Τι θα πει έτσι είναι,
τι θα πει μη μιλάς – έτσι είναι η ζωή
η ζωή είναι δικιά μας
και γεννάει και παιδιά – με γερά φτερά…
Άρης Δαβαράκης : Έτσι είναι η ζωή (τραγούδι)
Σε αποκαλούν η χαμένη γενιά. Εσένα τον εικοσάρι, τον τριαντάρι, εσένα που μόλις άρχισες τον αγώνα σου για τη ζωή.
Πρόσεξε λοιπόν, τη παγίδα. Σε αποκαλούν ξοφλημένο, εσένα που έχεις τη φυσική και τη ψυχική δύναμη να στύψεις τη πέτρα στο χέρι σου. Θέλουν να σε κάνουν να νιώσεις ξοφλημένος. Σε συμπονούν, σε οικτίρουν!
Πρόσεχε! Αν σε πείσουν ότι είσαι για οίκτο και για ελεημοσύνη, πάει, τόχασες το παιχνίδι.
Δε σου λένε ΑΓΩΝΙΣΟΥ!, Διότι είναι αυτό που δε θέλουν. Διότι σε θέλουν να είσαι ακριβώς αυτό που σε
περιγράφουν : «ΧΑΜΕΝΗ ΓΕΝΙΑ»!
Σε θέλουν «ενεργητικό» πολίτη, αλλά, «ενεργητικό» χωρίς να χαλάς τη «δημόσια τάξη» με απεργίες, με διαδηλώσεις, διότι, τα προβλήματα «δε λύνονται έτσι». Σε θέλουν να «διαμαρτύρεσαι» καθισμένος στο σαλόνι του σπιτιού σου : εκεί πες ό,τι θες, εκτονώσου ό,τι θες, φασκέλωσε όσο κι όποιον θες. Αλλά εκεί, κι ως εκεί! Δημόσια, δεν έχουν νόημα οι «παλιές μέθοδοι αντίστασης και διαμαρτυρίας», κι όταν που και που γίνονται και τέτοιες, πρέπει όλα να θυμίζουν σχολική εκδρομή, με τάξη και στη σειρά.
Η γενιά της ανεργίας, του εξευτελισμένου μεροκάματου, η γενιά που τα παιδιά σου λιποθυμάν από τη πείνα, η γενιά που αντί να πιάσει το ταύρο από τα ακέρατα, να στήνεται στις ουρές, μαζί ΜΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΓΕΝΙΑ, με τα χέρια υψωμένα στον αέρα να πιάσει καμιά πατάτα που πετάν από κάποιο φορτηγό.
Προσπαθούν να σε πείσουν ότι θα πρέπει να υπομονεύεις έως ότου τα πράματα φτιάξουν. Πότε; σε 2, σε 4 σε 6 σε 8 χρόνια και βλέπουμε. Ακόμα κι αν βρίσκαν 100.000 θέσεις εργασίας κάθε χρόνο, θα χρειαστούν 15 ως 20 χρόνια για να απορροφηθούν όλοι οι άνεργοι, ακόμα κι αν από σήμερα ακόμα είχαμε μηδέν νέους ανέργους.
Κι όλο αυτό το διάστημα φυσικά, ν’ αποδεχτείς τη νένα τάξη πραγμάτων, που είναι να δουλεύεις σα σκλάβος για μεροκάματα τριτοκοσμικά.
Δεν είσαι χαμένη γενιά.
Θέλουν να σε πείσουν ότι είναι ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ να αποδεχτείς τη τραγική σου μοίρα, εσύ, που μπορείς να πιάσεις τη πέτρα και να τη στύψεις.
Με τους κάνεις τη χάρη.
Αγωνίσου!
Η γενιά μου έκανε τεράστια κι εγκληματικά λάθη : όμως, στα νιάτα μας, ΑΓΩΝΙΣΤΗΚΑΜΕ. Προδώσαμε τον αγώνα μας, ναι, αλλά αυτό δε διαγράφει τη προηγούμενη πραγματικότητα. Διδάξου : αγωνίσου ΚΑΙ ΜΗ ΠΡΟΔΩΣΕΙΣ τον αγώνα σου, να το χρέος σου, να ο στόχος σου. Αγωνίσου να διαψεύσεις όσους προσπαθούν να στρώσουν τη χαλί της χαμένης γενιάς. Πάρτο και πέταξέ το και στρώσε το δικό σου χαλί.
Η απάθεια δεν είναι λύση, η αποδοχή του Μοιραίου είναι για όσους έχουν φιλιωθεί με το θάνατο και την ιδέα του θανάτου. Είσαι όμως, απευθύνομαι σε σένα, το νέο, πολύ μικρός ακόμα για τέτοιες φιλίες. Εσύ πρέπει να λες : «Με θεωρείτε ξοφλημένο; Λοιπόν, θεωρώ ξοφλημένη τη πρόβλεψή σας» «Θεωρείτε ότι θ’ αποδεχτώ τη ζούγκλα μου ετοιμάζετε και την ονοματίζετε «κοινωνία»; Σας λέω τούτο : Θ’ αγωνιστώ για να βρω και να ξαναπάρω ΣΥΝΤΟΜΑ όσα μου ανήκουν κι εσείς μου κλέψατε : μεροκάματα αξιοπρέπειας, δικαιώματα ανθρώπινα κι όχι δικαιώματα κατώτερα κι απ’ αυτά των ζώων» «Θεωρείτε ότι γενιά μου θα περάσει στο ντούκου ΤΗΝ ΚΑΛΥΨΗ ΤΩΝ ΚΛΕΦΤΩΝ του δημόσιου πλούτου και χρήματος; Σας λέω, ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΝΤΑΙ»
Διαγράψτε από το κατάλογο των συνομιλητών τους τούς ψοφοδεείς, που σας ζητούν, εσάς τους νέους, αντίς να πιάσετε τον ταύρο απ’ τα κέρατα, να κάθεστε ήσυχα και να υπομονεύετε. Η υπομονή είναι αρετή εκεί που πρέπει. Όταν όμως η αθλιότητα έχει μπει σπίτι σας και σας το κλέβει, όταν έχει μπει στη τσέπη σας και σας τη ξαλαφρώνει, όταν έχει μπει ση δουλειά σας και σας πετάει έξω, όταν σας έχει πάρει τα πάντα και από πάνω σας βάζει βάρη σα να μην σας είχε πάρει τίποτα, όταν η πατρίδα έχει παραδώσει τα κλειδιά τής ανεξαρτησίας και της αξιοπρέπειάς στο νέο ξένο Κατακτητή, εδώ, τη μόνη υπομονή που σου απομένει να κάνεις είναι να πεθάνεις ήσυχα – ήσυχα, να εξαθλιωθείς ακόμα περισσότερο.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου