Την περασμένη Παρασκευή ο Β. Σόιμπλε κάλεσε ανεπισήμως, αλλά με σκληρό και ωμό τρόπο, τη Γαλλία, να βάλει τάξη στις κρατικές δαπάνες και να ενισχύσει την ανταγωνιστικότητά της. Πριν καν κλείσει μια βδομάδα, ο Ολάντ έθεσε ως προτεραιότητες για τη χώρα του τις ανησυχίες του Σόιμπλε.
Με άλλα λόγια, έπραξε ακριβώς όπως έπραξε ο προκάτοχός του Σαρκοζί στα τέλη Ιουνίου του 2010, όταν επέλεξε την άνευ όρων υποταγή στην Μέρκελ. Σήμερα ο Ολάντ στέλνει το ίδιο μήυνυμα με τον πρτοκάτοχό του: Για να διαπραγματευθούμε με το Βερολίνο θα πρέπει να έχουμε γερμανικού τύπου επιδόσεις στη δημοσιονομική πειθαρχία αλλά και στην ανταγωνιστικότητα.
Η παραπάνω τοποθέτηση είναι ισοδύναμη προκαταβολικής υποταγής που καθιστά άχρηστη, και στην καλύτερη των περιπτώσεων, προσχηματική κάθε περαιτέρω διαπραγμάτευση. Πρόκειται σαν μια παρτίδα σκακιού, όπου δύο τρεις λανθασμένες κινήσεις στην αρχή προδιαγράφουν την ήττα: Οταν δέχεσαι τη γερμανική ατζέντα ως προϋπόθεση διαπραγματευτικής αξιοπιστίας απέναντι στο Βερολίνο, τι μένει να διαπραγματευθείς ;
Η Ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται σε ανησυχητικό βαθμό: Οταν τον Μάρτιο του 1936 ο Χίτλερ παραβίασε τη Συνθήκη των Βερσαλιών και διέταξε τη Βέρμαχτ να εισέλθει στην αποστρατιωτικοποιημένη Ρηνανία, η Γαλλία -εσωστρεφής και βυθισμένη σε μια μετωπική εκλογική αντιπαράθεση ανάμεσα στο Λαϊκό Μέτωπο και τη Δεξιά- φοβήθηκε να αντιδράσει. Οταν μετά τον πόλεμο ήλθαν στη δημοσιότητα τα απόρρητα γερμανικά αρχεία, κατέστη σαφές ότι αν υπήρχε η παραμικρή γαλλική αντίδραση, οι γερμανικές στρατιωτικές μονάδες είχαν εντολή άμεσης υποχώρησης.
Σήμερα η Γαλλία αρνείται να παίξει στο δικό της πεδίο που είναι οι πολιτικοστρατιωτικές ισορροπίες. Αρνείται τον ηγετικό ρόλο που της δίνει η γεωγραφία στον Νότο της Ευρωζώνης, και αρνείται ακόμη και τον ρόλο ενδιάμεσου ανάμεσα στον Βορρά και στον Νότο, έναν ρόλο που έχει ήδη κατοχυρώσει με αξιοθαύμαστη διπλωματική μαεστρία ο πρωθυπουργός, της, πολύ πιο αδύναμης και εκτεθειμένης στις αγορές, Ιταλίας, Μ. Μόντι.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου