Τα δάνεια των ΔΕΚΟ και η ιδιωτικοποίησή τους από την πίσω πόρτα

Από το capital.gr
Η υπόθεση των ιδιωτικοποιήσεων και των ξένων επενδύσεων στην Ελλάδα αποτελεί - χωρίς αμφισβήτηση - μια ιστορία, που προκαλεί κλαυσίγελο. Σε μια χώρα, όπου η οικονομία λειτουργεί - σε κάποιες περιπτώσεις περισσότερο, σε κάποιες λιγότερο - με βάση το μοντέλο της ελεύθερης αγοράς, εδώ και δεκαετίες εξακολουθούμε και διατηρούμε στο στόχαστρο τους επενδυτές, που αναλαμβάνουν το - μικρότερο ή μεγαλύτερο κάθε φορά - ρίσκο να τοποθετήσουν τα χρήματά τους στη χώρα μας.

Οι ιδιωτικοποιήσεις αποτελούν..
, ακόμα και σήμερα, εν έτει 2016, θέμα ταμπού για ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και για ένα τμήμα του πολιτικού κόσμου. 

Παρ΄ όλα αυτά, είτε επειδή για κάποια περιουσιακά στοιχεία του Δημοσίου η λύση αυτή αποτελεί μονόδρομο, είτε επειδή δεσμευθήκαμε σχετικά στα μνημόνια, η πώληση ή η αξιοποίηση κρατικών asset πρέπει να προχωρήσει. 

Μέσα, όμως, στην όλη συζήτηση και διαδικασίες περί του ποιες επιχειρήσεις πρέπει να περάσουν σε ιδιώτες, οι περισσότερες και εντονότερες διαφωνίες εγείρονται για τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας. 

Φαίνεται, όμως, ότι για τις συγκεκριμένες επιχειρήσεις, που φαινόταν ότι είτε μένουν πίσω στη διαδικασία, είτε αυτή είχε παγώσει, o δρόμος πλέον ανοίγει – με έναν άκρως στρεβλό τρόπο - για να αλλάξουν χέρια. 

Η συμφωνία μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών, ώστε στα χαρτοφυλάκια των δανείων, που θα πουληθούν σε funds, να συμπεριλαμβάνονται και τα κόκκινα δάνεια των ΔΕΚΟ με εγγύηση του ελληνικού Δημοσίου, οδηγεί σε - έμμεση, πλην σαφή - ιδιωτικοποίηση των δανεισθέντων επιχειρήσεων από την πίσω πόρτα. Και μάλιστα με διαδικασίες που δεν θα διεξάγει το Ελληνικό Δημόσιο, αλλά η τράπεζα που έχει δανείσει την συγκεκριμένη ΔΕΚΟ.

Κι αυτό, διότι αν ο αποκτών το δάνειο θελήσει να μετοχοποιήσει το χρέος, τότε, για να μπορέσει το Δημόσιο να διατηρήσει το ποσοστό του, θα πρέπει να βάλει χρήματα, δηλαδή να οδηγήσει την επιχείρηση σε περαιτέρω δανεισμό – που πλέον δεν είναι εύκολος και κοστίζει πολύ ακριβά, και άρα σε αύξηση του χρέους της.

Κακά τα ψέματα, η διαδικασία πώλησης κόκκινων δανείων επιχειρήσεων σε funds, γίνεται ώστε να μπουν κεφάλαια που δεν μπορεί να βάλει ο ιδιώτης και να αγοράσει ποσοστό της εν λόγω επιχείρησης. Αυτό νομοθετήσαμε να γίνει και στις ΔΕΚΟ, που έχουν δάνεια με εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου.

Και, εγείρει σημαντικά ερωτήματα τόσο η επιμονή των δανειστών να συμπεριληφθούν τα συγκεκριμένα δάνεια, όσο και η αποδοχή του συγκεκριμένου αιτήματος από πλευράς ελληνικής κυβέρνησης. 

Σε κάθε περίπτωση, στις ιδιωτικοποιήσεις πρέπει να ακολουθούνται συγκεκριμένες διαδικασίες, διαφανείς και αξιοκρατικές σε ό,τι αφορά και το μείζον θέμα της επιλογής του επενδυτή. Και αυτές πρέπει να γίνονται από το κράτος.

Μέσω της μεταβίβασης του κόκκινου χαρτοφυλακίου, η επιλογή είναι στα τυφλά, δεν γίνονται από το κράτος, με αβέβαια αποτελέσματα για όλους. 

Αναμένουμε, λοιπόν, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις λεπτομέρειες, σε ό,τι αφορά την εφαρμογή του νόμου.   
*Ο Κωνσταντίνος Β. Κόλλιας είναι Πρόεδρος του Οικονομικού Επιμελητηρίου Ελλάδος