Συνάδελφοι εργαζόμενοι στην ΕΚΟ
Δεν χρειάζεται να πει κανείς πολλά για να
εξηγήσει πόσο κρίσιμες είναι οι φετινές εκλογές του Σωματείου μας.
Μέσα στα 2 χρόνια που πέρασαν, ο καθένας
από εμάς γνώρισε πολύ καλά και από πρώτο χέρι την ολομέτωπη επίθεση της εργοδοσίας του Ομίλου ΕΛΠΕ:
Μειώσεις
Μισθών,
Δραστική Μείωση Προσωπικού, Εκβιασμοί και Εργοδοτική
Τρομοκρατία,
Καταστρατήγηση Κανονισμού
Εργασίας,
Εντατικοποίηση και Απλήρωτη Εργασία, Αύξηση της Εργολαβοποίησης.
Παράλληλα, οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ
έφεραν και ψήφισαν στη βουλή ένα πρωτοφανές σύνολο αντεργατικών νόμων, ώστε να εξασφαλίσουν τη δραστική μείωση μισθών
και συντάξεων, τη διευκόλυνση των απολύσεων, την ανάπτυξη των «ελαστικών»
μορφών απασχόλησης, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, την καταλήστευση
των ασφαλιστικών ταμείων και πάει λέγοντας.
Όλα αυτά αποτελούν στρατηγικές επιλογές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και πάγιες απαιτήσεις του
ξένου και ντόπιου κεφαλαίου (πχ ΣΕΒ) για τη θωράκιση της «ανταγωνιστικότητας» και τη διατήρηση
κερδοφορίας εν μέσω της κρίσης. Η ανάπτυξη και η ανταγωνιστικότητα θα περάσει
σαν οδοστρωτήρας πάνω από τις ζωές μας, επιβάλλοντας ραγδαία μείωση αυτού που
ονομάζουν μέσο «μισθολογικό κόστος».
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, τα Σωματεία σε
όλη τη χώρα θα κληθούν όχι μόνο να υπερασπίσουν συλλογικές συμβάσεις και
εργασιακά δικαιώματα, αλλά ουσιαστικά να
αγωνιστούν για την ίδια την ύπαρξη τους. Θα μπορέσουν;
Για την ώρα, μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα
κυριαρχούν ακόμα εκείνες οι δυνάμεις που ανάγουν την αντιμετώπιση κάθε
εργατικού ζητήματος (ανεργία, μισθοί, συντάξεις, υγεία) μέσα στο πλαίσιο της
Ε.Ε., στη λογική της απελευθέρωσης των αγορών, της κερδοφορίας και
ανταγωνιστικότητας (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ,
Αυτόνομη Παρέμβαση). Είναι όμως ποτέ δυνατόν να περιμένεις ο λύκος να σου
φυλάξει τα πρόβατα;
Σε κάθε χώρο δουλειάς αυτές οι δυνάμεις
αποτελούν το βασικό φορέα που προωθεί
την ιδεολογία και τις απαιτήσεις του κεφαλαίου μέσα στα μυαλά των εργαζομένων.
Θεωρούν απολύτως «φυσικό» να περικοπούν μισθοί και να απολυθούν εργαζόμενοι
(«οικιοθελώς» μερικές φορές), αρκεί να μην πέσει το περιθώριο κέρδους του
εργοδότη.
Πίσω από μια γενικόλογη αντιμνημονιακή
ρητορεία (που είναι της μόδας, αλλά δεν στοιχίζει τίποτα) και κάποιο ανάθεμα
για «την κρίση που μας έλαχε», οι δυνάμεις του εργοδοτικού/κυβερνητικού συνδικαλισμού αναλώνονται στο πως θα
υλοποιηθούν οι απαιτήσεις της εργοδοσίας κατά το δυνατόν «ομαλότερα», χωρίς
αντιδράσεις.
Σε επιχειρήσεις όπως στον Όμιλο ΕΛΠΕ, όπου
τα κέρδη (και άρα ο βαθμός
εκμετάλλευσης) είναι πολύ πιο πάνω από
το μέσο όρο της ελληνικής οικονομίας, ο εργοδοτικός συνδικαλισμός «πουλάει» ως
κατάκτηση του τη σχετικά καλύτερη θέση των εργαζομένων!
Η γενικότερη στάση αυτών των παρατάξεων
όμως σε πανελλαδικό επίπεδο έχει διαμορφώσει μια σαρωτική γενική τάση δραστικής μείωσης μισθών και απεμπόλησης
εργασιακών δικαιωμάτων, που αναπόφευκτα θα συμπαρασύρει και τους συγκριτικά
καλύτερα αμειβόμενους προς τα κάτω.
Με εξαίρεση κλάδους όπου οι δυνάμεις που
συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ στυλώνουν τα
ποδάρια και δίνουν σκληρές ταξικές αναμετρήσεις (μέταλλο, ακτοπλοΐα,
τρόφιμα-ποτά κλπ), σε όλους τους άλλους χώρους οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες
έχουν κηρύξει άτακτη υποχώρηση. Και όταν σε μεμονωμένους χώρους οι εργαζόμενοι
φτάνουν πλέον στο χείλος του γκρεμού και ξεσηκώνονται, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ,
λάμπει δια της απουσίας της.
Σε αυτό το γενικό πλαίσιο κινήθηκαν η ΠΑΣΚΕ και οι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ και στην ΕΚΟ.
Ενωμένοι μονομπλόκ μέσα στο Δ.Σ.,
διαπραγματεύτηκαν το ύψος των μειώσεων και έπνιξαν κυριολεκτικά κάθε εργασιακό
ζήτημα μέσω παρασκηνιακών διαβουλεύσεων με την εργοδοσία.
Είναι χαρακτηριστικό ότι για την διεκδίκηση της Συλλογικής μας
Σύμβασης, τελικά δεν πραγματοποιήθηκε ΟΥΤΕ ΜΙΑ κινητοποίηση!
Κάθε περιστατικό εκβιασμών προς αποχώρηση
(και όχι μόνο), το παρουσίαζαν ως αβάσιμες φήμες, αφήνοντας τους εργαζόμενους
μέχρι την τελευταία στιγμή χωρίς την υποστήριξη του Σωματείου, να υποκύπτουν
στην εργοδοτική τρομοκρατία.
Όλες οι απαιτήσεις της εταιρείας έγιναν
αποδεκτές χωρίς καν συζήτηση (χαρακτηριστικό παράδειγμα η «κατάργηση» των ηλεκτρονικών ανακοινώσεων), ενώ οι όποιες
συλλογικές δράσεις (ενημέρωση, συγκεντρώσεις, δράσεις) έγιναν με τετελεσμένα
της Συνδικαλιστικής Συνεργασίας.
Οι συνάδελφοι έχουν πάψει προ πολλού να
πληροφορούνται από τους «εκπροσώπους των εργαζομένων» για οτιδήποτε
αποφασίζεται εν κρυπτώ στο ΔΣ της εταιρείας.
Ακόμα και το περίφημο «δημοψήφισμα» που
έταξαν ΠΑΣΚΕ και ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ για το θέμα του επικουρικού ασφαλιστικού ταμείου, τελικά «πνίγηκε» χωρίς κανείς
εργαζόμενος να μάθει το λόγο.
Συνάδελφοι
Μέσα
στις σημερινές πολύ δύσκολες συνθήκες, πολλοί νέοι συνάδελφοι αποφάσισαν να
ακολουθήσουν το δύσκολο δρόμο και να συμπαραταχθούν με τη ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ
ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ.
Δεν υπάρχουν σωτήρες εξ ουρανού, ούτε
εντός, αλλά ούτε και εκτός εταιρείας.
Η στάση καθενός εργαζομένου ξεχωριστά, η
ενεργός συμμετοχή, ο αγώνας και οι δυσκολίες είναι που θα δημιουργήσουν τις
προϋποθέσεις για ένα καλύτερο αύριο.
Τα μεγάλα προβλήματα είναι μπροστά μας.
Ξέρουμε όλοι ότι η εργοδοσία θα συνεχίσει με κάθε μέσο την επίθεση της. Ο δικός
μας αγώνας πρέπει να είναι ενιαίος, ταξικός.
Μαζί
με τους εργαζομένους στην Ε.Κ. και τις άλλες εταιρείες του Ομίλου.
Μαζί
με τους εργαζομένους σε εργολάβους.
Μαζί
με τη μαχόμενη εργατική τάξη σε όλη τη χώρα και τη συνδικαλιστική της πρωτοπορία,
το ΠΑΜΕ.
Φτάνει πια με τις χιλιοειπωμένες
ψευτοαγωνιστικές αοριστολογίες και τα καλέσματα ενότητας στην απραξία, των
συνδικαλιστικών ρουσφετομηχανών.
Σε αυτές τις εκλογές ψηφίζουμε ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ – αλλάζουμε
τους συσχετισμούς.
Για
το Δ.Σ. του Σωματείου
Για
τα Δευτεροβάθμια Όργανα (Ομοσπονδία / Εργατικό Κέντρο)
Για
εκπροσώπηση των εργαζομένων στο ΔΣ της ΕΚΟ
ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου