Οι ανεμογεννήτριες υπάρχουν σαν τεχνολογία εδώ και δεκάδες χρόνια, αλλά εγκαταστάθηκαν μαζικά μόνο τα τελευταία χρόνια, μόνο χάρη στις γενναίες επιδοτήσεις που τους δόθηκαν. Μόλις κοπούν οι επιδοτήσεις το μαγαζί κλείνει, όπως είδαμε χθες από τους Financial Times στη σελίδα μας στο Facebook. Η μαζική εγκατάσταση ωστόσο είχε σημαντικές παρενέργειες, πέρα απ’ την οικονομική επιβάρυνση των πολιτών, καθώς δέσμευσε σημαντικές εκτάσεις και προκάλεσε προβλήματα υγείας σε ανθρώπους και ζώα.
Αυτά είδαν στην Κρήτη και έδιωξαν πρόσφατα τις ανεμογεννήτριες, που προωθούνταν για εγκατάσταση στις βουνοκορφές του Ρεθύμνου, αυτά βλέπουν ωστόσο πλέον σε πολλές περιοχές ανά τον πλανήτη και ξεσηκώνονται. Δυο τέτοια παραδείγματα θα δούμε σήμερα, που μας έρχονται απ’ το Βερμόντ των ΗΠΑ και την Ιρλανδία.
Στο Βερμόντ, μια μικρή Πολιτεία των ΗΠΑ φημισμένη για το χειμερινό της τουρισμό, οι πολιτικοί αποφάσισαν πως πρέπει να μειωθούν γρήγορα τα αέρια του θερμοκηπίου και μέχρι το 2050 το 90% της ενέργειας να προέρχεται από ΑΠΕ. Στα πλαίσια της πολιτικής αυτής περίπου 5% του τοπικού πληθυσμού έχει πλέον απασχόληση που συνδέεται με διάφορες μορφές ΑΠΕ (αιολικά, ηλιακά, νερά, βιομάζα ή έργα ενεργειακής αποδοτικότητας). Στις περιοχές Swanton και Irasburg κάποιοι "επενδυτές" θέλησαν να ...
ανεγείρουν δυο νέα αιολικά πάρκα, με ανεμογεννήτριες ύψους 150 μέτρων και σ’ απόσταση 600 μέτρων από κατοικίες, αλλά τα σχέδια συνάντησαν την έντονη αντίδραση των κατοίκων και το θέμα τέθηκε σε ψηφοφορία, τόσο στο Swanton όσο και στο Irasburg.
Οι ψηφοφόροι κλήθηκαν να απαντήσουν σε δυο ερωτήματα: αν συμφωνούν να κατασκευαστούν τα δυο αιολικά πάρκα κι αν οι κάτοικοι υποστηρίζουν Πολιτειακή νομοθεσία που θα δίνει το δικαίωμα στις επιμέρους πόλεις να είναι αντίθετες σε μελλοντικά έργα. Στο Swanton, όπου θα έμπαιναν επτά ανεμογεννήτριες, το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας ήταν 731-160 κατά του πάρκου και 744-142 υπέρ νομοθεσίας που θα δίνει το δικαίωμα στις επιμέρους πόλεις να είναι αντίθετες σε μελλοντικά έργα.
Στο Irasburg, όπου θα έμπαιναν δυο ανεμογεννήτριες και απ' όπου η φωτογραφία της αρχής, το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας ήταν 274-9 κατά του πάρκου, σε μια διαδικασία μάλιστα όπου ο "επενδυτής" δεν εμφανίστηκε καν για να υποστηρίξει την "αναγκαιότητα" και τα "οφέλη" του έργου. Αντιδράσεις κατά της εγκατάστασης αιολικών πάρκων αναφέρονται επίσης στις πόλεις Barton, Poultney, Dummerston και Pownal, ενώ νομική δράση κατά των αιολικών έχει αναληφθεί στις πόλεις New Haven, Bennington και Rutland Town. Μπορεί σε κάποιους να φαίνονται μικροί οι αριθμοί κατοίκων στις δυο περιοχές, ωστόσο το πρόβλημα δεν είναι ποσοτικό, είναι ποιοτικό, καθώς αφορά την ποιότητα ζωής των συγκεκριμένων κατοίκων. Και ένας μόνο να ήταν, πάλι σημαντικός θα ήταν!
Όπως συμβαίνει στις διαδικασίες Περιφερειακής Διαβούλευσης στην Ελλάδα, έτσι και στο Βερμόντ το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας δεν είναι δεσμευτικό για την κεντρική κυβέρνηση, που μπορεί να προχωρήσει το έργο. Η συντριπτική πλειοψηφία ωστόσο που διαμορφώθηκε στις ψηφοφορίες είναι απολύτως ενδεικτική της οργής που προκαλούν πλέον οι ανεμογεννήτριες, την ίδια στιγμή που ουσιαστικά καμιά αντίδραση δεν ακούγεται για τα Φ/Β. Οι πολίτες λένε πλέον "ναι στις ΑΠΕ, όχι στις ανεμογεννήτριες!" Και το λένε με οργή, σε πολλές χώρες ανά τον πλανήτη, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης. Οι πολιτικοί είναι πλέον υποχρεωμένοι ν’ αντιληφθούν πως υπάρχουν κι άλλες μορφές ΑΠΕ πέρα απ’ τα αιολικά, να εγκαταλείψουν μια παντελώς αναξιόπιστη τεχνολογία και να διακόψουν κάθε μορφής επιδότηση σ’ αυτή. Θα πρέπει ν’ αντιληφθούν πως δεν πρέπει να βάλουμε ένα ποδήλατο να κόβει βόλτες μέσα στο σπίτι για να έχουμε φωτισμό, μόνο και μόνο επειδή το δυναμό στο ποδήλατο μπορεί να φωτίσει μπροστά απ’ τον τροχό!
Πάμε και στην Ιρλανδία, όπου οι πολίτες ζητούν αύξηση της επιτρεπόμενης απόστασης ανεμογεννητριών απ’ τα σπίτια από 500 μέτρα σήμερα σε 2.000 μέτρα. Ο αρμόδιος Υπουργός προς το παρόν το αρνείται, καθώς η Ιρλανδία έχει μια ιδιόμορφη αραιή κατοίκηση με διεσπαρμένα σπίτια και η αύξηση της απόστασης στα 2.000 μέτρα θα μειώσει δραματικά τις διαθέσιμες εκτάσεις για εγκατάσταση ανεμογεννητριών. Όπως είχαμε δει τον περασμένο Μάιο, η Ιρλανδία είναι μια εντελώς ιδιαίτερη περίπτωση, ένα νησί στο Βόρειο Ατλαντικό εκτεθειμένο σε ανέμους και με μεγάλη συμμετοχή του φυσικού αερίου στο ενεργειακό του μείγμα, ηλεκτροδοτείται ουσιαστικά από φυσικό αέριο+αιολικά+εισαγωγές ηλεκτρισμού, με συμπληρωματική χρήση τοπικής τύρφης και πετρελαίου.
Αυτό το ιδιόμορφο ενεργειακό μείγμα και το σημαντικό πλήθος μικρών μονάδων αερίου επιτρέπει την αξιοποίηση του αιολικού δυναμικού και η Ιρλανδία είναι η μόνη χώρα όπου παρατηρήσαμε μείωση εκπομπών CO2. Ωστόσο, παρά τη μεγάλη σημασία των αιολικών για την ηλεκτροδότηση της Ιρλανδίας, οι κάτοικοι δεν τις θέλουν κοντά στα σπίτια, καθώς, πέρα απ’ την οπτική ενόχληση στη διατάραξη του τοπίου, ο συνεχής έντονος θόρυβος και το φαινόμενο τρεμοπαιξίματος κατά την κίνηση των πτερύγων κάνουν το βίο των κατοίκων αβίωτο, με άμεση συνέπεια και τη μείωση της αξίας των ακινήτων.
Η κατάσταση αυτή έχει οδηγήσει στο σχηματισμό μιας ένωσης οργανώσεων, που αντιτίθεται στα σχέδια των πολιτικών να εγκαταστήσουν επιπλέον 2.000 ανεμογεννήτριες συνοδευόμενες από 700 χιλιόμετρα δικτύων μεταφοράς με πυλώνες, συνολικού προϋπολογισμού 4 δισ. ευρώ, και σε αντιστάθμισμα υποστηρίζουν τη διάθεση μόνο 10% των 4 δισ. ευρώ για ανάπτυξη της βιομάζας. Δεν ξέρω πως εννοούν την ανάπτυξη της βιομάζας, αλλά πάντως τα χωράφια τα χρειαζόμαστε για παραγωγή τροφίμων και ζωοτροφών, όχι για παραγωγή ενέργειας, ιδίως μετά την εκρηκτική αύξηση του πληθυσμού του πλανήτη, που φαίνεται αριστερά στο διάγραμμα. Και πρέπει να προστατεύουμε με κάθε τρόπο το υπερπολύτιμο καλλιεργήσιμο έδαφος, που η φύση χρειάζεται εκατοντάδες χρόνια για να δημιουργήσει.
Η ουσία τελικά είναι πως μετά την ανάπτυξη των ανεμογεννητριών κι αφού η τεχνολογία δοκιμάζεται εδώ και δεκαετίες, όλο και περισσότεροι πολίτες ξεσηκώνονται ενάντια σ’ αυτή με τρόπο που δεν έχει προηγούμενο, τη ίδια στιγμή που αποδέχονται ή δεν αντιδρούν για άλλες μορφές ΑΠΕ. Και μόνο αυτή η διαπίστωση θα έπρεπε να έχει τουλάχιστον προβληματίσει τους "παντογνώστες" πολιτικούς, που πρέπει πάντοτε να έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους τον τρόπο με τον οποίο το 43,92% του Πασοκ τον Οκτώβριο 2009, (3.012.542 ψήφοι) μέσα σε μόλις 32 μήνες, έγινε 12,28% (756.024 ψήφοι): μετατοπίστηκαν 2.256.518 ψήφοι, αριθμός που αντιστοιχεί στο 31% των ψηφισάντων του 2009. Κανείς δεν μπορεί να κοροϊδεύει συνεχώς τους πολίτες και κανείς δεν μπορεί ν’ αντισταθεί στη λαϊκή οργή, όταν κι όπου αυτή εκδηλωθεί.
ΠΗΓΗ:greeklignite.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου