Το πετρέλαιο γίνεται το καύσιμο του χθες

Η ζήτηση για πετρέλαιο έχει ήδη κορυφωθεί και αρχίζει να φθίνει στον δυτικό κόσμο. Επί χρόνια πιστεύαμε ότι θα συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο: τα κοιτάσματα πετρελαίου θα στέρευαν ενώ η ζήτηση για τον «μαύρο χρυσό» θα αυξανόταν συνεχώς και θα οδηγούμασταν σε πολέμους για να εξασφαλίσουμε καύσιμα. Βρισκόμαστε όμως ενώπιον μιας κοσμογονικής αλλαγής: το πετρέλαιο γίνεται το καύσιμα του χθες, με όλες τις γεωπολιτικές, οικονομικές και περιβαλλοντικές επιπτώσεις που θα έχει αυτή η επανάσταση.
Δύο είναι οι λόγοι που καθιστούν το πετρέλαιο ένα σχεδόν παρωχημένο καύσιμο. Ο πρώτος είναι η υπερπροσφορά φυσικού αερίου, που είναι πολύ πιο «καθαρό». Αυτή οφείλεται, μεταξύ άλλων, σε έναν Ελληνοαμερικανό από το Τέξας, τον Τζορτζ Μίτσελ, ο οποίος εφηύρε μια μέθοδο άντλησης κοιτασμάτων από σημεία τα οποία στο παρελθόν ήταν τεχνολογικά αδύνατον να εκμεταλλευτούμε η μέθοδος Μίτσελ σε συνδυασμό με την ανακάλυψη νέων μεγάλων συμβατικών κοιτασμάτων φυσικού αερίου αύξησαν πρόσφατα τα παγκόσμια αποθέματα από 50 σε 200 χρόνια!
Ο δεύτερου λόγος είναι η αλματώδης βελτίωση των κινητήρων των οχημάτων, οι οποίοι πλέον καταναλώνουν όλο και λιγότερο πετρέλαιο, ενώ παράλληλα αυξάνονται τα ηλεκτρικά και υβριδικά οχήματα, καθώς και εκείνα που κινούνται με φυσικό αέριο ή υδρογόνο, καύσιμα πολύ πιο καθαρά από τη βενζίνη, το ντίζελ ή την κηροζίνη.
Όπως τονίζει μεταξύ άλλων το περιοδικό «Economist» στο τελευταίο τεύχος του, ο εκτοπισμός του «μαύρου χρυσού» από την ενεργειακή πρωτοκαθεδρία δεν τοποθετείται στο απώτερο μέλλον αλλά στο 2020. Στον δυτικό κόσμο η ζήτηση για πετρέλαιο φθίνει ήδη από το 2005. Ακόμη και αν λάβουμε υπόψη την αύξηση στον αριθμό των αυτοκινήτων που επιφέρει η άνοδος του βιοτικού επιπέδου στην Κίνα και στην Ινδία, οι ειδικοί πιστεύουν ότι το πετρέλαιο οδεύει προς την έξοδο.
Οι περιβαλλοντικοί περιορισμοί απομακρύνουν τους Κινέζους και τους Ινδούς από τα ενεργοβόρα αυτοκίνητα που οδηγούσαν κάποτε οι Αμερικανοί. Παράλληλα το Πεκίνο επενδύει σημαντικά στην έρευνα για υβριδικά αυτοκίνητα προκειμένου να μειώσει την εξάρτησή του από τις πετρελαιοπαραγωγούς χώρες.
Οι ανακατατάξεις στην ενεργειακή αγορά θα έχουν τεράστιες γεωπολιτικές επιπτώσεις. Στη Σαουδική Αραβία, για παράδειγμα, που παράγει το 11% του πετρελαίου που καταναλώνεται παγκοσμίως, η βασιλική οικογένεια, η οποία μοιράζει αφειδώς χρήμα για να αποφύγει μια επανάσταση τύπου «Αραβικής Άνοιξης», θα τα βρει μπαστούνια στο εσωτερικό, αλλά και στο εξωτερικό, αφού οι πολιτικές της γίνονται ανεκτές από τη Δύση ακριβώς επειδή την τροφοδοτεί με πετρέλαιο.
Το Κρεμλίνο δεν θα διαθέτει πια το αδιάσειστο επιχείρημα της τιμής του πετρελαίου ή του «διακόπτη» του φυσικού αερίου, καθώς η μέθοδος Μίτσελ αναδεικνύει σε σημαντικούς παραγωγούς αερίου χώρες που στο παρελθόν είχαν αμελητέα κοιτάσματα. Μία από αυτές είναι οι ΗΠΑ που χάρη στον Μίτσελ οδεύουν προς την ενεργειακή αυτάρκεια. Η Ουάσιγκτον πλέον όχι μόνο δεν εισάγει φυσικό αέριο αλλά σύντομα θα αρχίσει και να εξάγει.
Επιπλέον τα νέα είναι άσχημα για τις επτά αδελφές , όπως είχε επικρατήσει να λέγονται οι μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες που κυβερνούσαν τον κόσμο τη δεκαετία του '50 αλλά που σήμερα, ύστερα από συγχωνεύσεις και ανακατατάξεις, είναι οι εξής: Exxon Mobil, Shell, Chevron, Total και BP. Κανένας δεν θα πίστευε πριν από μερικά χρόνια ότι θα απειλούνταν κάποτε τα κέρδη τους. Αυτή η πραγματικότητα όμως βρίσκεται προ των πυλών και, ακόμη και αν από το πετρέλαιο το γυρίσουν στο αέριο, δεν θα ξαναγίνουν ποτέ τόσο κερδοφόρες όσο στο παρελθόν.
(Τ. Μποζανίνου, Βήμα της Κυριακής, 11/8/2013)

 ΠΗΓΗ:energypress.gr