώπη αντιμετωπίζεται διαφορετικά από την Ασία το 1997. Τότε το ΔΝΤ εξώθησε την Ασία σε άγριες μεταρρυθμίσεις που επιδείνωσαν την κρίση της. Απαίτησε υψηλότερα επιτόκια, σκληρότερα νομίσματα και δημοσιονομική λιτότητα που ανάγκασε την Ταϊλάνδη, την Ινδονησία και τη Νότια Κορέα να αφήσουν τις προβληματικές τράπεζές τους να καταρρεύσουν. Οταν η Μαλαισία επέβαλε ελέγχους στις κινήσεις κεφαλαίων, δαιμονοποιήθηκε. Στην Ευρώπη δεν ίσχυσε τίποτε από όλα αυτά.
Όταν κατέρρευσε η Wall Street μία δεκαετία αργότερα το αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών την στήριξε, ενώ οι ρυθμιστικές αρχές, οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις απέφυγαν όλες εκείνες τις συνταγές που είχε υπαγορεύσει το ΔΝΤ στις χώρες της Ασίας, της Λατινικής Αμερικής και της Ανατολικής Ευρώπης.
Γιατί δεν ζητά το ΔΝΤ τόσο πολλά από την κυβέρνηση Ομπάμα; Γιατί το ΔΝΤ εξακολουθεί να συμμετέχει σε πακέτα στήριξης της Ελλάδας που δεν έχει διδαχθεί τίποτε από τις αποτυχίες της;
Γιατί η μικροσκοπική Κύπρος προσελκύει το ενδιαφέρον της κ. Λαγκάρντ σε έναν κόσμο γεμάτο με οικονομικούς και πολιτικούς κινδύνους; Δεν θα έπρεπε το G7 να επικρίνει τις πολιτικές της Ιαπωνίας για την αποδυνάμωση του γιεν ή την επιμονή της Ευρώπης να αρνείται το μέγεθος των προβλημάτων της;
Να λοιπόν για ποιο λόγο οι χώρες BRICS θέλουν το δικό τους ΔΝΤ, έναν θεσμό που θα στηρίζει τις οικονομίες τους χωρίς υποκρισία. Οι χώρες BRICS πρέπει να πεισθούν πως οι παγκόσμιοι οικονομικοί μηχανισμοί δουλεύουν προς το συμφέρον τους. Διαφορετικά οι «Αλλοι» θα δημιουργήσουν τον δικό τους χώρο.
ΠΗΓΗ: defencenet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου