Σύμφωνα με το άρθρο 26 της Σύμβασης της Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών, κάθε Συνθήκη που βρίσκεται σε ισχύ, είναι μεν δεσμευτική για τα Μέρη της (pacta sunt servanda), εκτελείται όμως πάντοτε (όπως ρητώς ορίζει η διάταξη) με καλή πίστη (good faith). Η καλή πίστη δε αφορά Γενική Αρχή τόσο του Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου, όσο και του Ευρωπαϊκού Ενωσιακού Δικαίου, αλλά και του Εσωτερικού Δικαίου των πολιτισμένων Κρατών.
Επίσης, σύμφωνα με την παρ. 1 του άρθρου 31 της Σύμβασης της Βιέννης, μια Συνθήκη ερμηνεύεται με καλή πίστη στο σύνολό της και υπό το πρίσμα του αντικειμένου και του σκοπού της. Ωστόσο με τις διατάξεις των άρθρων 61 και 62 της Συνθήκης της Βιέννης, η διακρατική Συνθήκη με Κράτη ή Διεθνείς Οργανισμούς, όχι απλώς ερμηνεύεται, αλλά και ρυθμίζεται με βάση: α) «την επιγεννόμενη αδυναμία εκτέλεσης» και β) «τη θεμελιώδη μεταβολή των περιστάσεων». Με βάση τις προσλαμβάνουσες αυτές παραστάσεις, υποστηρίζονται ενταύθα τα εξής:
Τόσο οι «Δανειακές Συμβάσεις», όσο και τα «Μνημόνια Συνεννόησης» που έχει συνομολογήσει η Ελλάδα με την τρόικα (ΔΝΤ-Επιτροπή-ΕΚΤ), αφορούν ευθέως δεσμεύσεις Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου, και ειδικότερα Δημοσίου Διεθνούς Οικονομικού Δικαίου που υπάγονται κατευθείαν (λόγω και της συμμετοχής του ΔΝΤ) στις ρυθμίσεις και πρόνοιες της Σύμβασης της Βιέννης. Δηλαδή, οι υπερκείμενοι κανόνες του Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου που δεσμεύουν ακόμη και τις εσωτερικές έννομες τάξεις των δανειστών Κρατών, είναι κανόνες που υπερισχύουν των «Δανειακών Συμβάσεων» και των «Μνημονίων Συνεννόησης». Με τούτη την παραδοχή υφίσταται απόλυτη ακυρότητα των συμφωνηθέντων κατά το μέρος που οι «Δανειακές Συμβάσεις» αφορούν: α) στο αγγλικό δίκαιο και β) στη δικαιοδοτική αρμοδιότητα του εσωτερικού Δικαστηρίου του Λουξεμβούργου. Πέραν αυτών...
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου