Τα καταφέραμε.
Φτάσαμε στο σημείο μηδέν . Μπορεί να πιστεύεις ότι φταίμε όλοι. Μπορεί να πιστεύεις ότι φταίνε οι διοικούντες ή οι συνδικαλιστες (λες και δεν τους εκλέξαμε εμείς) ή ότι φταίνε ο Α ή ο Β. Όμως όποιος και να φταίει ας σκεφτούμε κάποια πράγματα, που κατά τη γνώμη μου, είναι σημαντικά.
Αρχικά να αποδεχθούμε ότι το τραγικό δυστύχημα έχει τις συνέπειές του.
Σαν συνέχεια, είναι φυσικό να αναρωτιέσαι ΚΑΙ ΤΩΡΑ, ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ;
Για να μπορέσουμε να απαντήσουμε..
στο «και τώρα, τι κάνουμε», πιστεύω πως πρέπει να αναγνωρίσουμε απ’ τη μια το «τι έγινε» και από την άλλη, τις συνέπειες που υπάρχουν και πιθανά θα υπάρξουν, αν δεν αντιδράσουμε σωστά.
Αυτό που πιστεύω ότι έγινε είναι πως, εδώ και χρόνια, σιγά – σιγά αλλά και σταθερά , πέσαμε ΟΛΟΙ στην παγίδα του ΒΟΛΕΜΑΤΟΣ που οδήγησε δυστυχώς στον τραγικό απολογισμό τεσσάρων συναδέρφων μας.
Όπως ακριβώς κάνουν οι θηριοδαμαστές, η εκπαίδευσή μας άρχισε με τη ζαχαρίτσα. Πάρε κλιμάκιο , πάρε προαγωγή , πάρε δάνειο , μην σε νοιάζει για τον άλλον, εσύ να είσαι καλά κι αν ο άλλος είναι χαζός και δεν βλέπει το συμφέρον του πως πρέπει να είναι μαζί μας, δικό του πρόβλημα.
Έτσι εκπαιδευτήκαμε στον ωχαδερφισμό, στην ανοχή της λοβιτούρας και της ανομίας. Σιγά-σιγά, χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε, οδηγηθήκαμε σε μια εργασιακή ζούγκλα. Σε μια λογική που είχε σαν κυρίαρχη αρχή της το «εγώ να περνάω καλά και, τι να κάνουμε, έτσι είναι η ζωή».
Μήπως φίλε μου έχεις ακούσει το περίφημο «διαίρει και βασίλευε;». Ναι, όταν σε κάνουν να νοιάζεσαι μόνο για σένα τότε σε κάνουν να είσαι μόνος και ευκολομεταχείριστος. Τότε μπορούν να σε τρομοκρατήσουν, να σε κάνουν να νιώσεις ασήμαντος, ανίσχυρος, ανίκανος και ευάλωτος. Και τότε γίνεσαι ένα πιόνι που το χειρίζονται όπως θέλουν (πάντα άλλωστε θα έχουν μια ζαχαρίτσα και για σένα)!!!
Έτσι όμως που πάμε; Μήπως μ’ αυτόν τον τρόπο αφήνουμε ανοιχτό το δρόμο της καταστροφής μαζί με τον αυτοεξευτελισμό μας;
Μήπως έτσι, οδηγούμαστε σε μια εργασία που θα επικρατούν συνθήκες φόβου, ανασφάλειας, απανθρωπιάς και δυστυχίας;
Πως μπορεί να είναι μια εργασία όμως χωρίς ασφάλεια , ελπίδα,όνειρα, υποστήριξη, συντροφικότητα και ανθρωπιάq
Τώρα πιστεύω ότι ήρθε η ώρα για να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Και η πρώτη και μεγαλύτερη ευθύνη μας είναι να ξεβολευτούμε!!! Το ξεβόλεμα θα ξεκινήσει με το να «ξανά εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας στις αξίες που μας τιμούν σαν ανθρώπους». Να αντισταθούμε στον εξευτελισμό, στην αναξιοπρέπεια, στον ωχαδερφισμό, στο ατομικό συμφέρον. Οφείλουμε να επαναστατήσουμε κι η επανάσταση χρειάζεται να γίνει μέσα μας, ενάντια στον βολεψάκια εαυτό μας!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου