Πέρυσι οι δυνάμεις καταστολής του πολιτικού συστήματος έτρεψαν σε άτακτη φυγή τους αγανακτισμένους από την πλατεία Συντάγματος. Ήταν πραγματικά απαίσιο το θέαμα να βλέπει κανείς ολόκληρες οικογένειες μαζί με τα μικρά παιδιά τους να τρέχουν σαν τα δαρμένα πρόβατα στα γύρω στενά για να σωθούν από τα δακρυγόνα και τις χειροβομβίδες (κρότου – λάμψης) του συστήματος.
Το κίνημα εκείνο, στο οποίο πολλοί από εμάς συμμετείχαμε, διαλύθηκε. Και δεν ήταν....
η διάλυση μιας συγκέντρωσης το μόνο κακό. Το χειρότερο ήταν η πλήρης διάλυση αυτού του μοντέλου αγώνα (και επομένως αποτυχημένου) εναντίον του σάπιου και διεφθαρμένου κρατικοδίαιτου πολιτικοοικονομικού συστήματος, το οποίο εντελώς ωμά φορτώνει την δική του λεηλασία του δημοσίου πλούτου πάνω στις πλάτες αθώων πολιτών.
Ένα κοινωνικό κίνημα όμως, δεν διαλύεται από μια βίαιη διάλυση μιας συγκέντρωσης. Ίσα ίσα που τέτοια γεγονότα το ενδυναμώνουν στη συνείδηση του κόσμου μέχρι την πλήρη επικράτησή του και την ανατροπή της υπάρχουσας αντικοινωνικής κατάστασης. Για να συμβεί όμως αυτό, θα πρέπει το κοινωνικό κίνημα να έχει συγκεκριμένη πρόταση αλλαγής. Τα συνθήματα «κλέφτες, κλέφτες» και «πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από εδώ ουστ», δεν ήταν πολιτικές προτάσεις αλλαγής τέτοιες που θα ξανάβγαζαν τους αγανακτισμένους στους δρόμους ακόμα πιο δυναμικά. Για το λόγο αυτό, όσες φορές επιχειρήθηκε έκτοτε να συγκεντρωθούν οι αγανακτισμένοι, όπως και χθες το βράδυ, αυτό δεν κατέστη δυνατό.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου