ΤΟ ΧΑΡΑΤΣΙ ΣΤΟΥΣ ΡΑΓΙΑΔΕΣ !...

Θα μου επιτρέψετε να πορισθώ ένα περί την οικονομία παράδειγμα από τον συμπαθή κλάδο των ιδιοκτητών μπαρ. Όχι επειδή ευκαιρίας διδομένης επισκέπτομαι τα establishments του είδους, αλλά επειδή ο χώρος είναι οικείος σε πολλούς                                                  
Στα συγκεκριμένα καταστήματα, λοιπόν, όπως σε όλες σχεδόν τις επιχειρήσεις, έχουμε γνωρίσει κατά καιρούς τύπους ρέποντες προς τη μεγιστοποίηση των τιμών με μόνο φραγμό το πόσο πιθανολογούν ότι θα απομακρυνθεί η πελατεία τους. Αν το γινόμενο τιμή επί κατανα-λισκόμενη ποσότητα προβλέπεται ανοδικό, η τιμή θα ανεβεί (εξ ου και η ρήση φίλου: «έχουμε το ουίσκι έξι γιατί δεν μπορούμε να το πάμε δεκαέξι»).
Η στάση αυτή είναι απολύτως λογική, όσο και αν προσβάλλει ορισμένους συνέλληνες, που εμφορούνται από την αντίληψη ότι οι επαγγελματίες (με εξαίρεση τους ίδιους) οφείλουν να τους εξυπηρετούν κατά το δυνατόν δωρεάν, εργαζόμενοι με αντάλλαγμα την ηθική ικανοποίηση της προσφοράς στην πόση, την ιατρική, τη δικηγορία κ.ο.κ. Και είναι λογική διότι οι άνθρωποι δεν δουλεύουν για την ψυχή της μάνας τους, αλλά πρωτίστως για βιοπορισμό και κέρδος, καθότι η εργασία αποτελεί μεν θεάρεστη δημιουργία, είθισται όμως να καταπονεί – και κάθε εχέφρων άνθρωπος την κούραση επιδιώκει να την αποφεύγει.                               
Με αυτήν τη λογική, άρα, γίνεται η τιμολόγηση. Και έτσι, όμως, δεν υπάρχει κανένας επιχειρηματίας που να ξυπνάει το πρωί κάθε μέρας (ή έστω το πρωί κάθε Πρωτοχρονιάς), να λέει «τόσα θέλω να βγάλω» ή «τόσα μου λείπουνε» και να ορίζει τις τιμές αναλόγως με αυτήν την επιθυμία του. Ακόμη και όσοι πωλούν υπερτιμημένα προϊόντα βασιζόμενοι στο ψώνιο κάποιων καταναλωτών, που είναι διατεθειμένοι να φορούν ή να κρατούν πράγματα με το σήμα του επώνυμου κατασκευαστή εντυπωμένο σε μέγεθος ίσαμε το κεφάλι τους, πάλι δεν μπορούν να πολλαπλασιάζουν τις τιμές κατά βούληση. 
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ