'Οταν αποχωρούσε από την Καγκελαρία στις αρχές της δεκαετίας του 1890 ο Σιδηρούς Καγκελάριος Μπίσμαρκ είχε ολοκληρώσει μια πρωτοφανή στα διπλωματικά χρονικά ισορροπία: Το Βερολίνο διατηρούσε προνομιακές ειδικές σχέσεις συνεργασίας με όλες τις μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης, έχοντας τον ρόλο και του εγγυητή της ειρήνης και του έντιμου μεσολαβητή και ταυτόχρονα διασφάλιζε την προληπτική αποτροπή κάθε αντιγερμανικής συσπείρωσης.
Μέσα σε λίγα χρόνια, οι διάδοχοι του Μπίσμαρκ, πολιτικές μετριότητες που κανείς δεν θυμάται τα ονόματά τους -Καπρίβι, Χοχενλόε, Μπίλοφ και Μπέτμαν Χόλβεγκ-, τα τίναξαν όλα στον αέρα: Δεν ανανέωσαν τη Συνθήκη Φιλίας με τη Ρωσία, εξαγρίωσαν τη Βρετανία με το πρόγραμμα ναυτικών εξοπλισμών και έφεραν τις δύο αυτές χώρες στο πλευρό της Γαλλίας.
Ολα τα παραπάνω έγιναν μέσα σε διάστημα δεκαπέντε χρόνων και εδώ έγκειται η διαφορά στη μεγάλη ανατροπή που προκάλεσε η Μέρκελ, καθώς δεν χρειάσθηκαν παραπάνω από τρία χρόνια διαχείρισης στην κρίση της Ευρωζώνης για να καταγραφούν κοσμογονικές αλλαγές :
Πρώτον, η σύγκρουση Βερολίνου - Ουάσιγκτον στη διαχείριση της χρηματοπιστωτικής κρίσης απονεύρωσε τη διατλαντική σχέση, ακύρωσε το ΝΑΤΟ και κατέστησε τη Γερμανία την υπ' αριθμόν μία απειλή για τη σταθερή επιστροφή των ΗΠΑ στην ανάπτυξη.
Δεύτερον, η πολιτική του Βερολίνου απέναντι στον Νότο της Ευρωζώνης επαναχάραξε μια διαχωριστική γραμμή στη Γηραιά Ηπειρο, με την ακύρωση στην πράξη της πορείας από την Πτώση του Τείχους τον Νοέμβριο του 1989 μέχρι την πλήρη ένταξη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης στην Ε.Ε. τον Δεκέμβριο του 2002 στη Σύνοδο Κορυφής της Κοπεγχάγης.
Τρίτον, η απόφαση του Eurogroup τα ξημερώματα του περασμένου Σαββάτου είναι η πρώτη σοβαρή αντιπαράθεση Μόσχας - Βερολίνου μετά την ιστορική συνάντηση του Ιουλίου του 1990 στον Καύκασο των Κολ - Γκορμπατσόφ, που άνοιξε τον δρόμο στη συγκρότηση ενιαίας Γερμανίας.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου