Αν και πέρασαν 159 χρόνια από την εξέγερση των εργατριών στην Νέα Υόρκη , που διεκδικούσαν
ανθρώπινες συνθήκες στην εργασία, σήμερα περισσότερο από άλλοτε οι γυναίκες ως μέρος όλων
των εργαζομένων πλήττονται όχι μόνο από τις μνημονιακές αντεργατικές πολιτικές, που οδηγούν
στην εξαθλίωση, την ανεργία, την καταπάτηση της αξιοπρέπειας και την άκρατη εκμετάλλευση,
αλλά καλούνται να αντιμετωπίσουν πλέον τον κίνδυνο επιβίωσης της ίδιας της οικογένειάς τους.
Καλούνται να στηρίξουν την οικογένεια τους αλλά και ολόκληρη την κοινωνία με δυνατή φωνή.
Έχουν έντονη παρουσία και εθελοντική δράση λόγω της ανθρωπιστικής κρίσης και βέβαια όπως
πάντα δραστηριοποιούνται σε όλους τους τομείς κοινωνικούς ,εργασιακούς συνδικαλιστικούς και
πολιτικούς.
Την σημερινή ημέρα όμως οφείλουμε να..
την αφιερώσουμε στην γυναίκα πρόσφυγα,που αφού είδε το σπίτι της να ισοπεδώνεται, τους ανθρώπους της να χάνονται και το βιός της να αφανίζεται κάτω από τα ερείπια, μούσκεψε ως το κόκαλο στα παγωμένα νερά της θάλασσας κρατώντας αγκαλιά τα παιδιά της προσπαθώντας να τα σώσει - πολλές φορές χωρίς να το καταφέρει - περπάτησε χιλιόμετρα φορτωμένη με τα ελάχιστα εναπομείναντα υπάρχοντα της , προσπαθώντας να αντέξει και να προχωρήσει υπό άθλιες συνθήκες προκειμένου να προσφέρει στα παιδιά της ένα ασφαλές μέλλον.
Συνεχίζει να οραματίζεται μια κοινωνία ειρηνική , δίκαιη και μάχεται με όλες της τις δυνάμεις για
αυτό. Μάχεται για μια κοινωνία, που δεν θα διαχωρίζει και δεν θα βάζει ετικέτες.
Για μια κοινωνία που θα φωτίσει και πάλι το χαμόγελο στα χείλη των παιδιών της .
Γιατί αν σωθούν τα παιδιά υπάρχει ακόμη ελπίδα !
ΠΗΓΗ:poenergias.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου