Ανεξάρτητα από την πραγματικότητα στην παγκόσμια πολιτική ότι ο Ψυχρός Πόλεμος τελείωσε το 1989, η Ουάσιγκτον συνέχισε να οδηγεί προς την κατεύθυνση της καθιέρωσης της κατάστασης μιας παγκόσμιας υπερδύναμης με οποιοδήποτε κόστος για τον υπόλοιπο κόσμο.
Τα Βαλκάνια αναμφισβήτητα έγιναν το πρώτο θύμα στην Ευρώπη του παλαιού αλλά αισθητικά ανασυγκροτημένου αμερικανικού παγκόσμιου ιμπεριαλισμού.
Η κυβέρνηση των ΗΠΑ είναι βασικός παράγοντας κατά τη διάρκεια των τελευταίων 25 χρόνων της βαλκανικής κρίσης που προκάλεσε..
η αιματηρή καταστροφή της πρώην Γιουγκοσλαβίας, στην οποία η Ουάσιγκτον διαδραμάτισε κρίσιμο ρόλο σε τρεις συγκεκριμένες ιστορικές περιπτώσεις:
Μόνο λόγω της διοίκησης των ΗΠΑ (πιο συγκεκριμένα λόγω του τελευταίου αμερικανικού πρεσβευτή στη Γιουγκοσλαβία, Warren Zimmermann), ο πρόεδρος της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης Alija Izetbegović (ο συγγραφέας της Ισλαμικής Διακήρυξης του 1970) απέρριψε τη συμφωνηθείσα συμφωνία της Λισαβόνας σχετικά με την ειρηνική επίλυση της κρίσης στη Βοσνία που υπογράφηκε από τους επίσημους εκπροσώπους των Σέρβων, Κροατών και Βοσνίων τον Φεβρουάριο του 1992.
Ο Alija Izetbegović ήταν ένας από αυτούς τους τρεις υπογράφοντες.
Η συμφωνία επετεύχθη υπό την αιγίδα της Ευρωπαϊκής Κοινότητας (ΕΚ, αργότερα της Ευρωπαϊκής Ένωσης) που εκπροσωπήθηκε από τον βρετανό διπλωμάτη Λόρδο Carrington και τον Πορτογάλο πρεσβευτή José Cutileiro.
Ωστόσο, υπό την προστασία των ΗΠΑ, μια βοσνιακο-Κροατική κυβέρνηση της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης κήρυξε την ανεξαρτησία της στις 3 Μαρτίου 1992, την οποία οι τοπικοί Σέρβοι αντιτάχθηκαν αποφασιστικά.
Ως εκ τούτου, οι Warren Zimmermann και Alija Izetbegović, έσπρωξαν τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη στον εμφύλιο πόλεμο, ο οποίος σταμάτησε μόλις στις 21 Νοεμβρίου 1995 υπογράφοντας τις συμφωνίες του Ντέιτον στο Οχάιο (Slobodan Milošević, Bill Clinton, Alija Izetbegović και Franjo Tuđman).
Ήταν ακριβώς η αμερικανική κυβέρνηση που ευλόγησε ευρέως την εθνοκάθαρση των Σέρβων από τη Δημοκρατία της Σερβίας Krayina που διαπράχθηκαν από τις αστυνομικές και στρατιωτικές δυνάμεις της Κροατίας (συμπεριλαμβανομένων και των σχηματισμών νεοναζιστών Ustashi) στις 4 έως 5 Αυγούστου 1995.
Για την υλοποίηση αυτή η εγκληματική επιχείρηση (υπό τον μυστικό κώδικα Storm / Oluja), η Ουάσιγκτον έδωσε στο Ζάγκρεμπ όλη την υλικοτεχνική, πολιτική, διπλωματική και στρατιωτική υποστήριξη.
Κατά συνέπεια, περίπου 250.000 Σέρβοι της Κροατίας εγκατέλειψαν τα σπίτια τους σε δύο ημέρες που γρήγορα κατέλαβαν οι Κροάτες.
Η αυτόνομη επαρχία του Κοσσυφοπεδίου-Μετόχια της Νότιας Σερβίας καταλαμβάνεται για πρώτη φορά τον Ιούνιο του 1999 από τις δυνάμεις του NATO / KFOR και αργότερα τον Φεβρουάριο του 2008 πολιτικά διαχωρισμένη από την πατρίδα της, όταν το κοινοβούλιο του Κοσσυφοπεδίου κυριάρχησε στην Αλβανία και κήρυξε την επίσημη ανεξαρτησία πρωτίστως ως άμεση συνέπεια της σερβοφοβικής πολιτικής από τη διοίκηση των Ηνωμένων Πολιτειών του Προέδρου Bill Clinton και της υπουργού Εξωτερικών της χώρας Madeleine K. Albright. Σήμερα, το Κοσσυφοπέδιο, εκτός από το βόρειο μέρος του, «εκκαθαρίζεται» εθνολογικά από τους Σέρβους και μετατρέπεται σε κράτος μαφίας με σιωπηρή ευλογία από την Ουάσινγκτον και τους υπόλοιπους δυτικούς γκάνγκστερ από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ που αναγνώρισαν την οιονεί ανεξαρτησία τους.
Εδώ είναι πολύ σημαντικό να τονίσουμε ότι, κατά τη διάρκεια της διοίκησης του Clinton , η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ σε σχέση με τα Βαλκάνια (πρώην Γιουγκοσλαβία) σχεδιάστηκε και διευθύνεται κυρίως από τη Madeleine K. Albright.
Ποια είναι όμως η κ. Albright;
Η Madeleine K. Albright γεννήθηκε στην Τσεχοσλοβακία το 1937 και ήταν ο 64ος υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ από το 1997 έως το 2001. Η καριέρα της στην αμερικανική κυβέρνηση περιελάμβανε θέσεις στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας και ως Πρεσβευτής των ΗΠΑ στα Ηνωμένα Έθνη.
Ήταν η πρώτη γυναίκα στην ιστορία των ΗΠΑ που διορίστηκε στη θέση του υπουργού Εξωτερικών.
Η εμπλοκή των ΗΠΑ στα Βαλκάνια και στην Ευρώπη
Η επίτευξη μιας νέας παγκόσμιας τάξης μετά το 1990 εξετάζεται εδώ και αρκετό καιρό στην Ουάσινγκτον.
Πρέπει να έχουμε κατά νου ότι για μερικά πρώτα 20 χρόνια μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου η ισχυρότερη στρατιωτική και οικονομική δύναμη, οι ηγέτες του ΝΑΤΟ και του ΟΗΕ, προκάλεσαν τις κρίσεις και τους πολέμους, ειδικά στα Βαλκάνια, στα πλαίσια της εξωτερικής τους πολιτικής και του ιμπεριαλισμού τους με στόχο την παγκόσμια ηγεμονία τους.
Εντούτοις, τα συμφέροντα των ΗΠΑ στα Βαλκάνια δεν μπορούν να κατανοηθούν εκτός από μια ευρύτερη εικόνα των αμερικανικών συμφερόντων στην Ευρώπη γενικότερα.
Υπάρχουν πολλοί Αμερικανοί επιστήμονες και πολιτικοί που ισχυρίστηκαν ότι η ηγεσία στην Ευρώπη θα είναι είτε αμερικανική είτε όχι, καθώς η Γαλλία και η Γερμανία (οι άξονες της ΕΕ) δεν ήταν υπερβολικά ισχυρές για να αναλάβουν και η Γερμανία ήταν πολύ ανήσυχη για τις συνέπειες της επανένωσης της (δηλαδή της απορρόφησης της Ανατολικής Γερμανίας).
Ωστόσο, η πρόσφατη πρωτοβουλία του Γάλλου προέδρου Emmanuel Macron (11 Νοεμβρίου 2018) για τη δημιουργία ενός κοινού ευρωπαϊκού στρατού δείχνει ότι οι Ευρωπαίοι μάλλον έφτασαν τελικά να είναι αρκετά ώριμοι για να διατηρήσουν την ασφάλειά τους στο δικό τους σπίτι μόνοι τους, αλλά όχι πλέον υπό την αιγίδα των ΗΠΑ.
Το ερώτημα, κατ 'ουσίαν, δεν είναι εάν, αλλά τι είδους ηγεσία έχουν οι ΗΠΑ και θα έχουν στην περίπτωση που οι σημερινές διεθνείς σχέσεις μετά το Ψυχρό Πόλεμο δεν πρόκειται να αλλάξουν δραστικά;
Από την άποψη αυτή, οι ΗΠΑ πρέπει να γνωρίζουν ότι η καλύτερη ηγεσία είναι αυτή που μοιράζεται με άλλους εταίρους, στην προκειμένη περίπτωση με την ΕΕ / ΝΑΤΟ, συγκεκριμένα τη Γαλλία, τη Γερμανία και τη Βρετανία, αλλά βεβαίως η Ρωσία πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη στην εξέταση επίσης.
Με τη συμμετοχή της Ρωσίας σε ένα κοινό ευρωπαϊκό σύστημα ασφάλειας με βάση την ισότητα αμοιβαιότητας, φιλίας και εταιρικής σχέσης, ο τελικός στόχος θα είναι να αποκτηθεί ένα κοινό όραμα και ένας αποτελεσματικός συντονισμός στη διαχείριση των συγκρούσεων, καθώς και στην πολιτική και οικονομική συνεργασία.
Με αυτόν τον τρόπο, οι περιπτώσεις βίαιων καταστροφών και εμφύλιων πολέμων, για παράδειγμα στην επικράτεια της πρώην Γιουγκοσλαβίας, θα αποφευχθούν με βεβαιότητα.
Οι πολιτικοί αναλυτές των ΗΠΑ προτείνουν ότι η αμερικανική παρουσία στην Ευρώπη δεν πρέπει να θεωρείται ως ανταγωνισμός, αλλά ως μέρος της διατλαντικής εταιρικής σχέσης μεταξύ των δύο ηπείρων, καθώς και μια αναγκαιότητα που αποδεικνύεται από τη θλιβερή εμπειρία στην πρώην Γιουγκοσλαβία.
Σύμφωνα με την Ουάσιγκτον, η παρέμβαση του ΝΑΤΟ στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη το 1995 και το Κοσσυφοπέδιο το 1999 (και στις δύο περιπτώσεις κατά των Σέρβων) υπό την ηγεσία των ΗΠΑ ήταν η μόνη αξιόπιστη δράση μαζί με πολλές πρωτοβουλίες της διεθνούς κοινότητας.
Ωστόσο, από την άλλη πλευρά, η στρατιωτική παρέμβαση σε πολλές περιπτώσεις δημιουργεί περισσότερα πολιτικά προβλήματα και προβλήματα ασφάλειας για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.
Είναι κατανοητό ότι οι ΗΠΑ δεν μπορούν να βοηθήσουν αδιάκοπα στην κατάρρευση χωρών ζωτικής σημασίας για το δικό τους συμφέρον, αλλά αυτή η αρχή ισχύει και για κάθε μεγάλη δύναμη.
Εκτός αυτού, η περιφερειακή αστάθεια επεκτείνεται μόνο, εμπλέκοντας άλλες περιοχές και δημιουργώντας νέες αντιπαραθέσεις.
Έτσι, η οικονομική στήριξη που προσφέρεται σε ορισμένες χώρες και η στρατιωτική που προσφέρεται σε άλλους δείχνουν ότι οι ΗΠΑ πιστεύουν επίσημα στην περιφερειακή σταθερότητα ως επιβολή της διεθνούς σταθερότητας, αλλά στην πραγματικότητα μόνο εάν η σταθερότητα αυτή τεθεί υπό την αιγίδα των συμφερόντων της Ουάσινγκτον.
Η περίπτωση του Κοσσυφοπεδίου είναι ίσως το καλύτερο παράδειγμα τέτοιου είδους πρακτικής: φέρνοντας μια επίσημη σταθερότητα, αυτή η επαρχία της Σερβίας τίθεται ταυτόχρονα υπό τον πλήρη πολιτικό έλεγχο και οικονομική εκμετάλλευση της Δύσης (πρωτίστως αμερικανικού).
Υποστηρίζοντας την επέκταση του ΝΑΤΟ, υπάρχει δισταγμός για την αντιμετώπιση όλων των υποψήφιων χωρών χωρίς διακρίσεις. Και αυτό, επειδή τα συμφέροντα είναι πιο σημαντικά από την παγκόσμια ασφάλεια, μπορεί να είναι ο λόγος.
Οι υποστηρικτές της άποψης της Pax Americana για την παγκόσμια ασφάλεια δηλώνουν δημοσίως ότι δεν προωθούν τις ΗΠΑ ως σωτήρα του κόσμου ή του αστυνομικού του κόσμου, αλλά είναι απλώς οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές της παγκόσμιας ειρήνης και σταθερότητας.
Ωστόσο, στην πράξη δουλεύουν αντίθετα: όσο και οι συγκρούσεις και τα ζητήματα ανασφάλειας στον κόσμο, υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες και πρακτικές ευκαιρίες για να γίνει η Ουάσιγκτον περιφερειακός αστυνομικός και παγκόσμιος σωτήρας της τάξης.
Στις σχέσεις τους με άλλες χώρες του ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ θεωρούν τη διαδικασία ενσωμάτωσης στον ευρωατλαντικό χώρο (δηλαδή τον τομέα ελέγχου και διοίκησης των ΗΠΑ) ως αμφίδρομο δρόμο στον οποίο κάθε εταίρος πρέπει να εκπληρώσει τα καθήκοντά του.
Επιπλέον, είναι φυσικά η γεωστρατηγική θέση (Τουρκία αντί της Ελλάδας, για παράδειγμα, στην κρίση του 1974 στην Κύπρο) και βραχυπρόθεσμες, μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες υποσχέσεις, όπως η οικονομική ικανοποίηση της ασφάλειας, η οποία μπορεί στο τέλος να είναι στραφεί προς την αντίθετη πλευρά.
Για παράδειγμα, οι ΗΠΑ που προσφέρουν στρατιωτική, πολιτική και οικονομική βοήθεια στις χώρες της Ανατολικής Κεντρικής και Νοτιοανατολικής Ευρώπης ως μέσο για την οικοδόμηση της ασπίδας τους έναντι της «επιθετικής» Ρωσίας μπορούν εύκολα να μετατραπούν στην πραγματικότητα της ανασφάλειας τους, η αμερικανική ιμπεριαλιστική πολιτική έναντι της Ρωσίας, καθώς υπήρξαν ήδη οι περιπτώσεις με τη Γεωργία το 2008 και την Ουκρανία το 2014, καθώς η προσέγγιση της Pax Americana στις διεθνείς σχέσεις είναι η αντίστροφη πρόκληση που προκαλεί μόνο τη ρωσική (και την κινεζική) αντίδραση στην ενίσχυση της δικής της πυρηνικής και άλλες στρατιωτικές δυνατότητες όπως τόνισε ακριβώς ο V. Putin κατά τη διάρκεια των εκλογικών του εκστρατειών.
O Henry Kissinger (πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ), συνόψισε τις διεθνείς σχέσεις μετά το Ψυχρό Πόλεμο από την αμερικανική γεωπολιτική άποψη.
«Γεωπολιτικά, η Αμερική είναι ένα νησί στα ανοιχτά της μεγάλης γης της Ευρασίας, της οποίας οι πόροι και ο πληθυσμός ξεπερνούν κατά πολύ τα αντίστοιχα των Ηνωμένων Πολιτειών.
Η κυριαρχία από μια μόνο δύναμη των δύο κύριων σφαιρών της Ευρασίας - Ευρώπης ή Ασίας - παραμένει ένας καλός ορισμός του στρατηγικού κινδύνου για την Αμερική, με Ψυχρό Πόλεμο ή χωρίς Ψυχρό Πόλεμο.
Γιατί μια τέτοια ομάδα θα είχε την ικανότητα να ξεπεράσει την Αμερική οικονομικά και, τελικά, στρατιωτικά».
Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι στη δεκαετία του 1990 υπήρξαν στην Ουάσινγκτον φωνές που απαιτούσαν οι ΗΠΑ να βρουν έναν τρόπο να κυριαρχούν στην Ευρασία με οποιοδήποτε λογικό κόστος.
Ο Zbigniew Brzezinski, αναγνώρισε ότι η περιοχή της διευρυμένης Μέσης Ανατολής (με τα Βαλκάνια, τη Βόρεια Αφρική και την Κεντρική Ασία) είναι από στρατηγικής άποψης, οικονομικά, ιδεολογικά και πάνω από όλα γεωπολιτικά στο κέντρο του Ευρασιατικού ζητήματος
Ωστόσο, οι γεωπολιτικοί στόχοι των αμερικανικών «νεοσυντηρητικών γερακιών» που πλησίαζαν τον στόχο της συνέχισης της κυριαρχίας στη Μέση Ανατολή ξεκίνησαν κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Clinton ως αποτέλεσμα μιας ευρύτερης μετατόπισης του προφίλ της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής υπό την καθοδήγηση του γραμματέα της Πολιτείας Madeleine K. Albright.
Ο Zbigniew Brzezinski γεννήθηκε στη Βαρσοβία (1928-2017) ήταν μια προσωπικότητα στην ελίτ της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ από τη διοίκηση του Προέδρου Jimmy Carter, στην οποία ήταν Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας.
Κατά τη διάρκεια της διοίκησης του Ronald Reagan, ο Brzezinski ήταν ο κύριος διαμεσολαβητής μεταξύ της Ουάσινγκτον και των πελατών του στο Αφγανιστάν τους Ταλιμπάν και τον Osama bin-Laden -που πολεμούσαν τότε τους Σοβιετικούς-, με τους οποίους ο Brzezinski έχει πολλές κοινές φωτογραφίες (το 1979) απλά δώρισε αμερικανικά όπλα για να πολεμήσουν τους Σοβιετικούς.
Επιπλέον, ο Brzezinski είχε μεγάλη επιρροή στην κυβέρνηση του Clinton και ήταν ταυτόχρονα πρώτος υποστηρικτής της ανατολικής επέκτασης του ΝΑΤΟ (που ξεκίνησε το 1999).
Θεωρείται ότι ο Brzezinski ο οποίος βοήθησε τον Αμερικανό Πρόεδρο Bill Clinton να δεσμευτεί σε αυτή την πορεία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού το 1994.
Επιπλέον, η επιρροή του Brzezinski στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ έγινε ισχυρότερη κατά τη διάρκεια της δεύτερης κυβέρνησης του Clinton μέσω της ΥΠΕΞ Madeleine K. Albright - πρώην μαθήτριας τους στο Πανεπιστήμιο της Κολούμπια.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η Albright εργάστηκε υπό την εποπτεία του στην κυβέρνηση του Carter.
Η αμερικανική συμμετοχή στην διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας το 1991-1995, που ακολούθησε ο πόλεμος του Κοσσυφοπεδίου του 1998-1999, μπορεί να γίνει κατανοητή ως τα βήματα στην υλοποίηση της γεωπολιτικής στρατηγικής του Brzezinski για να κάνει την Αμερική παγκόσμιο ηγεμόνα.
Ο βομβαρδισμός της Σερβίας και του Μαυροβουνίου από το Μάρτιο έως τον Ιούνιο του 1999 (78 ημέρες) διεξήχθη από το διευρυμένο ΝΑΤΟ και ο ΟΗΕ κλήθηκε μόνο στο τέλος για να αγιάσει την προκύπτουσα αποικιακή πολιτική της Ουάσιγκτον.
Η επίθεση εναντίον της Σερβίας και του Μαυροβουνίου δικαιολογήθηκε επισήμως από την αναφορά στην κακομεταχείριση των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου από την τηλεόραση, αναπτύσσοντας παράλληλα τη νέα διδασκαλία του «ανθρωπιστικού ιμπεριαλισμού».
Πρέπει να έχουμε κατά νου στο σημείο αυτό ότι οι πολέμιοι της Γιουγκοσλαβίας στη δεκαετία του 1990 αγωνίστηκαν σε μια γεωγραφική περιοχή η οποία είναι η κρίσιμη αυλή της ευρασιατικής ηπείρου η οποία ανοίγει έτσι έναν άμεσο δρόμο προς τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες στις ακτές της Την Κασπία και τις πηγές ενέργειας που ελέγχουν.
Ωστόσο, ο πόλεμος του Κοσσυφοπεδίου έγινε για τις ΗΠΑ ο πραγματικός πρόδρομος της μεταγενέστερης εισβολής του στο Ιράκ το 2003.
Πολυδιάστατη πτυχή της ασφάλειας
Είναι αλήθεια ότι η παγκοσμιοποίηση, η σταθερότητα και η ασφάλεια προσφέρουν στις χώρες μεγαλύτερη ικανότητα συνεργασίας και επικέντρωσης στην οικονομική ευημερία των πολιτών της, αλλά στην πράξη αυτό σημαίνει πολύ πιο σημαντικές επιχειρήσεις και περισσότερα χρήματα για την αμερικανική οικονομία και τους πολίτες.
Σήμερα, η ασφάλεια έχει πολυδιάστατες πτυχές.
Αν κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου η ασφάλεια είχε μόνο στρατιωτικό-πολιτικό στοιχείο, σήμερα έχει αποκτήσει μια νέα πτυχή - την οικονομική.
Οι μη στρατιωτικές πτυχές της ασφάλειας περιλαμβάνουν τα πάντα, από τη μακροοικονομική σταθερότητα έως την περιβαλλοντική υγεία.
Οι υποστηρικτές της παγκόσμιας ηγεμονίας των ΗΠΑ θα υποστηρίζουν συνεχώς ότι όπου υπάρχει μια αρμονία (που καθιερώνεται από τις ΗΠΑ) και η ευημερία είναι πιθανότερο οι εκρήξεις να είναι μικρότερες και το κέρδος είναι αποκλειστικά οικονομικό και οικονομικό (κυρίως για τις ΗΠΑ).
Υπάρχει, βεβαίως, ένας συνδυασμός μεταξύ του ενδιαφέροντος καθαυτού και των συνεπειών του.
Για να το καταδείξουμε, η περίπτωση της FYROM είναι ενδιαφέρουσα.
Η FYROM, από την πρώτη ματιά, ωφελεί τη στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ στην επικράτειά της από το 1991, καθώς είναι ένα γεωστρατηγικό σημείο στα Βαλκάνια ύψιστης σημασίας.
Στην πραγματικότητα, αυτή η στρατιωτική παρουσία διατηρούσε το οικονομικό επίπεδο της FYROM σε υψηλότερο επίπεδο από ορισμένες άλλες χώρες της περιοχής μέχρι το 2001, παρά το γεγονός ότι εξακολουθούσε να είναι η φτωχότερη από τις πρώην γιουγκοσλάβες έξι δημοκρατίες που επλήγησαν από δύο οικονομικά εμπάργκο Ελλάδα το 1991-1993.
Η FYROM απεικονίστηκε μέχρι το 2001, ιδιαίτερα από τα δυτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, ως ιστορία επιτυχίας στην πρόληψη των συγκρούσεων και στη διατήρηση της ειρήνης κυρίως λόγω της παρουσίας στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ.
Εντούτοις, το 2001 ξέσπασε διαμάχη μεταξύ των Σλάβων Μακεδόνων και των ντόπιων Αλβανών (υποστηριζόμενων από τον Απελευθερωτικό Στρατό του Κοσσυφοπεδίου), που έφερε το ζήτημα της αποδοτικότητας των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ στην περιοχή.
Η επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς είναι μια ιδιαίτερη ιστορία των γεωστρατηγικών σχεδίων του Brzezinski εναντίον του αιώνιου εχθρού - της Ρωσίας.
Είναι γεγονός ότι λίγο πριν από την επίθεση του ΝΑΤΟ στη Σερβία και το Μαυροβούνιο το 1999, αυτή η στρατιωτική οργάνωση δέχθηκε ως κράτη μέλη τρεις χώρες της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης: την Πολωνία, την Ουγγαρία και την Τσεχική Δημοκρατία (η επόμενη διεύρυνση ανατολικά ήταν το 2004).
Ως εκ τούτου, η νότια πλευρά του ΝΑΤΟ μεταξύ Ουγγαρίας και Ελλάδας έχει πλέον διακοπεί μόνο από το έδαφος της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Στη συνέχεια, μια τέτοια κατάσταση έδωσε στο ΝΑΤΟ σημαντικό στρατηγικό ενδιαφέρον για τον έλεγχο των Βαλκανίων, όπου οι Σέρβοι ήταν το πολυπληθέστερο και γεωστρατηγικά σημαντικό έθνος.
Ωστόσο, ως άμεσο αποτέλεσμα της διεύρυνσης προς τα ανατολικά του ΝΑΤΟ, το σιδερένιο κουρτίνα κινήθηκε προς τα ανατολικά και πλησιέστερα στα σύνορα της Ρωσίας με όλο το φάσμα των αναμενόμενων και απροσδόκητων συνεπειών.
Η ουσία του θέματος είναι ότι μια δεκαετής διαδικασία διεύρυνσης προς τα ανατολικά του ΝΑΤΟ έγινε στις αρχές του 1999 αποκλεισμένη στα Βαλκάνια από τους Σέρβους - το μόνο πρώην γιουγκοσλαβικό έθνος που διαφωνούσε σθεναρά με την ένταξη του ΝΑΤΟ.
Στη συνέχεια, ήταν ακριβώς η Ουάσιγκτον να αναλάβει το ρόλο της ηγεσίας του ΝΑΤΟ στο νέο αντιρωσικό μέτωπο και σύνορα. Αυτός ήταν ο βασικός λόγος για τον οποίο οι Σέρβοι έπρεπε να βομβαρδιστούν το 1999 και το Κοσσυφοπέδιο καταλαμβάνεται από τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ υπό τη μορφή της UNO KFOR.
Συμπέρασμα
Η βίαιη επέκταση του ΝΑΤΟ είναι πολύ ορατή από το 1999 και αναμένεται ακόμη και αν ληφθούν υπόψη οι τελικοί στόχοι της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ στην Ευρασία.
Κατά συνέπεια, η ΕΕ θα συνεχίσει να είναι ο κύριος αποικιακός εταίρος της Αμερικής στις προετοιμασίες του ΝΑΤΟ για τον πόλεμο εναντίον της Ρωσίας και κατά πάσα πιθανότητα ταυτόχρονα της Κίνας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου