Κύριε διευθυντά,
χώρα η οποία δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της ενέργειας και μάλιστα εκείνο της κίνησης και όχι μόνον, είναι καταδικασμένη να εξαρτάται από δανειστές, μνημόνια, και να παρουσιάζει αρνητικά οικονομικά ισοζύγια στα “πάρε – δώσε” της, στις διακρατικές σχέσεις.
Το πετρέλαιο το λένε και “μαύρο χρυσό”. Είναι πράγματι μαύρος χρυσός, φτάνει να υπάρχει σε ποσότητα, σε μεγάλο βάθος χρόνου, όχι όμως σε μεγάλο βάθος στεριάς ή θάλασσας και να υπάρχει σε ποσότητα ως εξαγώγιμο εμπορικό αγαθό. Και στο παρελθόν είχα γράψει σχετικά άλλα βλέπετε δεν είμαι..
ο ειδικός επιστήμων για να πυκνώνω “τις νέες γραμμές” ούτε να μπορώ να προσδιορίσω την εικόνα του υπεδάφους κάτω από το νερό και κάτι τέτοια που επικαλούνται όσοι φαίνονται ότι ασχολούνται με το θέμα αυτό.
Κοντολογίς στα “Χ.ν”. της 29/4, σελίδα 6, δημοσιογράφος γράφει σχετικά με κάτι ανακοινώσεις για τον υποθαλάσσιο ενεργειακό πλούτο στον ευρύτερο θαλάσσιο χώρο νότια της Κρήτης και μέσα στα όρια της Ελληνικής επικράτειας με αφορμή, το πολύ μικρό ενδιαφέρον ή όπως το γράφει “μηδενικό ενδιαφέρον” ερευνητικών ομίλων εγνωσμένης εγκυρότητας από άλλες προηγούμενες έρευνες, παραθέτοντας και γνώμες τρίτων οι οποίοι μπορούν να έχουν λόγο, λόγω επιστημονικών γνώσεων ή της θέσης που κατέχουν σε σχετικούς με το αντικείμενο, κρατικούς οργανισμούς. Όταν στο παρελθόν είχα γράψει, σχετικά την επιστολή μου εκείνη την έφαγε το σκοτάδι ή μπορεί να παράπεσε γι’ αυτό επανέρχομαι με αφορμή και το “Μηδενικό ενδιαφέρον”. Γνωρίζω, λοιπόν, πάνω στο θέμα αυτό, από υπεύθυνη ερευνητική πηγή πριν μάλιστα από 50 χρόνια, τα εξής. Την Ελλάδα τότε την κυβερνούσε η χούντα η οποία κάθε τόσο υπουργοποιούσε εκλεκτούς της. Έτσι υπουργοποίησε και μεγαλοδικηγόρο της εποχής εκείνης, ο οποίος διατηρούσε μεγάλο δικηγορικό γραφείο στην οδό Σταδίου.
Το γραφείο αυτό και ο συγκεκριμένος δικηγόρος ήταν ο εκπρόσωπος στην Ελλάδα της τότε Γαλλικής εταιρείας “SAFOR” S.A.με έδρα τη Λυών και αντικείμενο εργασιών έρευνες και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων. Η εταιρεία αυτή είχε υπογράψει συμφωνία με το Ελληνικό Δημόσιο, γιατί τότε ΕΛ.ΠΕ, ΕΔΕΥ και κάτι τέτοια σχήματα δεν υπήρχαν. Η συμφωνία παραχωρούσε το δικαίωμα στη SAFOR SA να κάνει έρευνες για υδρογονάνθρακες, σε όλο τον Ελλαδικό χώρο με τον περιορισμό, νοτιότερα από τα βόρεια χερσαία σύνορα της Ελλάδος με τις Βαλκάνιες χώρες και μετά από 20 χιλιόμετρα και μέχρι τα θαλάσσια όρια νοτιότερα της Ρόδου και Κρήτης μέσα στην υφαλοκρηπίδα της Ελλάδας. Τη συμφωνία την είχε επιμεληθεί για το Ελληνικό Δημόσιο ο τότε υποστράτηγος Ατζιούς που είχε σπουδάσει στρατιωτικές επιστήμες και στο Παρίσι. Τώρα πώς τα γνωρίζω αυτά.
Όπως γράφω πιο πάνω ο μεγαλοδικηγόρος εκπρόσωπος της “SAFOR” SA ορκίστηκε υπουργός Προεδρίας της Κυβέρνησης του Γεωργίου Παπαδόπουλου (Χούντα).
Αυτός ισχυρίστηκε ότι υπήρχε κώλυμα, το ασυμβίβαστο, και παραιτήθηκε. Όμως η αφορμή ήταν άλλη, όπως μάθαμε από τον μεγάλο παράγοντα της “SAFOR” SA, τον κ. Μουνιέ όταν ήλθε στην Αθήνα να κουβεντιάσει με τον νέο εκπρόσωπο της εταιρείας. Μας είπε ότι η εταιρεία του δεν ήθελε να έχει σχέση με ανθρώπους της τότε Κυβέρνησης και φρόντισε για την αντικατάστασή του. Εγώ τότε ήμουν φοροτεχνικός σύμβουλος του νέου εκπροσώπου, στις ατομικές και οικογενειακές επιχειρήσεις του. Έτσι όλα τα στοιχεία που προϋπήρχαν για τις δραστηριότητες της “SAFOR” SA για τις έρευνες στον Ελλαδικό χώρο τα μεταφέραμε σε χώρο του νέου εκπροσώπου, του οποίου το όνομα δημοσιεύτηκε και σε ΦΕΚ, μιαν που αφορούσε πρόσωπο άμεσα συνεργαζόμενο με το Ελληνικό Δημόσιο. Έτσι διαβάζοντας και ενημερωνόμενος για το τι είχε γίνει μέχρι τότε, έμαθα τα εξής:
Είχαν προηγηθεί οι έρευνες στον ΠΡΙΝΟ (εκβολές του Νέστου ποταμού όπου και σήμερα αναφέρεται σαν η μόνη γνωστή περιοχή ύπαρξης πετρελαίου στην Ελλάδα. Η ημερήσια παραγωγή, σε βαρέλια πετρελαίου δεν κρίθηκε ούτε και σήμερα κρίνεται, ικανοποιητική. Προχώρησαν σε έρευνα στη θαλάσσια περιοχή, στο τρίγωνο από Δυτική Στερεά Ελλάδα, Ζάκυνθο, Κυλλήνη. Συγχρόνως και στον Πατραϊκό Κόλπο. Επίσης σε στέρεο έδαφος στη θέση “Κλεισούρα” βορειότερα απ’ το Μεσολόγγι, όπου υπάρχουν και δείγματα για έρευνα. Από εκεί στη νότια Πελοπόνησο περιοχή της Μάνης, όπου μάλιστα αισιοδοξούσαν, και γι΄αυτό είχαν συστήσει και σταθμό ανεφοδιασμού πλοίων “BANKERING”, όπως ονομάζεται στη γλώσσα για τον ανεφοδιασμό των πλοίων σε καύσιμα, στα Κύθηρα, κάτι σχετικό με τους Καλούς Λιμένες. Όμως και εκεί μόνο ελπίδες υπήρξαν. Η ερευνητική πλατφόρμα κινήθηκε για σχετικές έρευνες στα ανοικτά της Ρόδου (Νοτιοανατολικά). Εν τω μεταξύ είχε αρχίσει η Λιβύη να αναδεικνύεται σε πετρελαιοπαραγωγό χώρα από τον βασιλιά Ιντρίς και με τη συμμετοχή της “SAFOR” SA. Με τον Καντάφι πάλι κάτι στράβωσε, δικτατορικό καθεστώς, και οι Γάλλοι ενώ ήταν να μεταφερθούν εκεί και να εντείνουν τις έρευνές τους, σταμάτησαν τις προσπάθειες τους στη Ρόδο, μιας και δεν υπήρχαν ελπιδοφόρα αποτελέσματα, αλλά ούτε και δείγματα. Βέβαια, από τότε έχουν περάσει κοντά 50 χρόνια. Οι επιστήμες εξελίσσονται, καθώς ερευνώνται και μεγαλύτερα βάθη, πράγμα που είναι παρακινδυνευμένο να ζητούν σε τέτοια βάθη, με δεδομένο ότι και η άντληση είναι πολύ δαπανηρή αλλά και το σημαντικότερο, σε ένα τεχνικό ατύχημα, η ρύπανση του περιβάλλοντος θα έχει ανυπολόγιστες συνέπειες τόσο για το περιβάλλον όσο και για τον εκμεταλλευτή.
Αυτές τις απόψεις είχε εκφράσει και ο κ. Μουνιέ. Αυτά γνωρίζω σχετικά με τα πετρέλαια της Ελλάδας. Αυτή πρέπει να είναι και η πραγματικότητα. Άλλο τώρα αν “ο ελπίζων χαίρων αποθνήσκει”.
Χριστός Ανέστη
Γιάννης Χατζηδάκης
π. δήμαρχος Βάμου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου