Καλώς ή κακώς, ο Νίκος Φωτόπουλος θεωρήθηκε πρόσωπο-σύμβολο ενός τύπου συνδικαλισμού, που δέσποζε επί πολλά χρόνια στην Ελλάδα. Άλλοι τον μίσησαν και τον αντιμετώπισαν περίπου ως υπεύθυνο για την κρίση, οι συνάδελφοί του τον αγάπησαν και τον ανέδειξαν «ισόβιο» πρόεδρο της ΓΕΝΟΠ, τα μεγάλα ΜΜΕ τον είχαν στο στόχαστρο, η δεξιά τον πολέμησε με όλα τα μέσα, το ΠΑΣΟΚ τον αγκάλιασε πρώτα και για πολύ καιρό ως δικό του παιδί -όπως και ήταν- και τον διαφήμισε ως συνδικαλιστή-πρότυπο, για να τον δυσφημίσει εν συνεχεία ως συνδικαλιστή-δαίμονα. Για όλα αυτά, η διαδρομή του και η αντιμετώπισή του είναι η διαδρομή και η εξέλιξη του συνδικαλιστικού κινήματος όπως το γνωρίσαμε τις τελευταίες δεκαετίες.
Ο συνδικαλισμός της μεταπολίτευσης κέρδισε για τους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα πολλά πράγματα, τους ανέδειξε σε προνομιούχο στρώμα της εργατικής τάξης, στήριξε όλη τη διαδρομή του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ και γέννησε μια συνδικαλιστική γραφειοκρατία που κινήθηκε με άνεση από τις ανώτατες συνδικαλιστικές θέσεις στις υπουργικές καρέκλες, ή σε καλά αμειβόμενες θέσεις εξουσίας -διοίκηση ΔΕΚΟ και δημόσιων οργανισμών για παράδειγμα. Την ίδια στιγμή και με λίγες εξαιρέσεις ο συνδικαλισμός στο δύσκολο ιδιωτικό τομέα παρέμεινε αδύναμος, υπονομευμένος από την εργοδοσία, παρακολούθημα από πολλές απόψεις του «συντεχνιακού» συνδικαλισμού των ΔΕΚΟ.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στις λεγόμενες πανελλαδικές απεργίες, ενώ τα ποσοστά συμμετοχής του δημόσιου τομέα άγγιζαν ακόμα και το 100%, τα ποσοστά του ιδιωτικού παρέμεναν πάντα πολύ χαμηλά έως ανύπαρκτα σε μερικούς κλάδους. Κι αυτή η ανισομέρεια του συνδικαλιστικού κινήματος είχε φυσικά τις επιπτώσεις της τόσο στις κατακτήσεις κάθε κλάδου, όσο και στην εμπέδωση σιγά-σιγά της εντύπωσης ότι υπάρχουν και μεταξύ των εργαζομένων οι προνομιούχοι και οι μη προνομιούχοι. Για την ιστορία, πρώτο για προνομιούχους και ρετιρέ και για μη προνομιούχους μίλησε το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου