Παρατηρείται το φαινόμενο σε όρους των συμβάσεων εργασίας μεταξύ επιχειρήσεων και εργαζομένων να μεταβιβάζεται η ευθύνη της νόμιμης τήρησης των χρονικών ορίων εργασίας στους εργαζόμενους καθώς και της οποιασδήποτε αλλαγής του προκαθορισμένου ωραρίου, ζητήματα για τα οποία μάλιστα πολλές φορές η επιχείρηση μπορεί να ζητήσει αποζημίωση από τον εργαζόμενο για τυχόν διαφυγόντα κέρδη σε περιπτώσεις που εκτίθεται από τη μη τήρηση της νομιμότητας ή και του καταλογισμού παραβάσεων από τις αρμόδιες αρχές (όπως αναγράφεται σε όρους συμβάσεων).
Οι όροι αυτοί μετακυλούν..
τις υποχρεώσεις του εργοδότη στον εργαζόμενο, ισοδυναμούν στην ουσία με μετακύλιση της επιχειρηματικής ευθύνης (332 ΑΚ) στον εργαζόμενο, γεγονός που αντιβαίνει πρώτα και κύρια στον προστατευτικό σκοπό και πυρήνα της εργατικής νομοθεσίας. Αλλοιώνει τον χαρακτήρα της έννομης σχέσης της εξαρτημένης εργασίας, άρθρα 648,652, 653, 655 Α.Κ, ενώ σε κάθε περίπτωση ο εργαζόμενος μπορεί να ελεγχθεί μόνο ως προς το πλαίσιο των συμβατικών του υποχρεώσεων(για την εκτέλεση της εργασίας που του ανατίθεται ) και όχι για υποχρεώσεις για τις οποίες βαρύνεται ο εργοδότης.
Κατά συνέπεια οι συγκεκριμένοι όροι δεν είναι νόμιμοι και καθίστανται άκυροι.
Τέτοιοι όροι συμβάσεων εργασίας εργασίας αντιβαίνουν στις διατάξεις του άρθρ. 16 παρ. 2 Ν.2874/2000, άρθρο 4 παρ.24 της Υ.Α 32143/Δ1.11288/2018, του άρθρου 80 παρ. 1 του Ν.4144/2013 όπως ισχύει, κ.α .
Η υποχρέωση για την τήρηση των νομίμων χρονικών ορίων των εργαζομένων, την πιστή τήρηση του ωραρίου εργασίας σύμφωνα με τα υποβαλλόμενα στοιχεία στο ηλεκτρονικό σύστημα ΕΡΓΑΝΗ, την ακρίβεια και ορθότητα των δηλωμένων στοιχείων, την τήρηση των διατυπώσεων δήλωσης ωραρίου εργασίας και της τροποποίησής του, της υπερεργασίας και της υπερωρίας, βαρύνει αποκλειστικά τον εργοδότη και δεν μεταβιβάζεται σε εργαζόμενο.
Βασίλης Τραϊανόπουλος
Ειδικός Επιθεωρητής ΣΕΠΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου