Νέα εργασία: η αδράνεια των Ωκεανών στην απορρόφηση θερμότητας αποκαλύπτει την κλιματική απάτη.

Από το greeklignite.blogspot.com
Το 1858 μια νεότευκτη κορβέτα, το HMS Challenger της εικόνας, προστέθηκε στο Βρετανικό Ναυτικό. Στην περίοδο 1872-1876 το HMS Challenger διήνυσε περίπου 69 χιλ. ναυτικά μίλια ανά τον πλανήτη, σε μια αποστολή που πρόσθεσε πολλές γνώσεις στην ωκεανογραφία. Μέρος των πειραμάτων που έγιναν τότε ήταν η λήψη θερμοκρασιών του νερού του ωκεανού σε διάφορα βάθη (5010 παρατηρήσεις θερμοκρασίας κατά μήκος..
της διαδρομής πλεύσης, συμπεριλαμβανομένων 760 παρατηρήσεων από βάθη άνω των 2000m). 

Μια νέα εργασία δημοσιεύθηκε στο Science (τομ. 363, τεύχος 6422, σελ. 70-74) στις 4/1/2019, με τίτλο "The Little Ice Age and 20th-century deep Pacific cooling". Οι ωκεανοί έχουν αδράνεια και προσαρμόζονται σε διαφοροποιήσεις της θερμοκρασίας επιφανείας σε διάφορες χρονικές κλίμακες, π.χ. μεγαλύτερες από 1000 χρόνια στον βαθύ Ειρηνικό. Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν ένα μοντέλο κυκλοφορίας του νερού των ωκεανών, καθώς και παρατηρήσεις θερμοκρασιών του HMS Challenger και νεότερες μέχρι τα τέλη του 20ου αιώνα, προκειμένου να ανιχνεύσουν και να ποσοτικοποιήσουν κατά πόσο το κλίμα της Γης ψύχθηκε πριν από περίπου 700 χρόνια, κατά τη μετάβαση από τη Μεσαιωνική Θερμή Περίοδο (750 -ή κατ' άλλους 950- μέχρι 1250 μ.Χ.) στη Μικρή Εποχή των Παγετώνων (μέσα του 16ου αιώνα ως και μέσα του 19ου). Θεωρητικά, λόγω του τρόπου με τον οποίο γίνεται η κυκλοφορία του νερού στους ωκεανούς, αυτή η ψύξη θα πρέπει να καταγράφεται σε θερμοκρασίες βαθέων τμημάτων των ωκεανών, όπου βρέθηκε νερό εκείνης την εποχής.  

Η προσομοίωση έδειξε πως σε βάθη κάτω από 2000 μ. ο Ατλαντικός θερμάνθηκε κατά ...
μέσο όρο 0,1°C κατά τον 20ο αιώνα, ενώ αντίστοιχα ο βαθύς Ειρηνικός ψυχράνθηκε κατά 0,02°C. Το μεγαλύτερο μέρος των παρατηρήσεων του Challenger, που δείχνουν την ψύξη του 20ου αιώνα, βρίσκονται στον Ειρηνικό, μεταξύ 2000 και 4000 μέτρων βάθος.

Το πώς μεταβάλλονται οι θερμοκρασίες, λένε οι ερευνητές, μπορεί να γίνει κατανοητό ως βασική συνέπεια μιας μεταφοράς-διάχυσης θερμότητας για προσαρμογή προς τις συνθήκες της επιφάνειας. Τα βαθιά νερά του Ατλαντικού συμπληρώνονται άμεσα από τη διαμόρφωσή τους στον Βόρειο Ατλαντικό, αλλά τα βαθιά νερά του Ειρηνικού πρέπει να προέλθουν από τον Ατλαντικό και τους Νότιους Ωκεανούς. Οι παρατηρήσεις με ραδιενεργό άνθρακα δείχνουν ότι τα περισσότερα βαθιά νερά του Ατλαντικού ήταν τελευταία φορά στην επιφάνεια πριν από 1 έως 4 αιώνες, ενώ τα περισσότερα βαθιά νερά του Ειρηνικού έχουν μεγαλύτερη "μνήμη" λόγω απομόνωσης από την ατμόσφαιρα για 8 έως 14 αιώνες. Ως αποτέλεσμα των διαφορετικών χρόνων απόκρισης, οι τάσεις της θερμοκρασίας του Ατλαντικού αντανακλούν την αύξηση της θερμοκρασίας τους τελευταίους αιώνες, συμπεριλαμβανομένης της αύξησης που αποδίδεται σε ανθρωπογενείς επιδράσεις, ενώ ο Ειρηνικός εξακολουθεί να ψύχεται, ως συνέπεια της συνεχιζόμενης αντικατάστασης των υδάτων της Μεσαιωνικής Θερμής Περιόδου από αυτά της Μικρής Εποχής των Παγετώνων. 


Ο υπολογισμός απ' τους ερευνητές του θερμικού περιεχομένου των ωκεανών τα τελευταία 2000 χρόνια συγκριτικά με το 1750, όπως φαίνεται στην πιο πάνω εικόνα, θέτει τρομερά ερωτήματα:

γιατί στην περίοδο 1750-1900 το θερμικό περιεχόμενο της επιφάνειας και του μέσου βάθους, 0 μέχρι τα 2000m, φαίνεται ν' αυξάνεται, αφού οι "ανθρωπογενείς" εκπομπές ήταν πρακτικά ασήμαντες; 

γιατί στην περίοδο μέχρι το 700 έχουμε απότομη θέρμανση των ωκεανών; 

γιατί στην περίοδο 900 μέχρι 1750 έχουμε απότομη ψύξη; 

γιατί η αντιστροφή στην τάση και η αύξηση του θερμικού περιεχομένου γίνεται στο 1700, πριν ξεκινήσει η βιομηχανική εποχή; 

αφού οι ωκεανοί έχουν αδράνεια ακόμα και 1000 ετών, από πού προκύπτει πως οι θερμοκρασίες που μετρούνται στους ωκεανούς αντανακλούν τις πολύ πρόσφατες ανθρωπογενείς εκπομπές;

Η ουσία απ' την εργασία αυτή είναι πως ουσιαστικά δεν ξέρουμε τίποτα για το πώς συμπεριφέρονται οι ωκεανοί και ποια είναι η αδράνειά τους σε εξωτερικές πηγές θερμότητας, όπως η υποτιθέμενη "ανθρωπογενής υπερθέρμανση". Οι παρατηρήσεις θερμοκρασιών του HMS Challenger είναι απελπιστικά λίγες ώστε να θεωρηθούν αντιπροσωπευτικές. Και οι νεότερες παρατηρήσεις, αυτές του προγράμματος World Ocean Circulation Experiment (WOCE) μεταξύ 1988-1998 είναι πολύ πρόσφατες, δεν μπορεί να δημιουργηθεί μια αξιόπιστη συγκριτική βάση θερμοκρασιακών δεδομένων σε βάθος τουλάχιστον μερικών αιώνων. 

Οι ωκεανοί καλύπτουν το 70% του πλανήτη! Αλλά παρόλο που δεν ξέρουμε τίποτα, πρέπει να γεμίσουμε τις βουνοκορφές με τα παντελώς αναξιόπιστα αιολικά, προκειμένου να σώσουμε τον πλανήτη να ηλεκτροδοτούμαστε με φυσικό αέριο.