Η επένδυση της Τουρκίας στο κάρβουνο είναι η 3η μεγαλύτερη στον κόσμο, πίσω απ' την Κίνα και την Ινδία και μπροστά απ' το Βιετνάμ, που είδαμε στη χθεσινή ανάρτηση. Τη λίστα των πρώτων 10 χωρών, τη δίνει σε σχετική έκθεση ένας αυτοδιορισμένος "χωροφύλακας" της ανάπτυξης των ανθρακικών εργοστασίων, το endcoal.org, μια συμμαχία αυτών των "περίεργων" περιβαλλοντικών οργανώσεων, που με άγνωστες πηγές χρηματοδότησης ξεφύτρωσαν τα τελευταία χρόνια παντού στον πλανήτη και παρουσιάζουν ένα εντυπωσιακό συντονισμό στις κινήσεις τους.
Η εγκατεστημένη ισχύς της Τουρκίας σε λιγνιτικά και λιθανθρακικά εργοστάσια το 2014 ήταν 34.051MW, μέχρι το 2019 αναμένεται να έχει φθάσει ...
στα 60.000MW, ενώ τα έργα που είτε ήδη εκτελούνται είτε βρίσκονται σε φάση αδειοδότησης είτε σε φάση σχεδιασμού αναμένεται να προσθέσουν στα επίπεδα του 2014 άλλα 65.440MW. Διπλασιασμός μέχρι το 2020, τριπλασιασμός μέχρι το 2030 και πλήρης αξιοποίηση των κοιτασμάτων του εγχώριου λιγνίτη στις λεκάνες του Afşin-Elbistan, του Konya Karapınar (Ικόνιου) και του Dinar. Μένει βέβαια να δούμε μέχρι το τέλος αν θα υπάρχει χρηματοδότηση για όλα αυτά τα έργα, καθώς μόνο η πρόθεση κι ο σχεδιασμός δεν αρκούν.
Εκείνο που δεν πρέπει να διαφεύγει καθόλου της προσοχής μας είναι πως η Τουρκία έχει μεταβληθεί σε έναν απ' τους μεγαλύτερους παραγωγούς χάλυβα παγκοσμίως κι όσοι νομίζουν πως αυτό μπορεί να γίνει με αιολικά και Φ/Β είναι πολύ μακριά νυχτωμένοι. Δείτε στο σχετικό πίνακα ποιες χώρες είναι οι μεγαλύτεροι παραγωγοί χάλυβα, ψάξτε και με τι ηλεκτροδοτούνται κι έπειτα μπορούμε να κάνουμε όσες συζητήσεις θέλετε για το τι είναι αυτό που φέρνει οικονομική ευημερία στους λαούς. Όλες αυτές οι χώρες έχουν πριν απ' όλα άφθονη και φθηνή ενέργεια είτε από κάρβουνο είτε από πυρηνικά είτε από υδροηλεκτρικά. Πηγές ενέργειας που προσφέρουν φθηνή, αξιόπιστη και κυρίως αδιάλειπτη ενέργεια "βάσης", όχι τυχαία και απρογραμμάτιστη ενέργεια "αιχμής". Ακόμα και η "πιο πράσινη από ποτέ" Γερμανία, που φιγουράρει στον πίνακα ακριβώς μπροστά απ' την Τουρκία, τροφοδοτεί τη βιομηχανία της με τον δικό της λιγνίτη και με πυρηνικά, όχι με αιολικά και Φ/Β.
Η Τουρκία βρίσκεται ακριβώς δίπλα μας, στην Ανατολική Μεσόγειο, είναι μια χώρα άκρως ανταγωνιστική σε μας. Πώς θα ανταγωνιστεί η Ελληνική χαλυβουργία την Τουρκική; Πώς θα ανταγωνιστεί η Ελληνική κλωστοϋφαντουργία την Τουρκική; Πώς θα ανταγωνιστεί η Ελληνική βιομηχανία την Τουρκική; Δεν υπάρχει καμιά περίπτωση: η Ελλάδα έχει σκληρό ευρώ, που η ισοτιμία του καθορίζεται απ' τις επιθυμίες της Γερμανίας, πληρώνει δικαιώματα εκπομπής CO2 για να σώσει τον πλανήτη "Ευρώπη" και να ικανοποιήσει τους Γερμανούς, υποχρεώθηκε απ' τη Γερμανική Ευρώπη να βάλει πανάκριβα αναξιόπιστα αιολικά και περιορισμένης αξιοπιστίας Φ/Β, εκτοξεύοντας το κόστος της ενέργειας. Υποχρεώθηκε να περιορίσει την αξιοποίηση του εγχώριου λιγνίτη, που επί 60 χρόνια έδινε φθηνό ρεύμα, με αποτέλεσμα πλέον να μην μπορεί να έχει φθηνή ενέργεια για τη βιομηχανία και όλη την οικονομία της.
Την εποχή των σπηλαίων είχαν ατελείωτο "καθαρό αέρα", αλλά ευημερία δεν είχαν. Κι αυτό διατηρήθηκε μέχρι και την απαρχή της βιομηχανικής εποχής, είχαν διαχρονικά "καθαρό αέρα", αλλά είχαν φτώχεια, ανέχεια, αυξημένη θνησιμότητα, συνεχείς πολέμους. Η βιομηχανική εποχή ναι, έφερε και ρύπανση και μόλυνση. Αλλά η ατμόσφαιρα στις σημερινές πόλεις δεν έχει καμιά σχέση με την ατμόσφαιρα στις ίδιες πόλεις μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα. Το Λονδίνο, το Σαν Φραντσίσκο, το Μαγδεμβούργο ήταν φημισμένα για το smog, την καπνομίχλη απ' την καύση του κάρβουνου, σήμερα ο αέρας είναι πολύ πιο καθαρός. Ο δρόμος της λογικής ήταν η συνεχής βελτίωση των εργοστασίων, η βελτίωση των περιβαλλοντικών προδιαγραφών, ο έλεγχος της λειτουργίας. Σήμερα αντίστοιχα προβλήματα αντιμετωπίζουν οι πόλεις της Κίνας, (θυμάστε την Ολυμπιάδα του Πεκίνου;), επειδή ακολούθησε μια ξέφρενη αύξηση της παραγωγής και κατανάλωσης κάρβουνου, αλλά είναι βέβαιο πως σε λίγα χρόνια κι εκεί η κατάσταση θα είναι πολύ καλύτερη, παρά τη σταθεροποίηση της χρήσης κάρβουνου.
Σ' αυτό το ιστολόγιο έχουμε υποστηρίξει από πέρυσι την άποψη πως ένα εργοστάσιο που δεν συμμορφώνεται με τις περιβαλλοντικές εγκρίσεις και συνεχίζει να ρυπαίνει θα πρέπει να κλείνει, το είπαμε για την περίπτωση του λιθανθρακικού εργοστασίου του Vado Ligure στη Βόρεια Ιταλία, εκεί όπου η ιδιωτικοποίηση του ηλεκτρισμού οδήγησε σε περιβαλλοντική ασυδοσία. Αλλά όσοι υποστηρίζουν πως ένα νέο λιγνιτικό εργοστάσιο, κατασκευασμένο με τις πιο σύγχρονες τεχνολογίες περιορισμού της ρύπανσης είναι κακό για την κοινωνία, προσφέρουν πολύ κακές υπηρεσίες στην πατρίδα. Γιατί σε πολύ λίγα χρόνια η Ελλάδα θα έχει λιγότερα από 3.000MW λιγνιτικής ισχύος, ενώ η διπλανή μας Τουρκία θα έχει 65.000MW. Και θα είναι σε θέση απόλυτης οικονομικής ισχύος στην περιοχή. "Παν μέτρον άριστον" έλεγαν οι πρόγονοί μας. Αλλά στη σύγχρονη Ελλάδα η αίσθηση του μέτρου φαίνεται να έχει χαθεί. Με τη "βοήθεια" των Γερμανών, βεβαίως-βεβαίως.
ΠΗΓΗ:greeklignite.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου