«Οι νεκροί μας θυμίζουν/ ότι ζούμε. / Θυμήσου τους κ' εσύ/ για να ζήσουν», γράφει σε ένα ποίημά του από τη συλλογή «Γωνίες» ο Γιάννης Ρίτσος, τον Αύγουστο του 1981. Είναι χρέος μας να θυμόμαστε τους νεκρούς μας, και έχουμε πολλούς νεκρούς που δε βρήκαν δικαίωση. Ο κατάλογος των εργαζομένων είναι ατελείωτος και γενικότερα των θυμάτων που σκοτώθηκαν στο βωμό της μόνης «αξίας» του κέρδους.
AΦIEPΩMA ΣTH MNHMH TΩN NEKPΩN MAΣ
1η ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 1992:
Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΠΟΥ ΓΙΑ 22 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΤΑΙ ΣΑΝ ΑΤΥΧΗΜΑ
Άρθρο της Σύνταξης του «ΠΥΡΣΟΥ»
Όταν συζητήσαμε την ιδέα ενός αφιερώματος στην μνήμη των δεκαπέντε νεκρών συναδέλφων της τραγωδίας στις BEE με όσους έζησαν και βίωσαν εκείνες τις στιγμές, πολλοί μας προέτρεψαν να το αποφύγουμε, κανένας όμως δεν μας έδωσε κάποια πειστική απάντηση στο γιατί.
Γιατί να μην μιλάμε, ποιός θέλει και ποιόν εξυπηρετεί αυτό το πέπλο σιωπής για ένα από τα πιο τραγικά και πολύνεκρα εργατικά δυστυχήματα στη χώρα μας;
Εντύπωση ακόμα μας προκάλεσε το γεγονός ότι με όσους μιλήσαμε, εργαζόμενους και στελέχη πέρα από το ότι μας δόθηκαν διαφορετικές εκδοχές γι’ αυτό καθ’ αυτό το περιστατικό, όλοι μιλούσαν για ατύχημα και χρειάστηκε σε όλους να εξηγήσουμε ότι πρόκειται για δυστύχημα.
H διαφορά της ατυχίας από τη δυστυχία δεν χρειάζεται νομίζουμε να εξηγηθεί.
Μας είπαν ακόμα να μην γίνει εκμετάλλευση από διάφορες πλευρές που πιθανά επιβουλεύονται τα συμφέροντα της εταιρείας. Θα συμφωνούσαμε με τον όρο ότι δεν θα πρέπει να κάνει η εταιρεία το ίδιο απ’ την αντίθετη πλευρά, δηλαδή μια τεράστια επικοινωνιακή προσπάθεια ετών να περάσει στην λήθη και ένας πειθαναγκασμός σιωπής.
Αξίζει να σημειωθεί ότι δεν υπήρξε ποτέ πόρισμα και δεν καταλογίστηκαν πουθενά ευθύνες, ούτε ζητήθηκαν ποτέ εξηγήσεις γι’ αυτό.
Κάποια γελοία συμπεράσματα για φυσικοχημικές διεργασίες στα μέταλλα του αγωγού που παρουσίασε τη διαρροή, επιβεβαίωναν την "ποιότητα" της έρευνας και τις αθλιότητες όσων συμμετείχαν σ' αυτή.
H πολιτεία υποτάχτηκε για μία ακόμα φορά στην οικονομική εξουσία.
Αυτό το δυστύχημα έγινε εξαίρεση σ’ ένα κανόνα που θέλει τα διυλιστήρια σ’ όλο τον κόσμο να δίνουν πληροφόρηση και τα αναγκαία πορίσματα για μεταφορά γνώσης και για εκπαίδευση μέσα απ’ την αρνητική εμπειρία.
Ξετυλίγοντας το κουβάρι των αφηγήσεων οι περιγραφές είναι συγκλονιστικές, οι εικόνες εφιαλτικές, όλοι όσοι μας μίλησαν λύγισαν, σημαδεύτηκαν οι ζωές τους μας είπαν και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά.
Μας μίλησαν για τα παιχνίδια που έπαιξε η μοίρα εκείνη τη στιγμή, πως απλές συμπτώσεις και τυχαίες κινήσεις αποδείχτηκαν σωτήριες για όσους έζησαν μέσα στην τραγικότητα που βίωσαν.
Μας είπαν για το μετά, εκείνο το μετά των πρώτων στιγμών που ο ανθρώπινος νους αρνείται να το δεχτεί.
Τα λόγια τους χάνουν τον ειρμό τους, τα μάτια καρφώνονται στο πουθενά και μόνο τα πρόσωπα αποτυπώνουν την φρίκη των στιγμών.
Σήμερα 16 χρόνια μετά ο «ΠYPΣOΣ» η φωνή των εργαζομένων στα EΛ.ΠE. δεν έχει πρόθεση να βγάλει τα πορίσματα που δεν έβγαλαν αυτοί που όφειλαν, ωστόσο θέλει να τραβήξει την κουρτίνα και να οδηγηθούμε σε κάποια γενικά συμπεράσματα χρήσιμα και απαραίτητα για όλους, για να μην ξαναγυρίσουμε εκεί στο σημείο 0.
Tα EΛ.ΠE. στα χέρια των ιδιωτικών συμφερόντων που διοικούσαν την πρώην ΠETPOΛA, βρίσκονται στη νέα ενοποιημένη τους μορφή σχεδόν αποκλειστικά στα χέρια αυτών των συμφερόντων.
Μπορεί τα στελέχη που ασκούν τη διοίκηση στο μεγαλύτερο μέρος τους να είναι διαφορετικά, ωστόσο δεν φαίνεται να έχουν πλήρως απορρίψει το μοντέλο διοίκησης της ΠETPOΛA.
O ιδιοκτήτης της ΠETPOΛA τότε περιτριγυρισμένος από μια ομάδα στελεχών του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» πολλοί απ’ αυτούς διακεκριμένα και επίλεκτα στελέχη της δικτατορίας, αρχιβασανιστές και πρώην εσατζίδες, επέβαλαν ένα νόμο σιωπής.
Tο άβατο της ΠETPOΛA το δοκίμασαν πολλοί στην πλάτη τους απ’ τους ροπαλοφόρους ανθρωποφύλακες (γεγονότα Hφαίστου).
Κάθε νηφάλια και υπεύθυνη φωνή πνίγονταν απ’ τους αυλοκόλακες που κρατούσαν τα ηνία της εταιρείας.
Tο συνδικαλιστικό κίνημα στο χώρο κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, ενταγμένο απόλυτα στο σύστημα, περιορίζονταν σ’ ένα ρόλο διαμεσολαβητή στην καλύτερη περίπτωση.
Κάποιες μεμονωμένες φωνές συναδέλφων που αντιστέκονταν σ’ αυτό το καθεστώς, αντιμετώπιζαν απειλές ή λοιδορούνταν και συκοφαντούταν σαν εχθροί της εταιρείας.
Έτσι είχε φτιαχτεί μια εικονική πραγματικότητα για την εταιρεία οι δημιουργοί της οποίας μετέφεραν στην οικογένεια Λάτση ότι όλα λειτουργούν άριστα.
Διευθυντικά και συνδικαλιστικά στελέχη συνωστίζονταν και συγκροτούσαν σαν ομάδα ένα αδιαπέραστο τείχος που δεν επέτρεπε να ακουστεί καμιά διαφορετική άποψη πέρα απ’ τη δική τους.
Παλιό στέλεχος της ΠETPOΛA μας περιέγραφε με πολύ γλαφυρό τρόπο, πως αντιμετωπίζονταν κάθε απόπειρα να διαπεράσει κανείς αυτόν τον τοίχο.
H δυσμένεια ήταν το πρώτο μέτρο και η απειλή για απόλυση το επόμενο.
Tην αρνητική εικόνα που εξέπεμπε η εταιρεία προς τα έξω, τα ίδια στελέχη την αντιμετώπιζαν πληρώνοντας χρήματα, σε μια λογική ότι όλα έχουν την τιμή τους. Έτσι αντί να αλλάξουν την εικόνα της εταιρείας, εξαργύρωναν όσο και όπου το μπορούσαν την ανοχή.
Σε μια εταιρεία σαν τα διυλιστήρια με κυρίαρχο το νόμο της σιωπής, η ασφάλεια είναι το πρώτο θύμα.
Θύμα ήταν ακόμα η ασφάλεια και απ' το κυνήγι των πετροδολαρίων και του κέρδους στα Αραβικά Εμιράτα όπου μεταφέρθηκε το κέντρο του ενδιαφέροντος της εταιρείας, απογυμνώνοντας το διυλιστήριο στην Ελευσίνα από το αναγκαίο και ικανό προσωπικό για τη συντήρηση και επιθεώρηση του εξοπλισμού του.
Όταν όλα «τα πλάκωνε η φοβέρα» ποιός να μιλήσει ότι κάτι δεν πάει καλά, ποιός να καταγγείλει, ποιός να αντιδράσει;
Ακόμα και όταν ήρθε εκείνη η μοιραία ώρα της τραγωδίας και αποκαλύφθηκε με τόσο τραγικό τρόπο η πραγματική κατάσταση στην εταιρεία οι οικογένειες των θυμάτων βρέθηκαν απέναντι σ’ αυτό που οι διοικούντες την εταιρεία ήξεραν πολύ καλά να κάνουν, να αποτιμήσουν τη σιωπή πληρώνοντας κάτι παραπάνω.
Σε μια άλλη χώρα, ίσως κάποιος απ’ όλους αυτούς να αυτοκτονούσε, εδώ στην Ελλάδα της Πετρόλα διαπραγματεύονταν την αποζημίωση και όταν κλείστηκαν οι συμφωνίες το θέμα θεωρήθηκε λήξαν.
Τόσο που όταν ένα χρόνο μετά μια χαροκαμένη μάνα θέλησε να καταθέσει ένα μπουκέτο λουλούδια στον τόπο που ξεψύχησε το σπλάχνο της, απωθήθηκε και δεν της επετράπη να φτάσει μέχρι εκεί.
Συνάδελφοι,
Μας είπαν ακόμα, ότι μήπως όλα αυτά δυσκολέψουν ακόμα περισσότερο την επένδυση και την πορεία των έργων στην Ελευσίνα.
Εμείς θεωρούμε αντίθετα, ότι οι BEE πληρώνουν ακριβώς αυτή την εικόνα που έδιναν προς τα έξω και αν θέλουμε πραγματικά να πείσουμε και να βρει η εταιρεία κατανόηση, πρέπει να δώσει μια εντελώς διαφορετική εικόνα, πραγματική και όχι φτιαγμένη απ’ τους επικοινωνιολόγους, τους δημοσιοσχεσίτες με τα ανόητα τηλεφωνήματα και τους πληρωμένους κονδυλοφόρους των M.M.E.
Mιά εικόνα όχι μόνο προς τα έξω, αλλά και προς τους εργαζόμενους που είναι οι καλύτεροι πρεσβευτές της εταιρείας, οι καλύτεροι διαφημιστές της, αλλά και ο ακρογωνιαίος λίθος της ανάπτυξής της.
Εκπτώσεις σε ζητήματα ασφάλειας, φίμωμα και απόπειρα τρομοκράτησης των εργαζομένων, αστυνομικά μέτρα και όλα όσα χαρακτήριζαν το παλιό καθεστώς της ΠETPOΛA, υπονομεύουν το πραγματικό συμφέρον της εταιρείας και των μετόχων της μιας και η Διοίκηση πρέπει να αναφέρεται σ’ αυτούς.
Tην μνήμη των 15 νεκρών συναδέλφων μας την τιμούμε υπερασπιζόμενοι την ασφάλεια στην εργασία, όχι με λόγια και συνθήματα, όχι με τρομοκρατία που οδηγεί ακριβώς στην υπονόμευση της ασφάλειας, αλλά με συνειδητή πειθαρχία που απορρέει απ’ την φύση της δουλειάς μας, με μια διοίκηση ανοιχτή και πρόθυμη να αφουγκράζεται τους εργαζόμενους και πάνω απ’ όλα με τους εργαζόμενους δίπλα της και όχι απέναντί της.
Γνωρίζουμε ότι η προσέγγισή μας για το πως φτάσαμε στη συμφορά του 92, ίσως σας σοκάρει γιατί παραβιάζουμε άβατα.
Όμως εμείς αλλιώς κατανοούμε το μνημόσυνο των νεκρών συνδέλφων μας και ευχόμαστε να είμαστε στην αγκαλιά των παιδιών μας και όχι στην αγκαλιά των αγγέλων, στην ακμή της δημιουργίας, της επαγγελματικής προσφοράς και της κοινωνικής καταξίωσής μας.
16 XPONIA META οι 15 νεκροί συνάδελφοί μας συνεχίζουν να έχουν ονοματεπώνυμο και εμείς έτσι θέλουμε να τους θυμόμαστε έναν-έναν χωριστά με τις μνήμες με τις προσωπικές μας στιγμές, με το χαμόγελό τους.
Σοφρονίδης Iωάννης 58 ετών
Bροντάκης Γιώργος 42 ετών
Πλέστης Πέτρος 36 ετών
Mωραϊτης Iωάννης 30 ετών
Φαφούτης Δημήτριος 25 ετών
Kουμούτσος Γιώργος 26 ετών
Σιμσιρίδης Γιώργος 44 ετών
Σταμάτης Aχιλλέας 26 ετών
Mπαζιώτου Eυαγγελία 34 ετών
Σκανδάλης Mιχάλης 51 ετών
Παπαγεωργίου Γιώργος 24 ετών
Aναστασίου Aντώνης 22 ετών
Kόντης Σωτήρης 32 ετών
Φίλιος Γεράσιμος 21 ετών
Kαραγκούνης Παναγιώτης 51 ετών
ΠΗΓΗ: http://beneas13.blogspot.gr/2008/12/petrola-hellas-16.html
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΠΣΕΕΠ 2/4/2011
Ξεκινά την Κυριακή 03/04/11 10ημερη απεργία των εργαζομένων στα ΕΛΠΕ. Ο λόγος της απεργίας μας είναι η διαφωνία που υπάρχει πάνω από δύο χρόνια γύρω από την ασφαλή στελέχωση των νέων μονάδων που ξεκινούν τη λειτουργία τους στις ΒΕΘ (Βιομηχανικές Εγκαταστάσεις Θεσσαλονίκης) και τις ΒΕΕ (Βιομηχανικές Εγκαταστάσεις Ελευσίνας) που έπονται στο τέλος του έτους.
Η Εταιρεία με διεθνή πρωτοτυπία – ρεκόρ των 160 Δ/ντών ! (από 50 που ήταν πριν 5 χρόνια) για 2.300 εργαζομένους – αντιστοιχία 1 Δ/ντής ανά 15 εργαζόμενους, έργο ενός ιδιότυπου management, μας ζητά να συμφωνήσουμε στην στελέχωση των νέων μονάδων με ελλιπές, νέο, άπειρο ελάχιστα εκπαιδευμένο προσωπικό.
Είναι μερικά από τα στελέχη που συνδέονταν, από θέση ευθύνης, με την τραγωδία των 15 νεκρών της ΠΕΤΡΟΛΑ το 1992, τους 4 νεκρούς στις Εγκαταστάσεις Θαλασσίων Φορτώσεων Θεσ/κης το 1998 και τις δύο πυρκαγιές στο διυλιστήριο της Θεσσαλονίκης το 1999 που στοίχησαν τη ζωή ενός ακόμα συναδέλφου μας (που δούλευε συνεχόμενα 12ωρα χωρίς ρεπό για 20 μέρες μέχρι το θάνατό του) και μία αναπηρία συναδέλφου, μαζί με την καταστροφή μέρους των εγκαταστάσεων.
Η Εταιρεία στο πρόβλημα αυτό επιδεικνύει μια αχαρακτήριστη εμμονή στις απόψεις της, βάζοντας το «Διευθυντικό Δικαίωμα» πάνω από το δικαίωμα των εργαζομένων να είναι και να αισθάνονται ασφαλείς. Η αδιαλλαξία της Διοίκησης, μας οδηγεί στην απεργία.
Παράλληλα με το πρόβλημα της ασφαλούς στελέχωσης των νέων μονάδων διεξάγονται την ίδια περίοδο........
Παρακαλώ να μην υπάρχουν σχολιασμοί προς τιμή των νεκρών συναδέρφων
AΦIEPΩMA ΣTH MNHMH TΩN NEKPΩN MAΣ
1η ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 1992:
Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΠΟΥ ΓΙΑ 22 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΤΑΙ ΣΑΝ ΑΤΥΧΗΜΑ
Άρθρο της Σύνταξης του «ΠΥΡΣΟΥ»
Όταν συζητήσαμε την ιδέα ενός αφιερώματος στην μνήμη των δεκαπέντε νεκρών συναδέλφων της τραγωδίας στις BEE με όσους έζησαν και βίωσαν εκείνες τις στιγμές, πολλοί μας προέτρεψαν να το αποφύγουμε, κανένας όμως δεν μας έδωσε κάποια πειστική απάντηση στο γιατί.
Γιατί να μην μιλάμε, ποιός θέλει και ποιόν εξυπηρετεί αυτό το πέπλο σιωπής για ένα από τα πιο τραγικά και πολύνεκρα εργατικά δυστυχήματα στη χώρα μας;
Εντύπωση ακόμα μας προκάλεσε το γεγονός ότι με όσους μιλήσαμε, εργαζόμενους και στελέχη πέρα από το ότι μας δόθηκαν διαφορετικές εκδοχές γι’ αυτό καθ’ αυτό το περιστατικό, όλοι μιλούσαν για ατύχημα και χρειάστηκε σε όλους να εξηγήσουμε ότι πρόκειται για δυστύχημα.
H διαφορά της ατυχίας από τη δυστυχία δεν χρειάζεται νομίζουμε να εξηγηθεί.
Μας είπαν ακόμα να μην γίνει εκμετάλλευση από διάφορες πλευρές που πιθανά επιβουλεύονται τα συμφέροντα της εταιρείας. Θα συμφωνούσαμε με τον όρο ότι δεν θα πρέπει να κάνει η εταιρεία το ίδιο απ’ την αντίθετη πλευρά, δηλαδή μια τεράστια επικοινωνιακή προσπάθεια ετών να περάσει στην λήθη και ένας πειθαναγκασμός σιωπής.
Αξίζει να σημειωθεί ότι δεν υπήρξε ποτέ πόρισμα και δεν καταλογίστηκαν πουθενά ευθύνες, ούτε ζητήθηκαν ποτέ εξηγήσεις γι’ αυτό.
Κάποια γελοία συμπεράσματα για φυσικοχημικές διεργασίες στα μέταλλα του αγωγού που παρουσίασε τη διαρροή, επιβεβαίωναν την "ποιότητα" της έρευνας και τις αθλιότητες όσων συμμετείχαν σ' αυτή.
H πολιτεία υποτάχτηκε για μία ακόμα φορά στην οικονομική εξουσία.
Αυτό το δυστύχημα έγινε εξαίρεση σ’ ένα κανόνα που θέλει τα διυλιστήρια σ’ όλο τον κόσμο να δίνουν πληροφόρηση και τα αναγκαία πορίσματα για μεταφορά γνώσης και για εκπαίδευση μέσα απ’ την αρνητική εμπειρία.
Ξετυλίγοντας το κουβάρι των αφηγήσεων οι περιγραφές είναι συγκλονιστικές, οι εικόνες εφιαλτικές, όλοι όσοι μας μίλησαν λύγισαν, σημαδεύτηκαν οι ζωές τους μας είπαν και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά.
Μας μίλησαν για τα παιχνίδια που έπαιξε η μοίρα εκείνη τη στιγμή, πως απλές συμπτώσεις και τυχαίες κινήσεις αποδείχτηκαν σωτήριες για όσους έζησαν μέσα στην τραγικότητα που βίωσαν.
Μας είπαν για το μετά, εκείνο το μετά των πρώτων στιγμών που ο ανθρώπινος νους αρνείται να το δεχτεί.
Τα λόγια τους χάνουν τον ειρμό τους, τα μάτια καρφώνονται στο πουθενά και μόνο τα πρόσωπα αποτυπώνουν την φρίκη των στιγμών.
Σήμερα 16 χρόνια μετά ο «ΠYPΣOΣ» η φωνή των εργαζομένων στα EΛ.ΠE. δεν έχει πρόθεση να βγάλει τα πορίσματα που δεν έβγαλαν αυτοί που όφειλαν, ωστόσο θέλει να τραβήξει την κουρτίνα και να οδηγηθούμε σε κάποια γενικά συμπεράσματα χρήσιμα και απαραίτητα για όλους, για να μην ξαναγυρίσουμε εκεί στο σημείο 0.
Tα EΛ.ΠE. στα χέρια των ιδιωτικών συμφερόντων που διοικούσαν την πρώην ΠETPOΛA, βρίσκονται στη νέα ενοποιημένη τους μορφή σχεδόν αποκλειστικά στα χέρια αυτών των συμφερόντων.
Μπορεί τα στελέχη που ασκούν τη διοίκηση στο μεγαλύτερο μέρος τους να είναι διαφορετικά, ωστόσο δεν φαίνεται να έχουν πλήρως απορρίψει το μοντέλο διοίκησης της ΠETPOΛA.
O ιδιοκτήτης της ΠETPOΛA τότε περιτριγυρισμένος από μια ομάδα στελεχών του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» πολλοί απ’ αυτούς διακεκριμένα και επίλεκτα στελέχη της δικτατορίας, αρχιβασανιστές και πρώην εσατζίδες, επέβαλαν ένα νόμο σιωπής.
Tο άβατο της ΠETPOΛA το δοκίμασαν πολλοί στην πλάτη τους απ’ τους ροπαλοφόρους ανθρωποφύλακες (γεγονότα Hφαίστου).
Κάθε νηφάλια και υπεύθυνη φωνή πνίγονταν απ’ τους αυλοκόλακες που κρατούσαν τα ηνία της εταιρείας.
Tο συνδικαλιστικό κίνημα στο χώρο κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, ενταγμένο απόλυτα στο σύστημα, περιορίζονταν σ’ ένα ρόλο διαμεσολαβητή στην καλύτερη περίπτωση.
Κάποιες μεμονωμένες φωνές συναδέλφων που αντιστέκονταν σ’ αυτό το καθεστώς, αντιμετώπιζαν απειλές ή λοιδορούνταν και συκοφαντούταν σαν εχθροί της εταιρείας.
Έτσι είχε φτιαχτεί μια εικονική πραγματικότητα για την εταιρεία οι δημιουργοί της οποίας μετέφεραν στην οικογένεια Λάτση ότι όλα λειτουργούν άριστα.
Διευθυντικά και συνδικαλιστικά στελέχη συνωστίζονταν και συγκροτούσαν σαν ομάδα ένα αδιαπέραστο τείχος που δεν επέτρεπε να ακουστεί καμιά διαφορετική άποψη πέρα απ’ τη δική τους.
Παλιό στέλεχος της ΠETPOΛA μας περιέγραφε με πολύ γλαφυρό τρόπο, πως αντιμετωπίζονταν κάθε απόπειρα να διαπεράσει κανείς αυτόν τον τοίχο.
H δυσμένεια ήταν το πρώτο μέτρο και η απειλή για απόλυση το επόμενο.
Tην αρνητική εικόνα που εξέπεμπε η εταιρεία προς τα έξω, τα ίδια στελέχη την αντιμετώπιζαν πληρώνοντας χρήματα, σε μια λογική ότι όλα έχουν την τιμή τους. Έτσι αντί να αλλάξουν την εικόνα της εταιρείας, εξαργύρωναν όσο και όπου το μπορούσαν την ανοχή.
Σε μια εταιρεία σαν τα διυλιστήρια με κυρίαρχο το νόμο της σιωπής, η ασφάλεια είναι το πρώτο θύμα.
Θύμα ήταν ακόμα η ασφάλεια και απ' το κυνήγι των πετροδολαρίων και του κέρδους στα Αραβικά Εμιράτα όπου μεταφέρθηκε το κέντρο του ενδιαφέροντος της εταιρείας, απογυμνώνοντας το διυλιστήριο στην Ελευσίνα από το αναγκαίο και ικανό προσωπικό για τη συντήρηση και επιθεώρηση του εξοπλισμού του.
Όταν όλα «τα πλάκωνε η φοβέρα» ποιός να μιλήσει ότι κάτι δεν πάει καλά, ποιός να καταγγείλει, ποιός να αντιδράσει;
Ακόμα και όταν ήρθε εκείνη η μοιραία ώρα της τραγωδίας και αποκαλύφθηκε με τόσο τραγικό τρόπο η πραγματική κατάσταση στην εταιρεία οι οικογένειες των θυμάτων βρέθηκαν απέναντι σ’ αυτό που οι διοικούντες την εταιρεία ήξεραν πολύ καλά να κάνουν, να αποτιμήσουν τη σιωπή πληρώνοντας κάτι παραπάνω.
Σε μια άλλη χώρα, ίσως κάποιος απ’ όλους αυτούς να αυτοκτονούσε, εδώ στην Ελλάδα της Πετρόλα διαπραγματεύονταν την αποζημίωση και όταν κλείστηκαν οι συμφωνίες το θέμα θεωρήθηκε λήξαν.
Τόσο που όταν ένα χρόνο μετά μια χαροκαμένη μάνα θέλησε να καταθέσει ένα μπουκέτο λουλούδια στον τόπο που ξεψύχησε το σπλάχνο της, απωθήθηκε και δεν της επετράπη να φτάσει μέχρι εκεί.
Συνάδελφοι,
Μας είπαν ακόμα, ότι μήπως όλα αυτά δυσκολέψουν ακόμα περισσότερο την επένδυση και την πορεία των έργων στην Ελευσίνα.
Εμείς θεωρούμε αντίθετα, ότι οι BEE πληρώνουν ακριβώς αυτή την εικόνα που έδιναν προς τα έξω και αν θέλουμε πραγματικά να πείσουμε και να βρει η εταιρεία κατανόηση, πρέπει να δώσει μια εντελώς διαφορετική εικόνα, πραγματική και όχι φτιαγμένη απ’ τους επικοινωνιολόγους, τους δημοσιοσχεσίτες με τα ανόητα τηλεφωνήματα και τους πληρωμένους κονδυλοφόρους των M.M.E.
Mιά εικόνα όχι μόνο προς τα έξω, αλλά και προς τους εργαζόμενους που είναι οι καλύτεροι πρεσβευτές της εταιρείας, οι καλύτεροι διαφημιστές της, αλλά και ο ακρογωνιαίος λίθος της ανάπτυξής της.
Εκπτώσεις σε ζητήματα ασφάλειας, φίμωμα και απόπειρα τρομοκράτησης των εργαζομένων, αστυνομικά μέτρα και όλα όσα χαρακτήριζαν το παλιό καθεστώς της ΠETPOΛA, υπονομεύουν το πραγματικό συμφέρον της εταιρείας και των μετόχων της μιας και η Διοίκηση πρέπει να αναφέρεται σ’ αυτούς.
Tην μνήμη των 15 νεκρών συναδέλφων μας την τιμούμε υπερασπιζόμενοι την ασφάλεια στην εργασία, όχι με λόγια και συνθήματα, όχι με τρομοκρατία που οδηγεί ακριβώς στην υπονόμευση της ασφάλειας, αλλά με συνειδητή πειθαρχία που απορρέει απ’ την φύση της δουλειάς μας, με μια διοίκηση ανοιχτή και πρόθυμη να αφουγκράζεται τους εργαζόμενους και πάνω απ’ όλα με τους εργαζόμενους δίπλα της και όχι απέναντί της.
Γνωρίζουμε ότι η προσέγγισή μας για το πως φτάσαμε στη συμφορά του 92, ίσως σας σοκάρει γιατί παραβιάζουμε άβατα.
Όμως εμείς αλλιώς κατανοούμε το μνημόσυνο των νεκρών συνδέλφων μας και ευχόμαστε να είμαστε στην αγκαλιά των παιδιών μας και όχι στην αγκαλιά των αγγέλων, στην ακμή της δημιουργίας, της επαγγελματικής προσφοράς και της κοινωνικής καταξίωσής μας.
16 XPONIA META οι 15 νεκροί συνάδελφοί μας συνεχίζουν να έχουν ονοματεπώνυμο και εμείς έτσι θέλουμε να τους θυμόμαστε έναν-έναν χωριστά με τις μνήμες με τις προσωπικές μας στιγμές, με το χαμόγελό τους.
Σοφρονίδης Iωάννης 58 ετών
Bροντάκης Γιώργος 42 ετών
Πλέστης Πέτρος 36 ετών
Mωραϊτης Iωάννης 30 ετών
Φαφούτης Δημήτριος 25 ετών
Kουμούτσος Γιώργος 26 ετών
Σιμσιρίδης Γιώργος 44 ετών
Σταμάτης Aχιλλέας 26 ετών
Mπαζιώτου Eυαγγελία 34 ετών
Σκανδάλης Mιχάλης 51 ετών
Παπαγεωργίου Γιώργος 24 ετών
Aναστασίου Aντώνης 22 ετών
Kόντης Σωτήρης 32 ετών
Φίλιος Γεράσιμος 21 ετών
Kαραγκούνης Παναγιώτης 51 ετών
ΠΗΓΗ: http://beneas13.blogspot.gr/2008/12/petrola-hellas-16.html
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΠΣΕΕΠ 2/4/2011
Ξεκινά την Κυριακή 03/04/11 10ημερη απεργία των εργαζομένων στα ΕΛΠΕ. Ο λόγος της απεργίας μας είναι η διαφωνία που υπάρχει πάνω από δύο χρόνια γύρω από την ασφαλή στελέχωση των νέων μονάδων που ξεκινούν τη λειτουργία τους στις ΒΕΘ (Βιομηχανικές Εγκαταστάσεις Θεσσαλονίκης) και τις ΒΕΕ (Βιομηχανικές Εγκαταστάσεις Ελευσίνας) που έπονται στο τέλος του έτους.
Η Εταιρεία με διεθνή πρωτοτυπία – ρεκόρ των 160 Δ/ντών ! (από 50 που ήταν πριν 5 χρόνια) για 2.300 εργαζομένους – αντιστοιχία 1 Δ/ντής ανά 15 εργαζόμενους, έργο ενός ιδιότυπου management, μας ζητά να συμφωνήσουμε στην στελέχωση των νέων μονάδων με ελλιπές, νέο, άπειρο ελάχιστα εκπαιδευμένο προσωπικό.
Είναι μερικά από τα στελέχη που συνδέονταν, από θέση ευθύνης, με την τραγωδία των 15 νεκρών της ΠΕΤΡΟΛΑ το 1992, τους 4 νεκρούς στις Εγκαταστάσεις Θαλασσίων Φορτώσεων Θεσ/κης το 1998 και τις δύο πυρκαγιές στο διυλιστήριο της Θεσσαλονίκης το 1999 που στοίχησαν τη ζωή ενός ακόμα συναδέλφου μας (που δούλευε συνεχόμενα 12ωρα χωρίς ρεπό για 20 μέρες μέχρι το θάνατό του) και μία αναπηρία συναδέλφου, μαζί με την καταστροφή μέρους των εγκαταστάσεων.
Η Εταιρεία στο πρόβλημα αυτό επιδεικνύει μια αχαρακτήριστη εμμονή στις απόψεις της, βάζοντας το «Διευθυντικό Δικαίωμα» πάνω από το δικαίωμα των εργαζομένων να είναι και να αισθάνονται ασφαλείς. Η αδιαλλαξία της Διοίκησης, μας οδηγεί στην απεργία.
Παράλληλα με το πρόβλημα της ασφαλούς στελέχωσης των νέων μονάδων διεξάγονται την ίδια περίοδο........
Παρακαλώ να μην υπάρχουν σχολιασμοί προς τιμή των νεκρών συναδέρφων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου