ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΚΟ

Όπως και να τις βαφτίσουν, ότι κερασάκι και να βάλουν, είναι απολύσεις…

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,

Η απόφαση της εταιρίας να προχωρήσει μέχρι τέλη Νοεμβρίου σε «πρόγραμμα αποχώρησης» 320 συναδέλφων σε όλο τον Όμιλο ΕΛΠΕ πρέπει να συναντήσει την εναντίωση των εργαζομένων.  Πρόκειται ουσιαστικά για συγκεκαλυμμένες απολύσεις, υπό το δέλεαρ ορισμένων μισθών παραπάνω από τη νόμιμη αποζημίωση.

Η εταιρία επιδιώκει για λόγους «καλής εικόνας» να εμφανίσει το πρόγραμμα ως «εθελούσιο», ωστόσο η πρόνοια για εργαζόμενους 20 ετών (!) και άνω στην ΕΚΟ, δεν αφήνει περιθώρια παρανοήσεων… Άλλωστε, στις εταιρείες εμπορίας γενικότερα (ΕΚΟ και Ελληνικά Καύσιμα) δεν υπάρχουν παρά ελάχιστοι συνάδελφοι που να βρίσκονται σε ορίζοντα συνταξιοδότησης. Θεωρούμε ότι η εταιρεία θα προσπαθήσει με διάφορα εκβιαστικά διλήμματα να υφαρπάξει τις δηλώσεις αποχώρησης όσων περισσότερων εργαζομένων μπορεί.

Έχουμε να κάνουμε με συνέχεια της ίδιας μακροπρόθεσμης εργοδοτικής στρατηγικής που ξεκίνησε το 2009 με την εξαγορά της ΒΡ και το πρώτο πρόγραμμα «εθελούσιων»: μείωση του μόνιμου προσωπικού και αντικατάσταση του από εργαζόμενους με πετσοκομμένους μισθούς, χωρίς συμβάσεις και χωρίς δικαίωμα συνδικαλιστικής οργάνωσης.  Ως αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής, σε πλήθος ειδικοτήτων πλέον οι εργολαβίες ξεπερνούν κατά πολύ το μόνιμο προσωπικό (διοικητικοί, λογιστές, ανεφοδιαστές αεροδρομίων, οδηγοί κλπ).

Οι κερδισμένοι από αυτή την στρατηγική είναι οι μέτοχοι, οι παρασιτικοί μεσάζοντες- εργολάβοι, οι τράπεζες και οι λοιποί κεφαλαιούχοι δανειστές του ομίλου.  Ειδικά για τους τελευταίους, ο σχεδόν τριπλασιασμός των επιτοκίων φέτος, σε 8%, θα σημάνει πολλαπλάσια κέρδη εν μέσω της βαθειάς οικονομικής κρίσης.  Όσα χάνουμε οι πολλοί,  τα κερδίζουν οι λίγοι.

Αυτή είναι η καπιταλιστική κρίση. Αυτά είναι και τα αποτελέσματα των ιδιωτικοποιήσεων.

Για τους εργοδοτικούς-κυβερνητικούς συνδικαλιστές, αυτά είναι «ψιλά γράμματα».  Όπως και στο παρελθόν, επιδιώκουν να αποκρύψουν την αγεφύρωτη αντίθεση των συμφερόντων των εργαζομένων με τα συμφέροντα των κεφαλαιούχων.  Μιλάνε για το κοινό μας καλό,  για τη βιωσιμότητα  (όλων και άλλων πλην των εργαζομένων),  στηρίζουν και δικαιολογούν κάθε σχέδιο της εργοδοσίας, προσπαθώντας να «κατεβάσουν» στα μυαλά των εργαζομένων τα «θέλω» των μετόχων.

Επί χρόνια ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, Αυτόνομη Παρέμβαση (κάτω από διαφορετικά παραπλανητικά ονόματα σε κάθε επιχείρηση) καλλιεργούν το συμβιβασμό, την υποταγή σε κάθε εργοδοτική επιδίωξη.  Βήμα-βήμα στήριξαν, μέσα και έξω από τις επιχειρήσεις, των ενίσχυση των επιχειρηματικών συμφερόντων σε βάρος των συμφερόντων των εργαζομένων: ιδιωτικοποιήσεις, «ανταγωνιστικότητα», μείωση φορολογίας κεφαλαίου, λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων, ενίσχυση με δημόσιο χρήμα των τραπεζών και των επιχειρήσεων γενικότερα.  Οι σημερινές εξελίξεις στον Όμιλο αποτελούν φυσική συνέπεια, αδιάσπαστο κομμάτι, αυτής της μακράς σειράς γεγονότων.

Για αυτό και η πλειοψηφία του Σωματείου των ΕΛΠΕ στηρίζει το πρόγραμμα μείωσης προσωπικού (αφού πρώτα διόρισε συγγενείς και φίλους),  για  αυτό  και  η  πλειοψηφία  του Σωματείου της ΕΚΟ αμφιταλαντεύεται μεταξύ του εθελοντικού και υποχρεωτικού χαρακτήρα του προγράμματος.

Στην ΕΚΟ είναι νωπές οι μνήμες της τελευταίας μας Σύμβασης, όπου οι άλλες συνδικαλιστικές παρατάξεις αναπαρήγαγαν την προπαγάνδα της εργοδοσίας ότι οι μειώσεις μισθών θα εξασφαλίσουν τις θέσεις εργασίας.

Υπερασπιζόντουσαν την κατάργηση των παλαιών όρων πρόσθετης αποζημίωσης βάσει του Εσωτερικού Κανονισμού, στη λογική του μικρότερου κακού.  Όμως πριν καν στεγνώσει το μελάνι από την υπογραφή των νέων ΕΣΣΕ – Κανονισμού, αυτό το «μικρότερο κακό» έγινε μεγαλύτερο, καθώς η εταιρεία αμέσως προχώρησε στο επόμενο βήμα του σχεδίου,  ζητώντας  απολύσεις.   Είχαμε έγκαιρα προειδοποιήσει ότι η λογική των συνεχών υποχωρήσεων δεν έσωσε ποτέ και κανένα.

Δεν έχουμε αυταπάτες για τις δυσκολίες της κατάστασης, ούτε για τη στάση που θα ακολουθήσουν οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες, και ειδικά στα ΕΛΠΕ, όπου λόγω μεγέθους δυστυχώς καθορίζουν και το συνολικό συσχετισμό δύναμης στον Όμιλο. Εκεί παίζεται το συνηθισμένο προεκλογικό θέατρο και κάποιοι μιλάνε δήθεν για «Τρίτο Παγκόσμιο» εάν τελικά (;!) γίνουν απολύσεις.  Οι εργαζόμενοι μπορούν να βγάλουν συμπεράσματα από την πείρα τους, αξιολογώντας πόσο έχουν προχωρήσει η μείωση προσωπικού, η μείωση μισθολογικής δαπάνης και η μείωση του ποσοστού συνδικαλισμένων στον Όμιλο ΕΛΠΕ, χωρίς να ακουστεί «κιχ» τα τελευταία χρόνια.

Μέσα σε αυτή την κατάσταση, δεν υπάρχει η πολυτέλεια να φανούμε μοιρολάτρες.  Με την πρώτη προσπάθεια απόλυσης εργαζομένου, η εταιρεία πρέπει να βρει απέναντι της ένα ανθρώπινο τοίχος.  Και αυτό το τοίχος θα πρέπει να χτιστεί από τα κάτω, πιέζοντας και ξεπερνώντας συνδικαλιστικές ηγεσίες που πιθανόν θα βάζουν εμπόδια.  Όπως και στο θέμα των Συμβάσεων, η από κοινού δράση των εργαζομένων στις  εταιρείες Εμπορίας είναι προαπαιτούμενο για οποιαδήποτε επιτυχία.

Καλούμε τους συναδέλφους να μην εκφοβιστούν.   Να μην υποκύψουν στις δυσκολίες της κατάστασης. Οι απολύσεις μπορούν να αποτραπούν. Κανείς δεν είναι μόνος του.