"God save our gracious Queen,
Long live our noble Queen,
God save the Queen!"
Έτσι ξεκινά το "God Save the Queen" (ή the King, Ο Θεός ας σώζει τη βασίλισσα ή το βασιλιά), που είναι ο εθνικός και βασιλικός ύμνος της Βρετανίας και μιας σειράς πρώην Βρετανικών κτήσεων, (Νέα Ζηλανδία,Καναδάς, Τζαμάικα, Τουβαλού, Νήσος Νόρφολκ, Ανγκουίλλα, Μπαχάμες, που ανήκουν σήμερα στην Κοινοπολιτεία κι ένας από τους δύο εθνικούς ύμνους της Αυστραλίας). Αλλά αν κάποιος χρειάζεται σωτηρία στη Βρετανία, αυτός δεν είναι η Βασίλισσα, είναι οι πολίτες, που βιώνουν εδώ και χρόνια τις συνέπειες του Θατσερισμού, των ιδιωτικοποιήσεων της ενέργειας.
Για χρόνια η Βρετανία στρογγυλοκαθόταν πάνω στην ασφάλεια που πρόσφεραν τα ανθρακικά και πυρηνικά εργοστάσια που χτίστηκαν στη δεκαετία του '70, αλλά όλα τα ωραία πράγματα στη ζωή κάποτε τελειώνουν: ήγγικεν γαρ ο χρόνος ν' αποφασίσει η Βρετανία με τι θα αντικαταστήσει τα εργοστάσια που συμπληρώνουν το όριο ζωής. Μόνο που κανείς ιδιώτης, είτε απ' αυτούς που απέκτησαν τα εργοστάσια που πούλησαν οι Θατσεριστές είτε οποιοσδήποτε τρίτος, δεν είναι πρόθυμος να επενδύσει, αν η κυβέρνηση δεν του εξασφαλίσει εγγυημένη απόδοση του επενδυμένου κεφαλαίου. Τόσο καλά.
Είδε κι απόειδε η κυβέρνηση Συντηρητικών/Φιλελεύθερων πως η ασφάλεια ηλεκτροδότησης πάει περίπατο και την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενη προσέφερε το 2013 στη Γαλλική EDF συμβόλαιο διάρκειας 35 ετών με εγγυημένη τιμή £92,50/MWh, (115€/MWh με τη σημερινή ισοτιμία), για να κατασκευάσει ένα νέο πυρηνικό εργοστάσιο, το Hinkley Point C, που θα έχει προβλεπόμενη διάρκεια ζωής 60 χρόνια (η τιμή θα μειωθεί στα £89,50/MWh αν η EDF κατασκευάσει άλλο ένα πυρηνικό στο Sizewell του Suffolk). Μόνο που ..
.
η τιμή είναι σχεδόν διπλάσια απ' την τιμή της χονδρεμπορικής αγοράς και προκαλεί σφοδρές αντιδράσεις στη Βρετανία, καθώς διασφαλίζει μια ακριβή τιμή για 35 χρόνια. Και φυσικά αυτή την ακριβή τιμή θα την πληρώνουν κατά προτεραιότητα οι οικιακοί καταναλωτές, η βιομηχανία θα πάρει πιο φθηνά τιμολόγια.
Ωστόσο, όχι μόνο δεν είναι καθόλου σίγουρο πως θα γίνει το 2ο πυρηνικό στο Sizewell, αλλά ...
είναι εξαιρετικά αμφίβολο και το Hinkley Point C: ο αρχικός προϋπολογισμός ξεκίνησε απ' τα 18 κι έχει ήδη φθάσει στα 24 δισεκ. στερλίνες (30 δισεκ. ευρώ με τη σημερινή ισοτιμία), πρόκειται για ένα απ' τα πιο ακριβά έργα στον πλανήτη και η ιδιοκτήτρια Γαλλική EDF δεν φαίνεται να έχει την οικονομική δυνατότητα για τέτοια επένδυση, με αποτέλεσμα πρόσφατα να παραιτηθεί ο οικονομικός διευθυντής. Αφήστε που στο επενδυτικό σχήμα θέλουν να συμμετέχουν και κινεζικά κεφάλαια και κάποιοι "Πράσινοι" θυμήθηκαν τον "κομμουνιστικό κίνδυνο"!
Η αβεβαιότητα υλοποίησης του Hinkley Point C προκαλεί ήδη αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων, κάποιες απ' τις οποίες προκαλούν τουλάχιστον θυμηδία: κάποιοι μιλούν για συνδυασμό αιολικών & ηλιακών, ενώ η Βρετανική Ένωση Ηλιακών είπε μόνο για ηλιακά, σε συνδυασμό με αποθήκευση και "ευελιξία". Ναι, ηλιακά στη συνήθως μουντή Βρετανία, όχι στο Ισραήλ ή τη Σαουδική Αραβία. Φαίνεται πως δεν έμαθαν ούτε καν τα μαθήματα απ' το Vermont Yankee.
Το ισχύος 3200MW νέο πυρηνικό αναμένεται να παράγει περί τα 25,5 εκατ. MWh/έτος κι ένας καταρχήν υπολογισμός απ' το ιστολόγιο Energy Matters έδειξε πως για να παράγουν αυτή την ποσότητα ηλεκτρισμού τα Φ/Β, και να τη μετατρέψουν σε διαθέσιμη όταν απαιτείται, χρειάζονται την ικανότητα αποθήκευσης του διαγράμματος, απαίτηση που φθάνει έως 7TWh και που απλά είναι μη ρεαλιστική. Αν μάλιστα τα Φ/Β συνδυαστούν με αιολικά, η κατάσταση γίνεται χαοτική και πρακτικά μη διαχειρίσιμη.
Πιο σοβαρή φαίνεται η πρόταση της Rolls-Royce, που μπορεί να είναι γνωστή για τα υπερπολυτελή της αυτοκίνητα, αλλά στην πραγματικότητα παράγει κινητήρες για αεροπλάνα και πλοία και μίνι πυρηνικούς αντιδραστήρες για τα Βρετανικά υποβρύχια. Υπέβαλε λοιπόν πρόταση να κατασκευάσει μεσοπρόθεσμα μικρούς αρθρωτούς αντιδραστήρες των 220MW, που μπορούν να μπουν ανά δυο φθάνοντας τα 440MW, με καταρχήν εκτιμώμενο κόστος στα 1,25 δισ. στερλίνες, χρόνο παράδοσης σε μια δεκαετία και με απαίτηση έκτασης εγκατάστασης όσο 10 ποδοσφαιρικά γήπεδα, το 1/10 ενός μεγάλου πυρηνικού σταθμού. Οι αντιδραστήρες αυτού του τύπου βρίσκονται σε πολύ πρώιμο στάδιο διερεύνησης της σκοπιμότητας, η δυνατότητα κατασκευής και η οικονομικότητά τους δεν έχει αποδειχθεί στην πράξη, αλλά η κυβέρνηση φαίνεται να το σκέφτεται, καθώς θα προτιμούσε Βρετανική αντί Γαλλική ή Κινεζική τεχνολογία: πρόσφατα πέρασε στον κρατικό προϋπολογισμό ένα κονδύλι 30 εκατ. στερλινών για έρευνα στην ανάπτυξη τέτοιων μικρών αντιδραστήρων.
Η ασφάλεια ηλεκτροδότησης ωστόσο δεν μπορεί να περιμένει το αν και πότε θα κατασκευαστούν νέα μεγάλα ή μικρά πυρηνικά, όσο θα κλείνουν τα παλιά ανθρακικά πρέπει να υποκαθίστανται από κάτι άλλο κι αυτό το κάτι άλλο απλά δεν υπάρχει εδώ και τώρα, οπότε το National Grid, ο διαχειριστής του Βρετανικού ηλεκτρικού συστήματος, έτρεξε να προσφέρει συμβόλαια σε δυο ανθρακικά εργοστάσια (Drax και Fiddlers Ferry) για να τα κρατήσει ανοικτά. Περίπου όπως στην Ελλάδα κάποιοι ζητούσαν την παράταση ζωής της παλιάς μονάδας Πτολεμαΐδα 3, αντί να εστιάσουμε στη γρήγορη κατασκευή της νέας μονάδας Πτολεμαΐδα 5.
Τα συμβόλαια χαρακτηρίστηκαν ως "κίνηση πανικού", αλλά πρέπει να βρεθούν γρήγορα λύσεις και λύσεις δεν υπάρχουν. Το μόνο που απομένει, που να μπορεί ν' αναπτυχθεί γρήγορα, είναι εργοστάσια φυσικού αερίου, τα οποία, αν κατασκευαστούν με την ανάλογη πρόβλεψη, μπορούν να συνδυαστούν με τα αιολικά, που αφρόνως εγκατέστησε αθρόα και η Βρετανία. Ωστόσο τα κοιτάσματα της Βόρειας Θάλασσας έχουν μπει στο τελευταίο κομμάτι της ζωής τους, η παραγωγή μειώνεται και δεν αποκλείεται να δούμε τελικά LNG των ΗΠΑ να σώζει την ηλεκτροδότηση της Βρετανίας.
Ούτε τα πυρηνικά ούτε φυσικά τα αιολικά και Φ/Β φαίνεται να μπορούν να δώσουν τη λύση, που χρειάζεται εδώ και τώρα η Βρετανία. Τη λύση μάλλον θα δώσουν τα παλιά, καλά ορυκτά καύσιμα, αφήνοντας τις "μηδενικές εκπομπές αερίων θερμοκηπίου μέχρι το 2050" να είναι ένα απλό, σύντομο ανέκδοτο.
ΠΗΓΗ:greeklignite.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου