Ενώ η Άγκυρα θέτει σε εφαρμογή τα σχέδιά της νοτίως της Κρήτης, στο πλαίσιο της συμμαχίας με την πλευρά Σάρατζ της Λιβύης η κατάσταση είναι πιο σύνθετη απ' όσο γνωρίζαμε. Άπαντες πιστεύουν ότι η υπόθεση με την τουρκολιβυκή συμμαχία ξεκίνησε πριν μερικούς μήνες ως κεραυνός εν αιθρία. Ωστόσο, σύμφωνα με στοιχεία που είναι δημοσιευμένα και τα αναδεικνύουμε, η στρατηγική αυτή του Ερντογάν, μετράει ήδη 15 χρόνια.
Μεγάλο μέρος των ελληνικών ελίτ θεωρούν ..
τον Ερντογάν κυκλοθυμικό που κάνει σπασμωδικές κινήσεις. Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική και πικρή για τους Έλληνες. Ο Ερντογάν ξεκίνησε την στρατιωτική-οικονομική του διείσδυση στη Λιβύη πριν 16 χρόνια, αποκτώντας την πρώτη του στρατηγικής σημασίας πετρελαιοπηγή, μετά από διαγωνισμό, το 2005! Μπορεί κανείς να δει τη συμφωνία στην ετήσια έκθεση της Turkish Petroleum του 2008.
Κι ενώ αυτό θα έπρεπε να προβληματίσει από τότε την Αθήνα, σήμερα αρμόδιοι υπηρεσιακοί παράγοντες δηλώνουν άγνοια. Και φυσικά δεν πρόκειται για μια πετρελαιοπηγή, αλλά για πολύ σοβαρή υπόθεση, η οποία εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να μην συζητείται στην Ελλάδα. Μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον Ερντογάν, το υπουργείο Εξωτερικών άρχισε να μεταβάλλεται από μια γραφειοκρατική υπηρεσία, σε "εμπορικό γραφείο" ευρέσεως επενδύσεων. Ενώ αυτός προσποιείτο στη Δύση το "περιστέρι της ειρήνης", ξεκινούσε στο παρασκήνιο, την δημιουργία μιας ισλαμικής συμμαχίας με χώρες που μέχρι τότε είχαν ελάχιστες σχέσεις με την Τουρκία.
Ο ρόλος της TPΟC
Πρωταγωνιστικό ρόλο σε όλο αυτό το στρατηγικό σχέδιο, διαδραμάτισε η τουρκική δημόσια εταιρία πετρελαίου Turkiye Petrolleri Anonim Ortakligi (TPAO) που ασχολείται με την έρευνα, εξόρυξη κι εκμετάλλευση υδρογονανθράκων. Ωστόσο, η εν λόγω εταιρεία έχει μια θυγατρική (κατά 100%), την λιγότερο γνωστή στην Ελλάδα Turkish Petroleum Overseas Company (TPOC) που έχει σκοπό την αναζήτηση υδρογονανθράκων εκτός Τουρκίας.
Όταν εμείς κάναμε την Ολυμπιάδα κι αναζητούσαμε που φαγώθηκαν τα τεράστια κονδύλια της, η TPOC, είχε δείξει ενδιαφέρον για την εξόρυξη πετρελαίου σε διάφορες χώρες, μεταξύ αυτών και η Λιβύη. Έτσι, μετά από έναν διαγωνισμό το 2005, η TPOC κατάφερε να πάρει το συμβόλαιο στην περιοχή 147 και συγκεκριμένα σε δύο πεδία (3 και 4) τα οποία βρίσκονται στην λεκάνη Murzuq.
Επρόκειτο για τον δεύτερο γύρο ενός διεθνούς διαγωνισμού, στον οποίο συμμετείχαν πολλές εταιρείες και είχε προκαλέσει διεθνές ενδιαφέρον το ποιος κέρδισε τα οικόπεδα. Δυστυχώς, η Ελλάδα δεν συμμετείχε σε εκείνον τον διαγωνισμό παρά την γειτνίαση με τη Λιβύη. Αντίθετα, η Τουρκία ενίσχυε την παρουσία της και τους λομπίστες της στη Λιβύη σε τέτοιο βαθμό που κυριολεκτικά δεν τον προλάβαινε κανείς ανταγωνιστής. Βλέπετε, αρκετοί Λίβυοι αισθάνονταν μία συγγένεια με τους Τούρκους.
Η πρώτη ανακάλυψη κοιτάσματος
Το πρώτο οικόπεδο που "κέρδισε" ήταν από τα πιο δύσκολα διεθνώς για έρευνες υδρογονανθράκων, μιας και βρισκόταν μέσα στην έρημο. Παρά ταύτα, το 2009, είχε πετύχει πολλά θετικά με την ερευνητική του δραστηριότητα και είχε αποκτήσει τεχνογνωσία. Το κραχ στις χρηματαγορές που είχε προηγηθεί, βοήθησε τον Ερντογάν να απαλλαγεί από κάποιους ανταγωνιστές του.
Η έρευνα τελικά στο πεδίο 147/3-4 στη Λεκάνη Murzuq απέδωσε την πρώτη πετυχημένη γεώτρηση του φρεατίου Α1-147/3 και κατέληξε σε ανακάλυψη κοιτάσματος. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να εντατικοποιηθεί η έρευνα σε άλλα 11 πηγάδια, με αποτέλεσμα σε επτά από αυτά να υπάρξουν νέες ανακαλύψεις πετρελαίου το 2010. Πρόκειται για τα πηγάδια A1-, B1-, C1-, D1-, E1-, F1-, I1- 147/3. Η TPOC, αντιμετώπισε σοβαρές δυσκολίες κατά τη διάρκεια των εργασιών γεώτρησης στη λεκάνη του Murzuq εξαιτίας της χαλαρής και ενεργού άμμου στην επιφάνεια της ερήμου που έφτανε και στα 500 πόδια βάθος. Ωστόσο, απέκτησε τεχνογνωσία και κάλυψε τις δυσκολίες της.
Η παρακαταθήκη Ατατούρκ
Στην ετήσια έκθεση της TPAO (31-12-2008), στο εξώφυλλο εμφανίζεται ο Κεμάλ με ένα απόφθεγμα που φέρεται να είχε πει το 1926 σε μια ομιλία του σε Άγγλους επιχειρηματίες πετρελαίου αλλά και στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση: «Όταν προσπαθήσουμε να ολοκληρώσουμε τα μεγάλα μας καθήκοντα, ο κύριος οδηγός μας καθώς και πηγή της επιτυχίας μας, θα είναι η ευγενική κοινή λογική και η ικανότητα του Έθνους μας».
Ωστόσο, η ρήση σταματά εκεί, δίχως να αναφέρει τη συνέχεια της φράσης του Κεμάλ, που είχε διατυπώσει το 1926, απευθυνόμενος στις αποικιοκρατικές δυνάμεις τις εποχής. Η συνέχεια έλεγε: «Αυτό το μεγάλο έθνος εκτιμά πάντα και υποστηρίζει τους γιους του που προσπαθούν και βλέπουν τις κατευθύνσεις που οδηγεί η επιθυμία και η ικανότητά του». Και οι γιοι του Έθνους ήταν οι Τούρκοι που κατοικούσαν εκτός Τουρκίας. Η TPAO, χρησιμοποιώντας την λέξη του Κεμάλ "noble" (ευγενής), δίνει το στίγμα της από τότε. Την πρόθεση να εκμεταλλευτεί τους εκτός Τουρκίας Τούρκους με σκοπό την κατάκτηση πόρων απαραίτητων για την βιομηχανική ανάπτυξη.
Στην ίδια έκθεση, η Τουρκία δεν κρύβει τους στόχους της. Στην παράγραφο 7 αναφέρει: «Η στρατηγική της TPAO και η φιλοδοξία της είναι να καλύψει ολοκληρωτικά την ζήτηση υδρογονανθράκων στην Τουρκία, στο κοντινό μέλλον, αυξάνοντας την εθνική παραγωγή εσωτερικά, αλλά κυρίως αυξάνοντας τα μερίδια της Τουρκίας με συμμετοχή σε γεωτρήσεις εκτός Τουρκίας, μεγιστοποιώντας το διεθνές της πορτφόλιο και κερδίζοντας έναν ηγετικό ρόλο ως παίκτης, σε χώρες που βρίσκονται κοντά στα σύνορα της Τουρκίας. Με επενδύσεις σε στεριά και θάλασσα, είτε ως στρατηγικός εταίρος σε κονσόρτσιουμ Πολυεθνικών είτε μόνη της ως operator σε κοιτάσματα άλλων κρατών».
Οι πετρελαιοπηγές της Τουρκίας
Κατόπιν, στο φυλλάδιο, αναφέρονται 90 διαφορετικές καμπάνιες της εταιρίας σε έρευνες και εξόρυξη υδρογονανθράκων ως τότε. Στην παράγραφο 70, η TPAO αναφέρεται και στις δραστηριότητές της στη Λιβύη, από όπου προκύπτει άλλο ένα εντελώς άγνωστο στοιχείο. Αναφέρει ότι η θυγατρική TPOC εργάζεται ως operator σε ερευνητικά projects στη Λιβύη.
Εκτός του γνωστού block 147/3-4 που αναφέραμε πιο πάνω, λέει ότι κατέχει το 51% στο NC-Block-188 στην Λεκάνη Ghadames και το 51% του NC-Block-189 στη Λεκάνη της Σύρτης! Στο χάρτη φαίνεται ξεκάθαρα πως οι δύο λεκάνες υδρογονανθράκων (Ghadames και Murzuk) βρίσκονται στη δυτική Λιβύη. Ας συγκρίνουμε τις περιοχές που ελέγχουν σήμερα οι δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις στον λιβυκό εμφύλιο.
Στον δεύτερο χάρτη παρακάτω, βλέπουμε ότι ένα τεράστιο τμήμα του εδάφους της Λιβύης, ελέγχεται από τον Χάφταρ ενώ ένα πολύ μικρό τμήμα, από τον Σάρατζ. Αν και στην Ελλάδα διαβάζουμε αναλύσεις που αναφέρονται κυρίως στη διεκδίκηση της Τρίπολης, ωστόσο θα δούμε ότι ο Σάρατζ, ελέγχει και ένα μικρό τμήμα εδάφους, νοτιοδυτικά στα σύνορα με την Αλγερία.
Ποιο είναι το κοινό στοιχείο που συνδέει τα μικρά αυτά τμήματα γης που αν και είναι πολύ απομακρυσμένα, εντούτοις ελέγχονται από τον Σάρατζ; Πρόκειται για τα δύο σημεία στα οποία η τουρκική TPAO έχει προχωρήσει σε γεωτρήσεις και επενδύσεις όλα αυτά τα χρόνια. Κοιτάξτε προσεκτικά το παρακάτω γράφημα και θα καταλάβετε αμέσως περί τίνος πρόκειται.
Ουδείς ασχολήθηκε στην Ελλάδα
Ενώ όλα αυτά θα έπρεπε να μας απασχολούν στην Ελλάδα από το 2005, εντούτοις, ουδείς αναφέρεται και το χειρότερο ουδείς γνωρίζει τις τουρκικές κινήσεις στην Λιβύη. Από τις πηγές της Διεθνούς Υπηρεσίας Ενέργειας καθώς και από πρακτικά 10 συνεδρίων στην Τουρκία, που έχουν περιέλθει στην κατοχή μας, προκύπτει ότι ο Ερντογάν είχε θέσει ως στρατηγικό στόχο την Λιβύη από το 2005 και έχει επενδύσει τεράστια ποσά εκεί, εξαγοράζοντας πρόσωπα και καταστάσεις.
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο Ερντογάν χρηματοδοτεί τον τουρκικής καταγωγής Σάρατζ, προκειμένου, όχι μόνο να φυλάσσει τις πετρελαιοπηγές του εκεί, αλλά να καταστήσει τη Λιβύη δορυφόρο της Τουρκίας. Αυτό τον σκοπό εξυπηρετεί και το μνημόνιο Άγκυρας-Τρίπολης, που αρπάζει ελληνική υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ.
Η μία πετρελαιοπηγή του Ερντογάν στην λεκάνη της Σύρτης ελέγχεται από τον Χάφταρ και είναι αυτή που θέλει να ξανακερδίσει πίσω για να την "συνδέσει" με την θαλάσσια περιοχή, η οποία οριοθετείται με το μνημόνιο, "σβήνοντας" την ελληνική ΑΟΖ. Οι άλλες δύο πετρελαιοπηγές στις Λεκάνες Ghadames και Murzuq, αν και μακριά η μία από την άλλη, ελέγχονται πλήρως από τον Σάρατζ και τα τουρκικά drones τύπου Bayraktar.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου