Μπορεί η ελληνική βιομηχανία να δώσει λύση στο πρόβλημα ανάπτυξης της οικονομίας; Το εν λόγω ερώτημα επανέρχεται επίκαιρο όσο ποτέ μετά την πασιφανή κατάρρευση του παραγωγικού μοντέλου της τελευταίας τριακονταετίας και την άμεση ανάγκη να αντικατασταθεί από ένα άλλο αναπτυξιακό πρότυπο, με ποιοτικό περιεχόμενο και εξωστρεφή χαρακτήρα, αφού η εγχώρια ζήτηση, που τη δεκαετία προ της κρίσης ήταν ο κινητήριος μοχλός της οικονομικής δραστηριότητας, αδυνατεί να διαδραματίσει το ρόλο αυτό.
Μελέτες του ΣΕΒ, του ΙΟΒΕ και άλλων φορέων, όπως της McKinsey, επιμένουν ότι, εκτός του τουρισμού, η μελλοντική ανάπτυξη πρέπει να προέλθει από τη μεταποίηση και προβάλλουν τομείς που μπορούν να «σύρουν» την ατμομηχανή της οικονομίας, αξιοποιώντας τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας. Στο νέο μοντέλο οι επιχειρήσεις καλούνται να γίνουν διεθνώς ανταγωνιστικές, βιώσιμες ακόμα και σε δύσκολες συνθήκες ρευστότητας, αξιοποιώντας το ανθρώπινο κεφάλαιο και τη γνώση. Στους πρωταγωνιστές της νέας βιομηχανικής άνοιξης τοποθετούν επτά τομείς: Τα τρόφιμα και τη Βιο-αγροδιατροφή, την παραγωγή Ενέργειας, τη Διαχείριση - Εξοικονόμηση Ενέργειας, τη Περιβαλλοντική Βιομηχανία, την Κλωστοϋφαντουργία - Ενδυση, την Τεχνολογία Πληφοροφικής και Επικοινωνιών και τη Συσκευασία. Δίπλα στους κλάδους αυτούς τοποθετούνται βέβαια και άλλοι τομείς, όπως ο Τουρισμός, η Υγεία και οι Κατασκευές μαζί με τα δομικά προϊόντα. Πρόκειται για τομείς που μπορούν να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα, στους οποίους η ελληνική οικονομία διαθέτει ορισμένα στρατηγικά πλεονεκτήματα και ανθρώπινο δυναμικό ικανό να υποστηρίξει αυτή την αναπτυξιακή προσπάθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου