Το καλοκαίρι του 2009 υπήρχε στην Ευρωζώνη μια ατμόσφαιρα ελεγχόμενης ανησυχίας. Από την επαύριον της κατάρρευσης της Lehman Brothers στις ΗΠΑ τον Σεπτέμβριο του 2008 η Γαλλία του Σαρκοζί και η Βρετανία του Γκόρντον Μπράουν είχαν πρωταγωνιστήσει στην προσπάθεια κοινής θωράκισης του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος από τις παρενέργειες της κρίσης. Συνάντησαν αρχικά την πλήρη άρνηση συνεργασίας της Μέρκελ που περιοριζόταν στη διαπίστωση ότι η κρίση αφορά τις ΗΠΑ, και στη συνέχεια τη θέση και της καγκελαρίου αλλά και του Σοσιαλδημοκράτη υπουργού Οικονομικών Στάινμπρουκ ότι η θωράκιση των τραπεζικών συστημάτων είναι θέμα κάθε κυβέρνησης σε εθνικό πλαίσιο.
Ενα χρόνο μετά το καλοκαίρι του 2010 όλα είχαν αλλάξει: Την κυβέρνηση Μεγάλου Συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών-Σοσιαλδημοκρατών στη Γερμανία είχε αντικαταστήσει ο συνασπισμός Χριστιανοδημοκρατών-Φιλελευθέρων. Η διάσωση της Ελλάδας τον Μάιο αλλά και η ίδρυση του Προσωρινού Μηχανισμού (του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας), έγινε στο παρά πέντε και είχε αποτρεπτικό χαρακτήρα κυρίως προς τις χώρες του νότου: Πάρτε μόνοι σας σκληρά μέτρα δημοσιονομικής λιτότητας πριν σας επιβληθεί μια συνταγή σαν αυτήν που εφαρμόζεται στην Αθήνα.
Ενα μηνά μετά τις κρίσιμες αποφάσεις του Μαΐου, ο Σαρκοζί αποφασίζει να ευθυγραμμίσει τη Γαλλία με τη Γερμανία. Οχι μόνον προσυπογράφει την πολιτική λιτότητας αλλά αποδέχεται και τη φόρμουλα της ελεγχόμενης χρεοκοπίας ή αλλιώς συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στη διαχείριση των κρίσεων χρέους στην Ευρωζώνη, μια απόφαση που συνυπογράφεται από τον πρόεδρο και την καγκελάριο στην Ντοβίλ τον Οκτώβριο και γίνεται ευρωπαϊκή απόφαση στη Σύνοδο Κορυφής στα τέλη του μήνα. Ξεσπά το πρώτο ντόμινο πιέσεων στις αγορές, καταρρέει η Ιρλανδία και λίγους μήνες μετά και η Πορτογαλία.
Το καλοκαίρι του 2011 είναι η τελευταία φορά που η Γαλλία μοιάζει να κρατά τα προσχήματα θεσμικής ισοτιμίας με τη Γερμανία. Στη Σύνοδο Κορυφής του Ιουλίου ο Σαρκοζί στο πλευρό της Μέρκελ εξηγεί ότι η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα αφορά μόνον και κατ' εξαίρεση την Ελλάδα.
Ενα χρόνο αργότερα το καλοκαίρι του 2012 είναι η εποχή των μεγάλων προσδοκιών. Εχουν προηγηθεί η ήττα του Σαρκοζί από τον Ολάντ την άνοιξη, αλλά και η απόφαση της Συνόδου Κορυφής του Ιουνίου για απευθείας χρηματοδότηση του τραπεζικού τομέα από τον Μόνιμο Μηχανισμό. Στα παραπάνω προστίθεται και η δέσμευση του επικεφαλής της ΕΚΤ Ντράγκι ότι θα πράξει ό,τι είναι αναγκαίο για να σταθεροποιήσει την Ευρωζώνη. Ο Ολάντ μιλά για εξισορρόπηση της δημοσιονομικής εξυγίανσης με την ανάπτυξη και όλοι περιμένουν τη μεγάλη στροφή για το φθινόπωρο.
Μια στροφή που δεν θα έλθει ποτέ, καθώς η Γερμανία ακυρώνει τόσο την απόφαση για απευθείας χρηματοδότηση του τραπεζικού συστήματος όσο και την άμεση εφαρμογή της κοινής τραπεζικής εποπτείας στην Ευρωζώνη. Το καλοκαίρι του 2013 είναι η στιγμή των πιο χαμηλών προσδοκιών. Οι γερμανικές εκλογές ως ορόσημο για στροφή του Βερολίνου έχουν ήδη απομυθοποιηθεί όχι μόνον λόγω του μεγάλου προβαδίσματος της καγκελαρίου, αλλά κυρίως λόγω της ελάχιστης αν όχι μηδενικής διαφοροποίησης του υποψηφίου των Σοσιαλδημοκρατών για την Καγκελαρία, Στάινμπρουκ. Στα όρια της αντοχής οι κυβερνήσεις του Νότου και της Γαλλίας βρίσκονται σε αδιέξοδο.
Οι ελπίδες και οι προσδοκίες των εταίρων της Μέρκελ είναι στραμμένες πλέον εκτός της Γηραιάς Ηπείρου: Σε ποιο βαθμό η συρρίκνωση της ανάπτυξης στην Κίνα θα ενισχύσει την πτώση των γερμανικών εξαγωγών, σε ποιο βαθμό η κυβέρνηση Ομπάμα θα πιέσει έμπρακτα το Βερολίνο για προσαρμογή στην αμερικανική συνταγή διαχείρισης της κρίσης.
Γ. Καπόπουλο
ΠΗΓΗ:logoplokies.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου