Τα μέτρα κυρώσεων, που θα αποφασίσει η Ευρωπαϊκή Ένωση κατά της Τουρκίας, εντός του Ιουλίου, δεν φαίνεται να λύνουν το πρόβλημα της μεγάλης κρίσης που ξεκίνησε στις 3 Μαΐου, ημέρα Παρασκευή, όταν το τουρκικό γεωτρύπανο «Φατίχ» ξεκίνησε την εισβολή στην κυπριακή ΑΟΖ.
Και παραμένει στα κυπριακά ύδατα , υψώνοντας την τουρκική σημαία ντε φάκτο κυριαρχίας σε ακτίνα 15 μιλίων ναυτικού αποκλεισμού , υπό την επίβλεψη τουρκικής φρεγάτας και την ετοιμότητα υποβρυχίου.
Διότι, ακόμα κι αν τα μέτρα..
είναι αυστηρά – αυστηρότατα, δηλαδή όχι μόνο νέο πάγωμα των κονδυλίων της προενταξιακής διαδικασίας, αναστολή εκσυγχρονισμού τελωνειακής ένωσης, μετάθεση στο μέλλον απελευθέρωσης της βίζας, εμπάργκο σε πρόσωπα, εταιρείες, κεφάλαια, θεσμούς – αλλά ακόμα κι αν είναι τόσα και άλλα τόσα - ο Ερντογάν μάλλον δεν πρόκειται να κάνει εύκολα πίσω.
Μελετώντας την πολιτική του πρακτική του , την ιδεολογικο-θεολογική αντίληψη και την εμπειρική άσκηση της εξωτερικής πολιτικής παζαριού, καταλήγω στην εκτίμηση ότι ο σουλτανοπρόεδρος ζει πολιτικά, και επιζεί από αυτή την τακτική μάχης της «υποβλέπουσας» την Τουρκία δυτικo-χριστιανικής Ευρώπης.
Στο μυαλό του Ερντογάν έχει… «μεταμοσχευτεί» η «Τουρκία της καρδιάς του». Τουτέστιν: Η σύγχρονη εκδοχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που, αφού δεν μπορεί να επεκταθεί προς βορρά μέχρι τη… Βιέννη, ή προς νότο μέχρι το… Μπαχρέιν, προεκτείνεται στη Μαύρη Θάλασσα, στο Αιγαίο και στην ανατολική Μεσόγειο. Πρόκειται για εξαγγελία που – κανονικά - έπρεπε να απασχολήσει το Συμβούλιο Ασφαλείας για παραβίαση των αρχών καλής γειτονίας, αμφισβήτηση συμπεφωνημένων συνόρων και διατάραξη της παγκόσμιας ειρήνης.
Και όμως !Ουδείς στο διεθνές στερέωμα διανοείται να του βάλει φρένο, λόγω οικονομικών συμφερόντων και στρατηγικής αξίας του γωνιακού «οικοπέδου Τουρκία».
Σκεφτείτε μόνο ότι όγκος των εμπορικών συναλλαγών με τις ΗΠΑ κυμαίνεται στα 20 δις δολ. με τον Ερντογάν να υπόσχεται, μόλις προσφάτως, στον Τραμπ να φθάσουν στα 70 δις !
Ενώ το ύψος των εμπορικών και οικονομικών και επενδυτικών σχέσεων των χωρών της Ε. Ε. υπερβαίνει τα 170 δις ευρώ!
Πώς λοιπόν οι αμερικανο- ευρωπαίοι να αντιταχθούν σε αυτή την ομπρέλα επιβολής ντε φάκτο κυριαρχίας, δια της αεροναυτικής ισχύος, που έχει ορκιστεί στο ίνδαλμά του, τον Μωάμεθ τον Πορθητή, να την πραγματώσει πάση θυσία ;
Ποια ισχυρή δύναμη θα τον πειθαναγκάσει να παγώσει τα θερμά του όνειρα για την «Γαλάζια Πατρίδα των 760 χιλιάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων»;
Τα πλεονεκτήματα του Ερντογάν δεν αναιρούνται
Όσον αφορά τις πολυδιαφημισμένες ευρω- κυρώσεις: Εύκολα μπορεί να τις υπομείνει, καθώς εδώ και καιρό παραμένουν παγωμένες οι διαδικασίες ένταξης, η τελωνειακή ένωση και η βίζα.
Για τις οικονομικού χαρακτήρα κυρώσεις (αν τελικά αποφασιστούν) η ισλαμικού χαρακτήρα αντίληψη της εκδίκησης που τον διακρίνει, θα τον οπλίσει με το δικαίωμα της ανταπόδοσης .
Να θυμίσω σε όσους ήδη θριαμβολογούν για την νίκη που κατήγαγε η ελληνοκυπριακή πλευρά, ότι : Όταν οι ΗΠΑ επέβαλαν απαγόρευση εισόδου στους Τούρκους υπουργούς Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης, ως κύρωση στη συνεχιζόμενη κράτηση (τρία… χρονάκια!) του αμερικανού πάστορα Μπράνσον , ( κατηγορούμενου ότι περιέθαλπε σε κλινική της εκκλησίας του Κούρδους τρομοκράτες ), ο Ερντογάν πλήρωσε την Αμερική με το ίδιο νόμισμα! Επέβαλε απαγόρευση εισόδου στην Τουρκία στους αντίστοιχους αμερικανούς υπουργούς ! Μέχρι που υπήρξε αμοιβαία ανταλλαγή με συλληφθέντα επιχειρηματία φίλο του στις Ηνωμένες Πολιτείες και οι απαγορεύσεις επισκέψεων ήρθησαν…
Το υπερόπλο του Ερντογάν είναι η στρόφιγγα των προσφυγικών κυμάτων που, τυχόν απελευθέρωση της , κάνει τους φυλετικά σνομπ κεντροβορειοευρωπαίους να τρέμουν.
Διότι δεν θα ήθελαν να βρεθούν ενώπιον ανθρώπων κατατρεγμένων, απελπισμένων και αποφασισμένων να ρισκάρουν τη ζωή τους και τη ζωή των (πολλών…) παιδιών τους, προκειμένου να βρεθούν στις ανεπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες.
Εκεί όπου το γενναιόδωρο καπιταλιστικό – κοινωνικό κράτος προσφέρει σε είδος και με πάσης φύσεως υπηρεσίες κοντά 1.000 ευρώ σε κάθε πρόσφυγα!
Ο φόβος και ο τρόμος των αποβατικών επιχειρήσεων του 2015 στα μεθοριακά νησιά του Αιγαίου, στο στρατηγικότατο σύνορο Ασίας – Ευρώπης, είναι ο λόγος που ήδη η Ε.Ε. έχει εγκρίνει 3 δις ευρώ, για τη στρατιά των 4 εκατομμυρίων Μουσουλμάνων οι οποίοι έχουν συρρεύσει, από το Αφγανιστάν έως… τον Άγιο Μαυρίκιο, στα νοτιοανατολικά σύνορα της Τουρκίας.
Προτιμώντας να ζουν σε σκηνές, παρά να πεθαίνουν της πείνας στις χώρες τους ή να διακινδυνεύουν από τους δυτικούς-νατοϊκούς βομβαρδισμούς. Επιπλέον, ο Τούρκος πρόεδρος απαιτεί άλλα 3 δισεκατομμύρια παίζοντας το ρόλο του προστάτη των αδελφών του Μουσουλμάνων.
Η στάση προς τις ΗΠΑ και οι γενικές ισορροπίες
Παραλλήλως –εκτιμώ- ότι μπορεί να αντέξει με διαχειρίσιμες απώλειες και τις αμερικανικές κυρώσεις, αν τελικά παραλάβει το αντιπυραυλικό σύστημα S-400 από τη Ρωσία.
Προσοχή: Από τη Ρωσία, που δεν είναι πια κομμουνιστική, αλλά φιλελεύθερης – ολιγαρχικής οικονομίας .
Παρόμοιας με αυτήν του αμερικάνικου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού.
Επιπλέον, ο δυνατός παίχτης Ερντογάν, που γλύτωσε στο τσακ από το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 2016 , για το οποίο ενοχοποιεί τον προστατευόμενο από τις ΗΠΑ δυτικότροπο ισλαμιστή ιεροκήρυκα, Φετιουλάχ Γκιουλέν, έχει ένα ακόμη υπερόπλο, αν το Κογκρέσο του επιβάλλει τιμωρία... «όρθιος στη γωνία» (εδώ γελάνε...).
Ποιο; Δεν είναι άλλο, παρά το κλείσιμο ή την αναστολή λειτουργίας ή τον περιορισμό αποστολών στις αμερικανικές βάσεις, πέραν του Ιντσιρλίκ.
Να θυμίσω επίσης σε όσους αναμένουν να… βάλει τα κλάματα από την προετοιμαζόμενη , μέσω των αμαρτωλών οίκων αξιολόγησης, αμερικανική οικονομική επίθεση, ότι το 1975 η τότε τουρκική κυβέρνηση της κεμαλικής Τουρκίας περιόρισε τη λειτουργία 25 αμερικανικών εγκαταστάσεων ραντάρ και επικοινωνιών που κατέγραφαν από τουρκικό έδαφος τις στρατιωτικές δραστηριότητες της Σοβιετικής Ένωσης.
Πράγματι, εσίγησαν (χωρίς να απομακρυνθούν ) ως αντίποινα στην επιβολή εμπάργκο όπλων για την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο.
Και η κραταιά Ουάσιγκτον ήρε την απαγόρευση μετά από μία διετία.
Το παιχνίδι που παίζει ο Ερντογάν είναι πολύ μεγάλο. Σε αυτό το ρινγκ του εύφλεκτου κόσμου της Ανατολικής Μεσογείου , το βάρος των ηγετών της Ελλάδας και της Κύπρου, αλλά και τα στρατηγικά μεγέθη των δύο αδελφών χωρών, δεν επιτρέπουν κινήσεις που υπερβαίνουν το μπόι τους.
Όπως αποδεικνύεται, η κυβέρνηση Αναστασιάδη δεν είχε εξασφαλίσει ρητές διαβεβαιώσεις από τις Ηνωμένες Πολιτείες ότι θα υπερασπιστούν αμυντικά όλη την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και όχι μόνο το οικόπεδο 10 της Exxon Mobil.
Το ίδιο συμβαίνει και με τη Γαλλία, που πιθανότατα θα υπερασπιστεί τα οικόπεδα της Total, αλλά από κει και πέρα, δεν υπάρχει συμφωνία για τα υπόλοιπα.
Όσον αφορά την ιταλική Eni, το γεωτρύπανό της εξεδιώχθη… αμαχητί από κυπριακά ύδατα τον Φεβρουάριο του 2018 όταν έπλεε από το χρυσοφόρο οικόπεδο 6 στο υπό διερεύνηση οικόπεδο 3.
Οπότε; Τι μέλλει γενέσθαι; Ποια είναι η προοπτική της ενεργειακής πολιτικής της Κυπριακής Δημοκρατίας;
Δεν θα ήθελα να διακινδυνεύσω μια κατηγορηματική εκτίμηση.
Αυτό όμως που θεωρώ χρέος μου να πως ως μελετητής των 7 μεγάλων ελληνοτουρκικών κρίσεων από το 1955 έως σήμερα και έως … αύριο είναι ότι : Οι δαιμόνιοι αδελφοί μας Κύπριοι, έφθασαν στο όριο των δυνατοτήτων τους...
Τα νέα ρίσκα
Ο μέχρι στιγμής απολογισμός τι δείχνει; Την επιτυχή σύμβαση πώλησης του φυσικού αερίου του οικοπέδου 12-Αφροδίτη σε συνεργασία με τη Nobel Energy στο σταθμό υγροποίησης στο Ίτκου της Αιγύπτου, την αδιατάρακτη εγκατάσταση της Exxon Mobil στο οικόπεδο 10-Γλαύκος.
Αλλά: Από την άλλη πλευρά, οι απώλειες του παιχνιδιού επί του πεδίου της ΑΟΖ είναι μεγάλες: Εκδίωξη της Eni από το οικόπεδο 3-Σουπιά, εισβολή -εγκατάσταση του «Φατίχ» ανοιχτά της Πάφου, προγραμματισμένη εισβολή του «Γιαβούζ» στο κόλπο Καρπασίας. Επιπλέον, οι απώλειες στο χερσαίο μέτωπο προοιωνίζουν τον τουριστικό εποικισμό της Αμμοχώστου υπό την σκιάν των δυνάμεων του Αττίλα και την ίδρυση καθαρώς τουρκικής εφοδιαστικής βάσης στο Λευκόνοικο με σκοπό την προστασία των γεωτρητικών δραστηριοτήτων του θαλάσσιου Αττίλα.
Λαμβανομένου υπόψιν πως το Στέητ Ντηπάρτμεντ, στην επίσημη ανακοίνωσή του, ναι μεν κατήγγειλε ευθέως την τουρκική προκλητικότητα, χαρακτηρίζοντας όμως την ΑΟΖ, ως «διεκδικούμενη» από την Κυπριακή Δημοκρατία, διερωτώμαι : Τα οφέλη από την μελλοντική αξιοποίηση των κοιτασμάτων αξίζουν τα λεφτά τους, με δεδομένο ότι η γεωπολιτική διακινδύνευση τείνει να παρασύρει την Ελλάδα και την Τουρκία σε μια ανάφλεξη με θρυαλλίδα το φυσικό αέριο ;
Θα φθάσουν ως εκεί οι Κύπριοι αδελφοί μας ή , κατόπιν των κυρώσεων κατά της Τουρκίας, οι ευρωπαίοι εταίροι θα πιέσουν ακολούθως την ελληνοκυπριακή πλευρά για ένα σχήμα … έντεχνης συνδιαχείρισης, υπό την κηδεμονία της προστάτιδας δύναμης των Ηνωμένων Πολιτειών;
Της αμερικανικής πυρηνικής υπερδύναμης που δεν θα ήθελε να διαταραχθεί η σταθερότητα των εν Ελλάδι βάσεων της Σούδας και δεν θα επέτρεπε την απώλεια του πολύτιμου στρατηγικού χώρου της μεγάλης Τουρκίας;
Όσο και αν φαίνεται ιδεολογικά παράδοξο, ο περιλάλητος… «έντιμος συμβιβασμός» εκπορεύθηκε λίαν προσφάτως και στην Μεγαλόνησο όχι τόσο από τα δεξιά, αλλά από τα αριστερά.
Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του αείμνηστου Δημήτρη Χριστόφια , σώφρονος Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, επι χρόνια ηγέτη του κομμουνιστικού ΑΚΕΛ : «Το φυσικό αέριο είναι μια λιχουδιά που έχουμε και δεν πρέπει να το στερήσουμε από την Τουρκία»…
Κυρίες και κύριοι… Η μεγάλη κρίση μόλις τώρα άρχισε. Και ένα είναι γεγονός: Η κυπριακή Δημοκρατία- όπως συνέβη και στη δεκαετία του 1970 - έχει υπερεκτιμήσει τις δυνάμεις της … Τότε εν ονόματι της Ένωσης.. Σήμερα, εν ονόματι ενός «ενεργειακού μεγαλοϊδεατισμού». Ας ευχηθούμε : Το αέριο να τις βγει (και να μας βγει… ) σε καλό…
….Αλλά…
Ο κ. Κώστας Μαρδάς είναι δημοσιογράφος, συγγραφέας με τελευταίο έργο τα "ΠΡΟ - ΙΜΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου