Αν έπρεπε να διαλέξουμε έναν, τον σημαντικότερο ανάμεσα στους πολλούς, τότε ο βασικός κανόνας που διέτρεξε στην μεταπολίτευση την πλησίστια πορεία της Ελλάδας προς το δημοσιονομικό γκρεμό, ήταν ότι διαρκώς σε μικροοικονομικό και μακροοικονομικό επίπεδο καταναλώναμε περισσότερα από όσα παράγαμε.
Με άλλα λόγια, το αναπτυξιακό, το δημοσιονομικό, άρα και το μοντέλο διακυβέρνησης ήταν στηριγμένα στη λογική της συνεχούς, κυρίως δάνειας, ενίσχυσης της αγοραστικής δύναμης και όχι στην αύξηση της παραγωγικότητας.
Υποχρεωτικά ένα τέτοιο μοντέλο, όχι ανάπτυξης αλλά καλοπέρασης, μπορούσε να στηριχθεί χρηματοδοτικά μόνον με δύο εργαλεία - μηχανισμούς :
1) το εθνικό νόμισμα σε διαρκή διολίσθηση - ενίοτε και σε υποτίμηση
2) τη συνεχή αύξηση του δημόσιου χρέους
Με την υιοθέτηση του ευρώ αρχικά και την άρση εμπιστοσύνης των αγορών - ιδιωτών πιστωτών στη συνέχεια ,η Ελλάδα το 2009 δεν χρεοκόπησε μόνον, αλλά βίωσε την κατάρρευση της συνολικής της πορείας τα 40 τελευταία χρόνια .
Υπό αυτήν την έννοια από το 2009 και μετά, το εθνικό και πατριωτικό χρέος της πολιτικής ηγεσίας της χώρας δεν είναι απλώς να εξασφαλίζει
τη νέα δανειοδότηση του ελληνικού κράτους, αλλά πρωτίστως να αλλάξει και να μεταρρυθμίσει τις άρρωστες δομές, αντιλήψεις και πρακτικές που μας οδήγησαν στο δημοσιονομικό γκρεμό.
Εθνική προτεραιότητα, είναι η θεμελίωση ενός παραγωγικού προτύπου ανάπτυξης που θα πάρει τη θέση του καταναλωτικού μοντέλου ευημερίας της μεταπολίτευσης.
Δυστυχώς, ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες έχουμε ολική επαναφορά πρακτικών του παρελθόντος. Και αν τα πρόδρομα κρούσματα
παλαιοκομματικής κυβερνητικής νοοτροπίας για ορισμένους δεν ήταν αρκετά, το προς ψήφιση φορολογικό νομοσχέδιο δεν αφήνει καμιά απολύτως αμφιβολία ότι επιστρέφουμε ολοταχώς στο χθες που μας χρεοκόπησε.
Εξηγούμαι : Τρία χρόνια μετά την κατακρήμνιση της Ελλάδας στο δημοσιονομικό γκρεμό ένα φορολογικό νομοσχέδιο οφείλουμε να το κρίνουμε με βάση τις δύο μείζονες συνιστώσες του: Την φιλοσοφία και την φορολογική ηθική του .
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου