Στις αρχές της δεκαετίας του '70, η αδιαμφισβήτητη μέχρι τότε ηγεμονία του φορδικού συστήματος μαζικής παραγωγής άρχισε να κλονίζεται. Μια μικρή δε μειοψηφία (τότε!) οικονομολόγων, οι λεγόμενοι «μονεταριστές» ή «νεοφιλελεύθεροι», υποστήριξαν ότι η «κρίση του 73» δεν αποτελούσε απλώς μια φάση του συνήθους οικονομικού κύκλου, αλλά μια βαθύτερη, «δομικής» φύσεως, κρίση.
Συγκεκριμένα ισχυρίστηκαν πως η κρίση οφείλονταν, κατά βάση, στο ότι μεταπολεμικά αυξήθηκαν υπερβολικά: Πρώτον, οι μισθοί λόγω των προνομίων που είχαν διασφαλίσει τα συνδικάτα, Δεύτερον, οι λεγόμενες «καταναλωτικές» δαπάνες του κράτους (δηλαδή οι δαπάνες του κράτους πρόνοιας) και, κατά συνέπεια, το δημόσιο χρέος.
Η ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ σε αυτό το τεύχος παρουσιάζει άρθρο σχετικά με το κράτος πρόνοιας και την κοινωνική πολιτική στα χρόνια της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας. Μιας ηγεμονίας που παρά το γεγονός ότι άλλαξε εκ βάθρων τις σχέσεις εκμετάλλευσης και αξιοποίησης του παραγωγικού δυναμικού μέσα από την περαιτέρω υποβάθμιση των συνθηκών και όρων εργασίας, δέχθηκε ένα ισχυρό πλήγμα απονομιμοποίοησης, και η αναπαραγωγή της συντελείται εν μέσω ισχυρών κοινωνικών αντιδράσεων παρά τα μεγάλα σκαμπανεβάσματα του κοινωνικού και πολιτικού ανταγωνισμού.
ΠΗΓΗ:inegsee.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου