Με αφορμή τον θόρυβο που προκλήθηκε από τη δημοσιοποίηση της λεγόμενης «λίστας Λαγκάρντ» και τη γενικότερη συζήτηση που έχει ανάψει για τις καταθέσεις Ελλήνων στην Ελβετία, μπορούν να γίνουν ορισμένες γενικότερες διαπιστώσεις για τη φερεγγυότητα όσων ψωμίζονται βρίζοντας την τρόικα και τους Ευρωπαίους, τόσο στη χώρα μας όσο και στο εξωτερικό.
Τα τελευταία δύο χρόνια εκατοντάδες προβεβλημένοι δημοσιογράφοι, ακαδημαϊκοί και αναλυτές μάς παραδίδουν μαθήματα αντίστασης και καλούν τους Ελληνες να επαναστατήσουν εναντίον των ξένων «δυνάμεων κατοχής». Πολλοί από αυτούς (όσοι παρακολουθούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τον δημόσιο διάλογο στα ΜΜΕ γνωρίζουν σε ποιους αναφέρομαι) είτε είναι ξένοι είτε είναι Ελληνες που ζουν μόνιμα στο εξωτερικό. Ο μισθός τους καταβάλλεται δηλαδή κάθε μήνα σε σκληρό νόμισμα, οι καταθέσεις τους είναι ασφαλείς σε λίρες, δολάρια ή ευρώ και εκείνοι εργάζονται σε πανεπιστήμια, μέσα ενημέρωσης ή θεσμικά όργανα της καπιταλιστικής Δύσης (και όχι της Κούβας περιέργως).
Με άλλα λόγια, γνωρίζουν ότι καμία επίπτωση δεν θα έχουν στη ζωή τους αν εμείς ακολουθήσουμε τη συμβουλή τους και -εκδιώκοντας τους Ευρωπαίους- επιστρέψουμε στη δραχμή. Δεν έχουν να χάσουν τίποτε, οπότε λένε ό, τι θέλουν. Εφόσον όμως είναι τόσο σίγουροι για το μαγικό ελιξίριο κατά της κρίσης που μας προτείνουν, γιατί δεν μεταφέρουν τις αποταμιεύσεις τους στη χώρα μας και δεν ζητάνε από τους εργοδότες τους, σε ένδειξη αλληλεγγύης για τη χειμαζόμενη Ελλάδα, να καταθέτουν κάθε μήνα τον μισθό τους σε ελληνικές τράπεζες; Γνωρίζουν άλλωστε την αγγλική έκφραση που προκαλεί όσους λένε μεγάλα λόγια να «βάλουν τα λεφτά τους εκεί που είναι το στόμα τους», οπότε διερωτώμαι αν σε αυτήν την περίπτωση θα είχε τέτοια ζέση ο ανένδοτος κατά της Ευρωζώνης αγώνας τους.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου