Τι ζωή θέλουμε;

γράφει ο Γιώργος Κοκκίνης

Τι ζωή θέλουμε;
 Τι νέους θέλουμε;

Με αφορμή τις διαδηλώσεις και τις πορείες των μαθητών και των φοιτητών το τελευταίο διάστημα, έκανα τρεις ερωτήσεις απλές στον εαυτό μου. Τι θέλουμε τελικά απ' την νέα γενιά; Ποιο μέλλον οραματιζόμαστε γι αυτούς; Θέλουμε να μορφώνονται; Να αποκτούν πραγματική παιδεία, ανθρώπινη; ή απλά να προγραμματίζονται σαν ρομπότ και να αποκτούν στείρες γνώσεις, χωρίς να υπολογίζουν καμία άλλη αξία πλην αυτή του χρήματος;
  
Λαμβάνοντας απριόρι, ως δεδομένο ότι το σύστημα δεν θέλει νέους σκεφτόμενους, δεν θέλει νέους με ιδανικά, αξίες και οράματα. Αλλά αντιθέτως θέλει ανθρώπους κατασκευασμένους σε κοινό καλούπι, οι οποίοι θα είναι δομημένοι έτσι όπως τους χρειάζεται για να επιβιώνει και να διαιωνίζεται, δηλαδή να έχουν γνώσεις τέτοιες και τόσες, έτσι ώστε να προσφέρουν εργασία και παραγωγή προς όφελος των κεφαλαιοκρατών, για να μη δημιουργούνται αμφισβητήσεις ή αντιδράσεις περί αυτού, θα πρέπει να αναρωτηθούμε τι θέλουμε και με ποιόν είμαστε τελικά.

Θέλουμε λοιπόν νέους που να παλεύουν για μια καλύτερη κοινωνία, ένα καλύτερο αύριο, ή νέους υποτακτικούς, αδρανείς και απάνθρωπους; Θέλουμε σχολεία και ΑΕΙ που θα παράγουν επιστήμονες με άποψη, με ουσιαστικές γνώσεις, με κοινωνικές ευαισθησίες, με οράματα, με υψηλό αίσθημα αλληλεγγύης και αγάπης προς τον συνάνθρωπο ή όχι;

Αν λοιπόν σήμερα αποφασίζουμε ότι οι φοιτητές και οι μαθητές οφείλουν να υπακούν πιστά στις εντολές αλλά και να υποκύπτουν στις κάθε λογής νεοφιλελεύθερες παραγγελίες του συστήματος, έτσι ώστε στην μετέπειτα ζωή τους να περάσουν στην ανεργία, στην ανέχεια ή στην σύγχρονη εργασιακή σκλαβιά, τότε να συστρατευτούμε με τον Φορτσάκη και τον κάθε Φορτσάκη, τα κανάλια της διαπλοκής, την κυβέρνηση και τα ΜΑΤ.
  
Αν έτσι θέλουμε τους νέους μας, τότε ας εμποδίσουμε την πολιτικοποίησή τους, ας μην δείξουμε καμιά ανοχή σε οποιασδήποτε μορφής αντίστασή τους, ας τους διδάξουμε πως μπορούν να προχωρούν σ' αυτή τη ζωή μέσω της ρουφιανιάς και της δειλίας, ας τους εξυμνήσουμε την αξία του «εγώ» εις βάρος του «εμείς» και στο τέλος ας παραδώσουμε το κράτος και κάθε τι δημόσιο, βορά στην ιδιωτική «πατριωτική» πρωτοβουλία. Ας επιτρέψουμε επιτέλους να κατευθύνουν οι πολυεθνικές τις ειδικότητες και τις σπουδές που χρειάζονται για την εξυπηρέτηση των κερδοσκοπικών συμφερόντων τους, αδιαφορώντας για το τι χρειάζεται η κοινωνία. Καθότι αυτές γνωρίζουν εκ των πραγμάτων και εκ καπιταλισμού εκπορευόμενες, καλύτερα από εμάς!

Στο δια ταύτα, μπορούμε πλέον να εγκαταλείψουμε τις ελπίδες για κάτι καλύτερο, να σταματήσουμε την γκρίνια και να αποδεχτούμε την μοίρα μας. Είμαστε σαφώς κατώτεροι αυτών που εξουσιάζουν την χώρα, είμαστε αδύναμοι και ανίκανοι και χωρίς κανένα ίχνος ντροπής θα σκύψουμε το κεφάλι, θα γονατίσουμε και θα περιμένουμε την πολυπόθητη ευημερία να έρθει στην επόμενη ζωή.

Προσωπικά η παραπάνω λογική δεν με εκφράζει, τουναντίον με τρομάζει. Επειδή ακριβώς οραματίζομαι έναν διαφορετικό κόσμο, με χαροποιεί ιδιαίτερα που μαθητές και φοιτητές ξεσηκώνονται σιγά-σιγά, αντιδρούν,διεκδικούν και αντιστέκονται σε ένα μέλλον που οι λίγοι θέλουν να τους επιβάλλουν, χρησιμοποιώντας κάθε κατασταλτικό -και όχι μόνο- μέσο.

Αυτούς τους νέους χρειαζόμαστε, αυτούς που θα σηκώσουν στις πλάτες τους το βαρύ φορτίο της αλλαγής, παιδεύοντας το μυαλό και την ψυχή τους στο καθημερινό σχολείο της ζωής, αλλά και στο σχολείο της πραγματικής και ουσιαστικής μόρφωσης. Αυτούς που θα διεκδικήσουν μαζί με εμάς έναν άλλο κόσμο, δίκαιο και κοινωνικό, όπου η ανθρώπινη αξία θα υπερέχει αυτής του χρήματος.

Αυτό πρέπει όλοι να θέλουμε για τους νέους και για την κοινωνία μας…. Ελεύθερα μυαλά με ψυχή σαν μια γροθιά…



ΠΗΓΗ:edostonoto.blogspot.gr