Η κρίση χρέους στην Ευρωζώνη, που ξεκίνησε το 2010, οδήγησε στην υιοθέτηση πολιτικών λιτότητας σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Η παρούσα μελέτη επιχειρεί τη θεωρητική αποδόμηση των επιχειρημάτων που υποστηρίζουν τη δημοσιονομική λιτότητα και εμπειρικά διερευνά την αναποτελεσματικότητα αυτής της πολιτικής στις χώρες-μέλη της Ευρωζώνης, εξετάζοντας τη σχέση μεταξύ λιτότητας και φερεγγυότητας του κρατικού τομέα μέσα από την οπτική του Hyman Minsky. Το βασικό επιχείρημα που θα αναπτύξουμε είναι ότι η πολιτική της λιτότητας στηρίζεται στα αφηρημένα μακροοικονομικά σχήματα της συμβατικής οικονομικής σκέψης και ειδικότερα του κυρίαρχου μακροοικονομικού δόγματος της «νέας συναίνεσης». Η δημοσιονομική λιτότητα είναι πιθανό να συμβάλλει στη μείωση των δημόσιων ελλειμμάτων, όταν η οικονομία είναι σε σταθερή κατάσταση και σε μεγέθυνση, αλλά δεν μπορεί να οδηγήσει σε βιώσιμη δημοσιονομική προσαρμογή, όταν η οικονομία είναι σε κατάσταση υπερχρέωσης και ο κρατικός τομέας εύθραυστος και σε κρίση φερεγγυότητας. Επίσης, η ταυτόχρονη εφαρμογή πολιτικών λιτότητας σε πολλές οικονομίες της Ευρωζώνης ουσιαστικά και πρακτικά ακυρώνει την όποια αποτελεσματικότητα θα μπορούσε αυτή να έχει σε όρους μακροοικονομικής σταθερότητας, καθώς περιορίζει τις προσδοκίες αύξησης της ζήτησης μέσω των εξαγωγών. Η ανάλυση θα αναδείξει εμπειρικά την κατάσταση φερεγγυότητας των κρατών-μελών της Ευρωζώνης και θα δείξει ότι η δημοσιονομική λιτότητα έχει καταστήσει πιο εύθραυστες τις περισσότερες από τις οικονομίες της ζώνης του ευρώ. Η επιβίωση του ευρώ στο νέο δημοσιονομικό περιβάλλον της λιτότητας προϋποθέτει ακύρωση των προγραμμάτων λιτότητας.
ΠΗΓΗ:inegsee.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου