Η συζήτηση για την αλλαγή του εκλογικού νόμου έχει ανοίξει για ακόμη μία φορά. Ηδη στις δεκαπέντε μεταπολιτευτικές εκλογές από το 1974 έως σήμερα έχουμε ψηφίσει με επτά διαφορετικούς εκλογικούς νόμους. Αυτήν τη φορά μάλιστα το σύστημα της απλής αναλογικής προκρίνεται ως το κυρίαρχο ενδεχόμενο.
Κατ' αρχάς, λόγω του ότι τα εκλογικά συστήματα μπορούν να αντιμετωπιστούν και ως εργαλεία χειραγώγησης, θεωρώ πως η αξιολόγηση της κάθε πρότασης αναθεώρησης εξαρτάται και από τη συγκυρία στην οποία αυτή κατατίθεται. Σε ποια χρονική στιγμή, σε ποιους πολιτικούς συσχετισμούς, ποιος την προωθεί και τι ακριβώς επιδιώκει.
Πέρα όμως από οποιεσδήποτε σκοπιμότητες, η επιλογή του εκλογικού συστήματος δεν είναι απλή υπόθεση. Σχεδόν κάθε χώρα έχει και τη δική της παραλλαγή. Σε κάθε περίπτωση, το ζητούμενο είναι ένα σύστημα που να εξασφαλίζει βιώσιμες κυβερνήσεις, ισονομία ψήφου και αντιπροσωπευτική εκπροσώπηση των πολιτικών δυνάμεων. Λόγω της δυσκολίας του, παραμένει διαρκώς ζητούμενο.
Η απλή αναλογική έχει υπέρ και κατά. Εξασφαλίζει την αναλογική εκπροσώπηση των κομμάτων, αλλά δυσχεραίνει τον σχηματισμό βιώσιμης κυβέρνησης. Ελαχιστοποιεί το προεκλογικό κλίμα πόλωσης και επιβάλλει την κουλτούρα των συνεργασιών, αλλά στερεί από το πρώτο κόμμα τη δυνατότητα να προωθήσει την ατζέντα του χωρίς τους συμβιβασμούς που απαιτούν οι εξ ανάγκης κυβερνητικές συνεργασίες.
Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη μας την περαιτέρω συρρίκνωση των ποσοστών των κομμάτων που καταγράφουν όλες οι τελευταίες δημοσκοπήσεις και τις τάσεις περαιτέρω κατακερματισμού των πολιτικών δυνάμεων, το ενδεχόμενο σχηματισμού κυβέρνησης -με την ισχύ της απλής αναλογικής- στις επόμενες εκλογές απομακρύνεται ακόμα περισσότερο.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου