Ας ξεκαθαρίσουμε την έννοια της δικαιοσύνης.

Η αυτονόητη έννοια ότι η δικαιοσύνη πρέπει να απονέμεται ισόνομα χωρίς εξαιρέσεις δεν νομίζω ότι αμφισβητείται από κανένα.

Εκείνο όμως που γίνεται αντιληπτό σε κάθε πολίτη, είναι ότι η επίκλησης και μόνο του θεσμού της δικαιοσύνης δεν παράγει αποτελέσματα. Διότι η δικαιοσύνη είναι πάντοτε υποκείμενη κάποιας δύναμης η οποία έχει προσδιορίσει αυτό το δίκαιο.

Εάν η εξουσία, που είναι και η δύναμη επιβολής του δικαίου, παραβιάζοντας την ισονομία προσδιορίζει το δίκαιο, κάθε φορά

διαφορετικά κατά το δοκούν, τότε η μεν αποτελεσματικότητα του δικαίου που δεν συμφέρει την εξουσία καρκινοβατεί και ισούται με το μηδέν. Η δε αποτελεσματικότητα του δικαίου που την εξυπηρετεί έχει άμεσα και θεαματικά αποτελέσματα.

Αυτή η παραβίαση της ισονομίας δεν συμβαίνει σε ευνομούμενες δημοκρατίες με σαφή διαχωρισμό των τριών εξουσιών παρά μόνο σε ανεξέλεγκτα, από τον έλεγχο ενός θεσμικού και συνταγματικού δικαστηρίου, κοινοβούλια, που μπορούν να καταπατούν και το σύνταγμα αλλά και τα ίδια τα νομοθετήματά τους αφού δεν υπάρχει πραγματικά ανεξάρτητη (μη νομοθετική, μη εκτελεστική) θεσμική αρχή για να επιβάλλει την τήρηση του συντάγματος και των νόμων.

Όταν όμως δεν υπάρχει η θεσμική ασφαλιστική δικλίδα του θεσμικού και συνταγματικού δικαστηρίου, γεννάται το ερώτημα: «Ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες;» 

ΠΗΓΗ:olympia.gr