Η είδηση μας έρχεται από τη Βρετανία: ο παρατεινόμενος ήπιος καιρός επηρεάζει αρνητικά την κερδοφορία του δεύτερου μεγαλύτερου πάροχου, της SSE. Στη Βρετανία οι πάροχοι πουλάνε και αέριο και ρεύμα, αλλά ο ήπιος καιρός Σεπτέμβριο & Οκτώβριο κράτησε χαμηλά την κατανάλωση αερίου, ενώ και οι άνεμοι, που δεν φύσηξαν, κράτησαν χαμηλά την αιολική ηλεκτροπαραγωγή: στο εξάμηνο μέχρι το Σεπτέμβριο η ...
SSE είχε 22% λιγότερη παραγωγή από το αντίστοιχο περυσινό διάστημα, παρά το γεγονός ότι φέτος είχε περισσότερα αιολικά πάρκα! Κατόπιν αυτού αναγκάστηκαν να κοιτούν τις ανεμογεννήτριες να κάθονται και να καίνε τα παραδοσιακά αξιόπιστα ορυκτά καύσιμα, προκειμένου να μη μείνουν από ρεύμα.
Μας έχουν "πρήξει" στην ΕΕ με την ανάγκη για "ενεργειακή αποδοτικότητα" κι "εξοικονόμηση ενέργειας", (και καλά κάνουν, δεν υπάρχει λόγος για ενεργειακή σπατάλη), αλλά τα κέρδη των παρόχων θεωρητικά έρχονται από την αυξημένη κατανάλωση. Υπάρχει εδώ μια θεμελιώδης αντίφαση, για την οποία ποτέ κανείς δεν ομιλεί. Η κατανάλωση ηλεκτρισμού μπορεί να αυξάνεται μόνο όταν αναπτύσσεται η οικονομία και ζητεί ενέργεια, διαφορετικά ή μένει σταθερή ή ακόμα καλύτερα μειώνεται, εάν μειώνεται η ενέργεια ανά μονάδα παραγόμενου προϊόντος. Αν η κατανάλωση ηλεκτρισμού μειώνεται επειδή συρρικνώνεται η οικονομία, τότε πάμε σε περίπτωση μνημονιακού success story ...
Σ' όλα τα κράτη με το φιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο ισχυρίζονται ότι ο ιδιώτης αναλαμβάνει επιχειρηματικό ρίσκο. Αυτό είναι γενικά σωστό, αλλά υπάρχουν δυο κατηγορίες "επενδυτών", που αποδείχθηκε και στην Ελλάδα ότι δεν αναλαμβάνουν απολύτως κανένα ρίσκο. Ποιες είναι αυτές οι κατηγορίες; Οι τραπεζίτες και οι ηλεκτροπαραγωγοί:
Οι τραπεζίτες θεωρητικά ανέλαβαν το ρίσκο να γεμίσουν τις τράπεζες ομόλογα του δημοσίου, αλλά όταν τα ομόλογα "έσκασαν", τις ζημιές ανέλαβαν οι μέτοχοι, το δημόσιο έβαλε -από το 2008, με τις προνομιούχες μετοχές του Αλογοσκούφη- τα νέα κεφάλαια και οι διοικήσεις παρέμειναν στις θέσεις τους, για να ξαναποκτήσουν σιγά-σιγά ό,τι έχασαν, με τη βοήθεια των ρυθμίσεων που τους εξασφαλίζει το σάπιο πολιτικό σύστημα.
Στους ιδιώτες ηλεκτροπαραγωγούς έρχονται η ΡΑΕ και το ΥΠΕΚΑ, με διάφορες ρυθμίσεις εδώ και χρόνια, να εξασφαλίσουν "εγγυημένες αποδόσεις", προκειμένου να μην κλείσουν τα εργοστάσια. Και το ερώτημα είναι βέβαια γιατί όλες οι ιδιωτικές επιχειρήσεις μπορούν να κλείσουν αν δεν πάνε καλά, αλλά ειδικά οι ηλεκτροπαραγωγοί πρέπει να έχουν εγγυημένες αποδόσεις; Η απάντηση βρίσκεται στην ιδιομορφία που έχει η ηλεκτρική ενέργεια να μην αποθηκεύεται: κάθε στιγμή η παραγωγή πρέπει να μπορεί να καλύψει με ασφάλεια τη ζήτηση, επειδή διαφορετικά, αν η ζήτηση είναι μεγαλύτερη απ' την παραγωγή, το δίκτυο καταρρέει, γίνεται μπλακ άουτ, με ιδιαίτερα επιβαρυντικές συνέπειες στο σύνολο της οικονομίας. Και δεν αρκεί να είναι η παραγωγή μεγαλύτερη απ' τη ζήτηση, δεν μπορεί, δεν επιτρέπεται να είναι πολύ μεγαλύτερη, προκειμένου να διατηρείται η συχνότητα του ρεύματος στα 50Hz, να μην υπάρχουν τοπικές υπερτάσεις ή πτώσεις τάσης. Για το λόγο αυτό δεν είναι τεχνικά δυνατό να έχει κανείς πάρα πολλά εργοστάσια, πολύ περισσότερα απ' όσα χρειάζονται για την κάλυψη των αναγκών, που να προσφέρουν ρεύμα κάθε στιγμή, προκειμένου "να υπάρχει ανταγωνισμός". Στην ηλεκτρική ενέργεια ο "ανταγωνισμός" είναι μια ιδεοληψία, που δεν μπορεί να βρει πρακτική εφαρμογή. Πρέπει να υπάρχει ένα κενό στην παραγωγή, για να μπορεί να μπει ένα νέο εργοστάσιο, αλλιώς το εργοστάσιο κάθεται και ή πληρώνεται για να κάθεται, ανεβάζοντας το συνολικό κόστος ή δεν πληρώνεται και κλείνει.
Για πολλά χρόνια στη χώρα μας η αγορά ηλεκτρισμού δεν ήταν "απελευθερωμένη", αλλά αυτό δεν εμπόδιζε να υπάρχουν και ιδιώτες που παρείχαν υπηρεσίες διασφάλισης ισχύος: η ΔΕΗ χρειαζόταν ισχύ για να καλύπτει τις αιχμές φορτίου και την έβρισκε από ιδιώτες. Κι αυτό επειδή το ηλεκτρικό σύστημα ήταν εθνική υπόθεση, οι διεθνείς διασυνδέσεις ήταν για την ευστάθεια του δικού μας και των γειτονικών συστημάτων. Τώρα αυτό αλλάζει, τα ηλεκτρικά συστήματα των χωρών της ΕΕ διασυνδέονται σιγά-σιγά με φαραωνικά έργα, για να πάμε σε "ενιαία αγορά" ηλεκτρικής ενέργειας, προκειμένου να βρει ζωτικό χώρο επέκτασης ο γερμανικός ηγεμονισμός. Οι πολιτικοί δεν ενδιαφέρονται για τα βασικά τεχνικά της ηλεκτροπαραγωγής, δεν ενδιαφέρονται για τις απώλειες ενέργειας απ' τη μεταφορά της ανά την Ευρώπη, αρκεί οι πολίτες να ξηλώνονται και να πληρώνουν με τις διάφορες μορφές φορολογίας τα "κερατιάτικα". Τι είναι εκείνο που μπορεί να σώσει τη χρεοκοπημένη χώρα; Μόνο η γεωγραφική της θέση, στη ΝΑ εσχατιά της Ευρώπης, χωρίς πολλές διασυνδέσεις δικτύων με την υπόλοιπη Ευρώπη και με φτωχούς γείτονες. Το ρεύμα θέλει καλώδια, δεν μεταφέρεται με καράβια!
ΠΗΓΗ:greeklignite.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου